31.10.06

κι άλλα απο τα χαμένα


αν τώρα ήμουν εκεί...
ξέρω ότι θα ένωνε το γκρίζο του ουρανού με τη θάλασσα!!!
κάποια αχτίδα θα 'χε τρυπήσει το σύννεφο...
και το βουνό στο απέναντι νησί
θα 'στελνε χαιρετίσματα...

στο google earth έβαλα bookmark
για να μπορώ να κλαίω την απώλεια...

μπαμπά μου!!!

έφυγες νωρίς...

και εμείς... οι επίορκοι... σε προδώσαμε...

μας χάρισες τον παράδεισο...

αλλά δεν τα καταφέραμε...

να κρατήσουμε τα δώρα σου!!!

(ακόμα και το γραφειάκι σου, οι ξένοι, το πέταξαν στη θάλασσα)

κι ένα αναμμένο καντήλι- ένα κερί - ένα τρισάγιο
στην αιώνια κατοικία σου

είναι λίγα για να μας συγχωρέσεις...

ειδικά εμένα...

που ήμουν
η λατρευτή σου...

κάποια από τα χαμένα...

Έκλεισε πια ένας χρόνος που είμαι εξόριστη... στην πόλη. Έδωσα μεγάλη μάχη να μπορέσω να κρατηθώ εκεί, στον τόπο που μου είχε χαριστεί, προνόμιο για εκλεκτούς. Όμως η οχύρωση ήταν σαθρή... Και ο μεγάλος στρατηγός λύγισε... ή μάλλον χρηματίστηκε. Η πολιορκία κράτησε οχτώ μήνες. Τόχα πει από την αρχή. ΄Ηταν μια συντεχνία απατεώνων που έστησαν την πλεκτάνη τους, με κίνητρο το κέρδος... Δεν με πίστεψε κανείς... Ήμουν η ονειροπαρμένη! και έβλεπα τις καταστάσεις με τη θολούρα της συναισθηματικής φόρτισης...
Μόνο που είκοσι μήνες μετά, αφού ανάλωσα όλες μου τις δυνάμεις... αφού σύρθηκα και εκλιπάρησα να με εμπιστευτούν... ήρθαν οι αποδείξεις... και πήρα την εντολή να συμμαζέψω ό,τι μπορεί να διορθωθεί... Πως όμως; Με ποιές αντοχές; Από που να κρατηθώ;

Πως να εμπνευστώ, να δυναμώσω;
αφού δεν μπορώ πιά...

