31.3.07

μετακόμιση...


της άνοιξης τερτίπι...
και μια ζήλια....
που με πρασίνισε....

είδατε τις φιλενάδες μου...
(allmylife, renata)
που τόλμησαν...

ε... και 'γω η ζηλιαρο-στρίγγλα...

να μωρέ... ήταν που θέλω
να αλλάξω κάτι στη ζωή μου...
δεν δύναμαι άλλης μετακομίσεως...
και "παίζω" με το e-σπίτι μου...

ξέρω... ταλαιπωρία,
να αλλάξετε τα λινκς
(οι φίλοι μου, που με τιμήσατε...)

στα βιαστικά έστησα ένα σπιτικό
στην "πορσε"- wordpress...

δεν έχω ολοκληρώσει τα λινκς των φίλων μου...
...αλλά... τρέχω.... βιάζομαι να αλλάξω κάτι...

άνοιξη παλικάρια .....

άνοιγμα....

θα είμαι στο

http://ifantiki.wordpress.com/

29.3.07

λουλούδια στο μπαλκόνι

Θα ΄θελα να έχω φωτογραφική μηχανή... Να κλέψω στιγμές από τα φυτά μου.... Να χαρείτε και σεις... Είναι πανέμορφα!!!

Είχα μάθει να ζω σε σπίτια με κήπους... Που κάποιοι άλλοι τα φρόντιζαν... Όμως υπήρχαν εκεί, πάντα...

Μέχρι που έφυγα για Πάτρα... Διαμονή σε διαμέρισμα... Ξεκίνησα με ένα κακτάκι... Και μετά, γλαστράκια μικρούτσικα... Κάθε άνοιξη ...αναταραχή... Μεταφυτεύσεις, νέα φυτά... Μέχρι που έγινε μια ζούγκλα... Χωρούσε μόνο μια καρέκλα στο μπαλκόνι της οδού Κορίνθου... Για την στην πατρώα γη μετακόμιση τους αγγαρέψαμε φίλο με φορτηγάκι... Δεν μπορούσα να τα αποχωριστώ, ήταν οι φίλοι μου, η παρέα μου... Και μερικά ζουν ακόμα... Κάποια που γιγάντωσαν, μεταφυτεύτηκαν στο χώμα του σπιτιού στη θάλασσα...

Και κράτησα και ρίζες από τα φυτά τη γιαγιάς μου... να συνεχίζουν να ζουν... Να αγαλιάζει η ψυχούλα της στα ουράνια...Και έτσι με την αγάπη μου, χωρίς κάποια οικονομική επένδυση, το μπαλκόνι λουλουδιάζει... για να βρίσκουν απάγκιο οι πεταλούδες... να φτερουγίζει η ματιά μου... να ζωντανεύει η ψυχή μου...

27.3.07

...φως;

λίγη ανοιξιάτικη αισιοδοξία...
πολύ φως γύρω μου...
πεταλούδες και χελιδόνια στο μπαλκόνι...

τα φυτά μου αναγεννιούνται...
χαίρονται τη φροντίδα μου
και ετοιμάζονται να ανθίσουν...
βγήκαν και οι πρώτες μαργαρίτες...

οι εκκρεμότητες "παραμένουν"...
αλλά βρίσκω λίγη δύναμη, εκεί
... στην άκρη του μπαλκονιού...

ίσως "ξυπνάω" και γω...

23.3.07

αδράνεια

Έχω αδρανήσει εντελώς. Σχεδόν απαθής, βλέπω το χρόνο, τη ζωή σε παράλληλη διαδρομή, μακρυά μου... Και εγώ εδώ... αδειανή, σε μέρες του κενού μου. Ούτε καν σε ένα λιμάνι, προστατευμένη να ξεκουραστώ... τίποτα. Νεκρή... χωρίς εσωτερική δύναμη ... ψυχικά ανέκφραστη... επίπεδη στο συναίσθημα, στη σκέψη.
Σα να μη με αφορά τίποτα πιά... Δεν έχω διάθεση για οποιαδήποτε πράξη, έλλειψη ενέργειας... ακίνητη ...σαν κρύο μάρμαρο , όγκος που πιθανόν να αφεθεί στη σμίλη του καλλιτέχνη ή να καταπατηθεί σε κάποιο σοκάκι ή να καλύψει τους τάφους των νεκρών...
Παρατημένη στην οποιαδήποτε "μοίρα"... χωρίς επιθυμία παρέμβασης... χωρίς λήψη απόφασης... χωρίς ξεκίνημα... χωρίς αγώνα και αγωνίες...
Δεν κάνω τίποτα... απολύτως. Τα χρειώδη για την επιβίωση... ένα ποτήρι νερό, μια μπουκιά φαϊ και δύσκολος ύπνος... Βουνό έχουν μαζευτεί γύρω οι υποχρεώσεις... Κάποιος να με βοηθήσει- κάποιος να με προσέξει....
Και "αυτός" παρατηρητής μου, από μακρυά... και όλο απαιτήσεις... τι θα μαγειρέψεις, πότε θα πλύνεις τα πιάτα, πότε η μπουγάδα- το σίδερο- το σκούπισμα- το ξεσκόνισμα. Δε μπορώ καλέ μου, δεν είμαι καλά... το βλέπεις, το νιώθεις, δεν είμαι πράμα, μη με υποβιβάζεις σε δουλικό... Εγώ πουθενά... μόνο το αποτέλεσμα των πράξεων μου, αυτό που διευκολύνει την καθημερινότητα σου...

