αποχαιρετισμός...

είναι, που
πάντα και γω ήθελα να φύγω...
(ο ελεύθερος εαυτός μου
ουχί η αλυσοδεμένη,
βιολογική μου υπόσταση)
είναι, που
διάβασα και το υπέροχο χθεσινό post
της Ναταλίας
είναι και η επιστοφή κάποιων
από αυτούς που έφυγαν...
(και με ξαναβρήκαν,
γιατί
είμαι ακόμα εδώ...)

και θυμάμαι που
τους αποχαιρετούσα...
και έχω κρατήσει
τη δακρυσμένη εικόνα τους
για τον αποχωρισμό
ή
την ανείπωτη χαρά τους
για το ταξίδι

σ΄όλους αυτούς δεν κούνησα άσπρο μαντήλι,
αλεξιβρόχιο τους έστειλα χρωματιστό
στη σκέψη του επερχόμενου ουράνιου τόξου...

προστασία και ελπίδα...

και θυμάμαι:
"Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι.
Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες."
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

και επειδή δεν θέλω να είμαι μόνο ένα ταξίδι
αλλά ζωντανή
ζω την προετοιμασία...

και όταν λυτρωθώ

θα φύγω...