να ξυπνήσω από την πρώτη αχτίδα του ηλίου που έμπαινε στο δωμάτιο , φιλτραρισμένη από τα φύλλα της πορτοκαλιάς πούχε φωλιάσει το αηδόνι...
να πιω τον καφέ μου στην άκρη του βράχου με τα πόδια στη θάλασσα...
να απλώσω το χέρι να χαιδέψω το πρώτο φρούτο στο δέντρο...και καθισμένη στα πέτρινα σκαλιά να απολαύσω τη μεστή του γεύση...
να δω τις εποχές να αλλάζουν στο χρώμα του ουρανού, στον ανοιχτό ορίζοντα... και στους ήχους της θάλασσας...
να δω τον "τρελό" του διπλανού χωριού να κάνει την πρωινή του γυμναστική στην αμμουδιά...
να μου "επιτεθούν" οι πεταλούδες την ώρα που περνούσα από το δασάκι στο δρόμο για την πόλη...
να μετρήσω τα κυκλάμινα που χρόνια φυτρώνουν στο ίδιο σημείο...
να ακούσω τα βατραχάκια να κοάζουν στο ποταμάκι ακόμα και αν κάποτε με ενοχλήσαν...
να μαζέψω το αλάτι που έμενε στα γουβώματα του βράχου...
να δω την πληγωμένη χελώνα που έχασε το δρόμο της προς τον τόπο ωοτοκίας της...
να μαζέψω το θυμάρι, τα κρίταμα και τα άγρια σπαράγγια...
να περπατήσω ξυπόλητη στα βράχια στην "αρχαία πολιτεία" μέχρι να φτάσω στο ξωκκλήσι με την απέραντη θέα...
να μαζέψω πεταλίδες για τη φτωχική μακαρανόδα, αχινούς για τη γευστική ηδονή ή καβούρια για τον ουζομεζέ της παρέας...
να αγγίξω τα κοχύλια που ξέβρασε το κύμα μαζί με γλυπτά ξύλα και να ψάχνω για μπουκάλια με μηνύματα...
να φυλαχτώ από το ανελέητο ήλιο κάτω από το αρμυρίκι που ξέμεινε μονάχο ...
να χωθώ στην αγκαλιά της μεξικάνικης αιώρας που 'χα στήσει κάτω από το παραπέτασμα με τα φοινικόφυλλα...
να δω τις αστραπές να σκίζουν τον ουρανό, να είμαι μόνη στην καταιγίδα- χωρίς φόβο- αλλά με δέος που ευλογήθηκα να το ζήσω...
να ακούω τη βροχή, τους κεραυνούς, τη λύσσα των κυμμάτων... αλλά και την υπόκωφη βουή του επερχόμενου σεισμού...
να κάθομαι στο συγκεκριμμένο κατά εποχή σημείο προκειμένου να δω τον ήλιο και τα φεγγάρι στον κύκλο τους...
να χώνομαι στις χοάνες των βράχων, να ψάχνω για υπόγειους λαβύρινθους...
να καταδύομαι στο βυθό, που ήξερα τα σημεία που άλλαζε το χρώμα, από το βαθύ μπλέ στο τυρκουάζ και στο πράσινο...
να μαζεύω τις κουκουνάρες που έπεφταν ώριμες στο χώμα...
να κάθομαι τις νύχτες να μετράω τα άστρα και να αφήνω τις ευχές μου...
να συναπαντιέμαι στο σκοτάδι με τις φιγούρες που χόρευαν έξω από το νεραϊδόσπιτο...
να με περιμένουν τα αθώα μάτια του μικρού λαγού στη στροφή με τα ευκάλυπτα...
να είμαι στα χρώματα και στο σκοτάδι... ανάμεσα στη μελαγχολία και την έμπνευση, την ταραχή και τη γαλήνη...

Τα 'χω ζήσει αυτά και πολλά- πολλά περισσότερα...

Και είμαι πια κλειδωμένη... σε ένα κρύο που βγαίνει από μέσα μου...και σχεδόν με εξαϋλώνει...

Δεν θέλω να στέκομαι μόνο στις μνήμες...

Θέλω πίσω το σπίτι μας

30.10.06

το δικό μου δωμάτιο (part II)

....εκ συνεχείας

Γύρισα πιά στο σπίτι μου... Τα κουβάλησα όλα (ή σχεδόν;). Ευτυχώς υπήρχε το μικρό δωματιάκι, να στριμωχτούν τα υπάρχοντα μου, τα εργαλεία μου δηλαδή, που μου 'διναν (ίσως) την ευκαιρία να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Αλλά και την ευφυέστατη δικαιολογία -της με το πνεύμα πλήρους απάσχολησης μου, προκειμένου να απέχω από την σκληρή καθημερινότητα... τον αγώνα του μεροκάματου, τις ευθύνες και τις υποχρέωσεις του "κανονικού" ανθρώπου...

Δε μπόρεσα να τα χωρέσω όλα στο νέο μου χώρο... Μοίρασα κάποια και σε άλλα σημεία του σπίτιου, διάσπασα την ενότητα τους και έχανα σταδιακά κομμάτια τους... Σταθερή αξία το γραφειάκι με τον υπολογιστή μου...