Δε νιώθω ούτε καν τον "πνίξιμο"...
Μόνο που δε μπορώ να "ανασάνω"...

τελείωσα;
έκλεισε η πορεία μου;
δεν θα φτάσω ποτέ στη στροφή;

ούτε καν φόβος
απάθεια...
τίποτε...
κενό...
άδεια...

κουφάρι ξεχασμένο...
ήμουν άνθρωπος...
είμαι... τι;

22.3.07

θάνατος στη Βενετία



θάνατος στη Βενετία

η αγαπημένη ταινία
η υπέροχη μουσική του Μάλλερ
οι εικόνες από την καταγραφή του Βισκόντι.

20.3.07

"πορεία;"














Πορεία ασυνάρτητη,
ομίχλη στο μυαλό μου...

Η πυξίδα χάθηκε,
σε μια λακκούβα ξεχασμένη,
κάπου... μακρυά...

Δύσκολη διαδρομή...
σε χωματόδρομους,
με όλους τους καιρούς,
ξυπόλητη βαδίζω...
πληγώθηκα... τσουρουφλίστηκα...

Ο πόνος τη ψυχής αβάσταχτος,
κρατιέμαι όμως... ακόμα..
σε πείσμα των καιρών...

Σε πόση λάσπη ακόμα να κυλιστώ;
βαρέθηκα...

Εδώ είμαι...

Καθαρή πιά... από μνήμες...
στη μνήμη του κενού οδεύω...
για τον εξαγνισμό μου.

Στην στροφή όταν ήμουν,
αποφάσισα τη μεταστροφή μου...

Στη σιωπή αφέθηκα...
αλλά! ... ακούω....
την κραυγή μου... μόνο...

Ως πότε πια;

Τροχοπέδη στη φαντασία,
Φραγμός στα όνειρα.

Σύγχιση...

Επιθυμίες- πόθοι...
στον αέρα; στο νερό;
στη γη; στη φωτιά;

στα στοιχειά;....

είναι η σύνθεση με τις λέξεις
(σε έντονη γραφή)
που βρήκα στο παρμπρίζ
του h. constantinos...

τον ευχαριστώ για την πρό(σ)κληση
αλλά διάγω τις μέρες του κενού μου
και δε μου βγήκε σε μυθοπλασία....

17.3.07

κλοπή...


Οι τελευταίες μέρες είναι δύσκολες...
Εκεί που ξεπερνάω τα προβλήματα υγείας και δυναμώνω...
να! κάτι έρχεται ... σαν κατραπακιά...

Χθες το πρωί ανακάλυψα ότι μου κλέψαν το παπάκι...
το παλιό ηρωικό μου μηχανάκι...
το δίχρονο yamahaκι μου, κομμάτι τεράστιο από τη ζωή μου...

απώλεια, που με στεναχώρησε... πολύ...

(έχω και άλλο να κυκλοφορήσω...
δεν είναι η έλλειψη του "μέσου"
αλλά ... η "κλοπή" των στιγμών μου...)

ήθελα να γράψω την ιστορία με τις λέξεις που μου "έστειλε"
ο h. constantinos...

άλλα σκεφτόμουν... παρότι οι λέξεις του ήταν ταξιδιάρικες...

και να τώρα, που θα κάνω "επικήδειο"...

ίσως το βράδυ... ίσως αύριο...

είναι πολλά που θυμάμαι και "κουμπώνουν" άψογα" στις λέξεις...

αυτό το παπάκι οδηγούσα όταν βγήκαν οι σκιές από το "νεραϊδόσπιτο",
μ' αυτό πηγαινορχόμουν στο σπίτι μας στη θάλασσα,
μ' αυτό ήμουν όταν ο μηχανόβιος με τη BMW
με αντιμετώπισε σα μύγα
στο καράβι για Ζάκυνθο,
μ' αυτό βρέθηκα ένα ξημέρωμα στο Γαλαξίδι, τότε που
-νύχτα- θέλησα να "φύγω",
μ΄αυτό "ξαναγύριζα" στον Καϊάφα, στους αμμόλοφους και τη λίμνη...
αυτό είχα βαφτίσει "εντουράκι" και ξαμολιόμουν στα κατσάβραχα...