Έγραψα όμως τότε αρκετά. Είχα κάτι σαν ωράριο εργασίας και εβδομαδιαία (οποίο θράσος!) παρέδιδα κείμενο προς δημοσίευση... Και έβλεπα τα ψυχοβγάλματα μου τυπωμένα με ανάμικτα συναισθήματα... Δεν άφησα την έπαρση να με συνεπάρει όμως... Στο χρόνο το σταμάτησα... Αφού το ύφος μου δεν είχε σταθερότητα, ακροβατούσα στα θέλω μου και τις στιγμιαίες παραρορμήσεις μου... Τις προάλλες ξαναδιάβασα κάποιες από τις δημοσιεύσεις μου, τέσσερα χρόνια μετά την αρχική γραφή τους. Άτεχνα κειμενάκια, υποψία ουσίας, προσπάθεια σχηματοποίησης... Ήταν όμως εμπειρία...

Μου προέκυψαν και κάτι παραμυθάκια... Σε προκαθορισμένο πλαίσιο, ως παράπλευρο δημοσίευμα κάποιων φεστιβαλικών δραστηριοτήτων... Μου 'παν ότι τα πήγα καλά! Δεν είμαι σίγουρη όμως... Ίσως φέτος ξαναγράψω αφού πέρισυ -λόγω κάποιων προβλημάτων - απείχα... Αν κρίνουν οι ιθύνοντες ότι μπορεί έτσι να συνεισφέρω...

Το παιδικό μου όνειρο για τη συγγραφή κατέρρευσε... Το τελειωτικό χτύπημα όμως το έλαβα από το βιβλίο "Η πρώτη αράδα" του ΖΑΝ-ΜΑΡΙ ΛΑΚΛΑΒΕΤΙΝ (σε μετάφραση Θωμά Σκάσση, εκδ. ΠΟΛΙΣ), αφιερωμένο στους "ανώνυμους συγγραφείς" κατά το "ανώνυμοι αλκοολικοί" αφού ο ήρωας παραδίδει σεμινάρια απεξάρτησης από τη μανία της γραφής...

Είμαστε πιά στο σωτήριον έτος 2004!!! Τότε που άνοιξα την καρδιά μου να μπει ο έρωτας!!! Και μπήκε καταγίδα... Έγραψα τότε και μια μικρή ιστορία για 'κείνη τη συνάντηση, αφιερωμένη στην αφιξη του Π. στη ζωή μου...

Ο καλός μου όμως, εκτός από μένα, ηράσθη και το "δικό μου δωμάτιο". Μες τη μεγαλοκαρδία μου τον άφησα να μπαινοβγαίνει... Αφού υπήρχε στη ζωή μου... Δεν είχα αφήσει πια μια ακρούλα για τον εαυτό μου... Δεν με ενοχλούσε όμως... Η αγάπη είναι δόσιμο, φροντίδα!!!

Μέχρι που ήρθε το ADSL!!!

Και ο υπολογιστής μου δεν μας χωράει και τους δύο! Βάλαμε βάρδιες... Σαν οδηγοί σε ταξί... Αλλά δε μου φτάνει... Θέλω περισσότερο!

Θέλω πάλι ένα δικό μου δωμάτιο
και ένα σκληρό δίσκο μόνο με τα δικά μου...


29.10.06

διάλειμμα...


δώσ' μου ένα καρελάκι


δώσ' μου και φωτιά


πίσω από τον καπνό



να φύγουν οι σκιές


να ονειρευτώ χρωματιστά...

μικρό σε ασπρόμαυρο...




εκεί που ήμουν συγχυσμένη...
το σώμα μισό...
και η ψυχή χαμένη...


μου 'φέραν δώρο ένα ζευγάρι φτερά...
τα δοκιμάζω και, μάλλον, μου ταιριάζουν...

θα μπορέσω άραγε να πετάξω ψηλά;;;


μικρό νυχτερινό...