το παπάκι μου....
κομμάτι μου...

15.3.07

μόνο 7;

νομίζω ότι είναι η δυσκολότερη πρόσκληση...
μόνο 7 ταινίες...

αλλά αφού με κάλεσαν η Αλκυόνη και η Αλεξάνδρα,
αν και δυσκολεύτηκα, επιλέγω...

Μητρόπολη του Φριτς Λανγκ, που με γοήτευσε για το αρχιτεκτονικό, εξπρεσιονιστικό σκηνικό της, τις χορογραφίες του πλήθους... τις δυνατές εικόνες.

Η Λεωφόρος της Δύσεως του Μπίλι Γουάιλντερ με τις υπέροχες ερμηνείες των Γκλόρια Σουάνσον, Γουίλιαμ Χόλντεν και τον εμβληματικό Έριχ φον Στροχάιμ - μια γροθιά στο μύθο του Χόλιγουντ. (εδώ δυσκολεύτηκα... αγάπησα πολλές από το κλασσικό Χόλιγουντ, όπως όλοι μας)

Ταξίδι στο Τόκυο του Γιασουτζίρο Όζου... απλά αριστούργημα... (για την αναφορά μου
στο μαγευτικό ιαπωνικό τρίο: Κουροσάβα- Μιζογκούτσι- Όζου).

Ο τρίτος άνθρωπος του Κάρολ Ρηντ... για τη διαρκή "παρουσία" του Όρσον Γουέλς, την ερμηνεία του Τζόζεφ Κότεν και την απαράμιλλη φωτογραφία στη σκηνή του τέλους... (είπα να μη βάλω τον "πολίτη Κέιν"- και είναι η μόνη που προβάλει τις άμεσες επιρροές της).

Ο Λόγος του Καρλ Ντράγιερ... με καθήλωσε και όταν την είδα, άρχισα να καταλαβαίνω... πολλά... (ήταν η αρχή της "μύησης" στην τέχνη, παράλληλα ίσως με τη δυναμική πρόκληση από τις "άγριες φράουλες" του Μπέργκμαν).

Ο νεκρός του Τζιμ Τζάρμους... όχι μόνο για τον Τζόνυ Ντεπ (!), αλλά σίγουρα "εικαστικά" και εννοιολογικά είναι ανώτερο από το "down by the law" .

Η γεύση του κερασιού του Αμπάς Κιαροστάμι, ώριμο έργο ενός μεγάλου δημιουργού... μιά περιήγηση σε χαραχτήρες... περιεκτικότητα πίσω από απλές εικόνες, περιρρέουσα μουσικότητα... (αν και, κατά την άποψη μου, το φινάλε στο "πέρα από τους ελαιώνες" του είναι αισθητικά ανώτερο)

Και λείπουν πολλές ακόμα...
έπρεπε να πούμε 70 ταινίες...

(το σκίτσο είναι του Κώστα Κουφογιώργου,
από την εφημερίδα "ζιζάνιο"
του
διεθνούς φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας
για παιδιά και νέους
και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 06.12.02)

9.3.07

παίζουμε, πάλι...


σε νέο παιχνιδάκι, η μικρή Γωγώ με προ(σ)κάλεσε...

να το τερατούργημα μου...

με την "έρημη χώρα" σταθερό σημείο... αρχή μου...
_______________________


"the waste land" μου....

Την ώρα που το δείλι απόθετε το χρυσοκόκκινο ίχνος του...
στην άκρη του βράχου άπλωσε τον πόνο της...
την τρύπια ζωή της- σαν σκοροφαγωμένο ρούχο, δανεικό...
σε τόπο ιδεατό μετέφερε την σκέψη της...
μήπως και γαληνέψει η ψυχή της...

αλλά...

δεν ένιωθε τίποτα πιά...
μόνο έκλαψε γοερά,
μήπως το δάκρυ της...
καλύψει κάποια
από τα κενά...
___________________


να παραδώσω τη σκυτάλη...
με τις λέξεις: ερανιστής, σύμμιξη, παράθεση, εμβριθής, χρειώδης
στις
allmylife
alkyoni
alexandra
kira
renata


6.3.07

η Βιρτζίνια στην Ελλάδα του '32.


Θα 'ταν αρχές του 1982... πρωτοετής φοιτήτρια στην Πάτρα...
Δε θυμάμαι πιός μου είχε πει για τη Βιρτζίνια Γουλφ. Πήγα στο βιβλιοπωλείο, ν' αναζητήσω βιβλία της...
Και έτσι συνάντησα την "κυρία Νταλλογουέη"... σε μετάφραση της Κωστούλας Μητροπούλου...
(Γαλαξίας- εκδόσεις Ερμείας- 1978)...

Πιό πολύ με μάγεψε όμως η ίδια η συγγραφέας, η ζωή της, η "ομάδα του Μπλούσμπερυ", η αυτοκτονία της...

Αργότερα, ήρθαν και άλλα βιβλία της...

Το "στο φάρο", δεν το τελείωσα ποτέ... Ανασύρω από τη μνήμη εικόνες, τότε που στην πίσω βεράντα, στο σπίτι της θάλασσας, το διάβαζα... ο μπαμπάς μου ζούσε ακόμα... Γιατί δεν το τελείωσα δεν ξέρω... (ευκαιρία να το κάνω τώρα...)


Χάρηκα πολύ όταν πήρα το "Ελλάδα και Μάης μαζί"... (εκδόσεις "Κρύσταλλο"- 1987)...

ημερολογιακές σημειώσεις και γράμματα από τη Ελλάδα....
από το δεύτερο ταξίδι της το 1932...

"Η Ελλάδα είναι χωρίς αμφιβολία η πιό όμορφη χώρα που έχει απομείνει. Οι άνθρωποι είναι οι πιό συμπαθητικοί που γνώρισα ποτέ. Όλοι χαμογελάνε. Γιατί δεν μου είπες ότι η Ελλάδα είναι τόσο όμορφη; Αυτή η θάλασσα ήταν παρθένα. Κι έκοψα άγρια κρίνα και κίτρινα αστεράκια που δεν τα 'χα ξαναδεί, και μικρά βυσσινιά, μωβ, μπλε, άσπρα λουλουδάκια, σαν μαργαρίτες. Ολόκληρο το βουνό ήταν κόκκινο από τα ηλιάνθεμα και τις παπαρούνες. Τα ξενοδοχεία λάμπουν από καθαριότητα. Κρυστάλλινη θάλασσα και πεντακάθαρη άμμος. Είναι τρέλα να χάνει κανείς τα καλύτερα του χρόνια πασχίζοντας να πλουτίσει, όταν υπάρχει αυτή η άγρια αλλά πολύ πολιτισμένη και πανέμορφη χώρα όπου μπορείς να ζήσεις"

Πόσο έχουν αλλάξει όλα από τότε... Ο Άρης Μπερλής αναφέρει στην εισαγωγή: "... η έκδοση δεν μπορεί να έχει άλλη σημασία από το να διαβάσουμε τη ζωντανή περιγραφή μιας όμορφης χώρας, μιας ουτοπίας, που μια μεγάλη συγγραφεύς κάποτε επισκέφτηκε. Μιας χώρας παραμυθένιας τόσο για κείνη όσο και για μας."

Αλλά και η ίδια είχε γράψει "Ο τόπος είναι τόσο εξουθενωμένος που δεν μπορεί πια να διαφυλάξει τα συμφέροντα του."

4.3.07

έκλειψη...

από χθες είμαι άρρωστη...
εξαντλημένη εντελώς...
στο κρεβάτι...

λίγο σηκώθηκα, μέχρι τη βεράντα,
να δω το φεγγάρι...

ελάχιστα από την έκλειψη είδα όμως...

δεν άντεξα...

1.3.07

η ποίηση της Μάρως μας...

όσοι ακόμα δεν την έχετε ανακαλύψει...

διαβάστε την ποίηση της....
την ποίηση της Μάρως μας...
την ξέρετε ίσως μόνο από ιστορίες της...

σας είπα, δεν είμαι καλά...
δεν "καταλαβαίνω"...

είναι οι παρωπίδες μου...
ξέρετε εσείς, οι φίλοι μου...

σήμερα "ξαναμπήκα" στο μπλογκ της
και "χάθηκα"....

διαβάστε την.......



(και μετά, στο επόμενο,
θα σας πω για μια σύμπτωση....
ένα ωριαίο τηλέφωνο
από μια φίλη
που ήρθε και έδεσε...
με ένα ποστ της Αλκυόνης μας...
με ρώτησε η φίλη μου,

-θυμάσαι τα 18 σου...
-ναι θυμάμαι...
διάβαζα τότε την κα Νταλλογουέη
της Βιρτζίνια Γούλφ...

και η Αλκυόνη μας,
έχει κάνει το πιό περιεκτικό ποστ
για τη Βιρτζίνια
,

...που αγαπάμε...)