Νύχτωσε στη μικρή μας πόλη...Ησυχία, μην ενοχλήσουμε τα φαντάσματα...
Που και που ταράζεται η σιγαλιά από κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο...
Η τηλεόραση έχει ξεχαστεί ανοιχτή... χωρίς ήχο... μόνο εικόνα... τι να δείχνει άραγε;
Τα κεριά δεν τ΄αναψα σήμερα... Δε θέλω το μαγικό... Φοβάμαι τι θα δω πίσω από τη φλόγα...
Στο τασάκι, σωρός τα αποτσίγαρα... Πιό δίπλα δυό βιβλία, αλλά δεν έχω διάθεση για διάβασμα... Ούτε μουσική...
Θέλω ηρεμία...
Να ακούσω το ουρλιαχτό μου, να εκτονωθεί η ταραχή που έχω μέσα μου...
Να βγουν σε λέξεις οι αγωνίες μου...
Να ανασυνθέσω την εικόνα μου...
Να βρω τη δύναμη μου...
Να αντέξω...
Φταίω και γω που φορτώθηκα παραπάνω απ' όσα μπορούσα ν' αντέξω...
Που παρατήθηκα στις εξελίξεις των καιρών...
Χωρίς να κρατήσω άμυνες, χωρίς να επανεξετάζω την κατάσταση...
Έτσι τυχάρπαστα βάδισα πολύ καιρό
και τώρα που είμαι;

Το δίχτυ που με διπλώνει διαρκώς μπερδεύεται...
Γιαυτό θα μάθω να το υφαίνω, να δω τα μυστικά στις ίνες του
και έτσι να το ξεμπλέξω...

28.10.06

το δικό μου δωμάτιο (part I)


Το 'χε πει η Virginia Woolf ότι μια γυναίκα ...χρειάζεται ένα δικό της δωμάτιο και πεντακόσιες λίρες το χρόνο...

Έχω καταφέρει να εξασφαλίσω το σχετικά αξιοπρεπές μηνιαίο επίδομα των πεντακοσίων € ...

και τον είχα φτιάξει και το δικό μου χώρο "εργασίας"...


Αρχικά σε ένα κενό διαμέρισμα -κλουβάκι: δύο δωματιάκια, κουζινάκι και μπάνιο... Δώρο από την καλή μου τη μαμά... Θυμάμαι ότι με είχε συνεπάρει ο ενθουσιασμός να το στήσω... Μπογιάτισμα με τη μπατανόβουρτσα, καθάρισμα, 2 γλαστρούλες στην υποψία μπαλκονιού, στόρια και φωτισμός εργαστηρίου για τη νυχτερινή μου ενασχόληση. Έφτιαξα τα ράφια, καλή μου φίλη βοήθησε να κουβαλήσουμε τα βιβλία και την πολλή χαρτούρα που κουβαλάω χρόνια ως το υποτιθέμενο "αρχείο" μου. Ένα γραφειάκι και τον αρχαίο - αργοκίνητο υπολογιστή μου. Η παλιά γραφομηχανή (μοντέλο του '57), στην οποία δακτυλογραφήσα την πτυχιακή μου εργασία το 1989 -αφού χρόνια με κυνηγάνε τα φαντάσματα των παλαιών πραγμάτων. Το αγαπημένο μου σχεδιαστήριο με το σχετικό εξοπλισμό του. Πολλή μουσική και πάντα, σε ετοιμότητα, το μπουκάλι με το ποτό. Έντυσα τους τοίχους με αγαπημένες μου αφίσσες, είχα επιτέλους άδειους τοίχους να γεμίσω... Και εφοδιάστηκα με μολύβια και μπογιές... και πολλά άσπρα χαρτιά για γραφή και σχέδιο...
Μέχρι και εργαστήριο έστησα στο κουζινάκι... έφτιαχνα τα κεριά μου... αλλά και γλυκά του κουταλιού...
Είχα πιά ένα καταφύγιο... Πολλές ημέρες αλλά, κυρίως, νύχτες τις πέρασα εκεί... Σε μια καρέκλα... Ονειροπαρμένη, που τάραζαν την ησυχία μου οι πρώτες ακτίνες του ήλιου...Ήταν η ώρα που πήγαινα σπίτι για ύπνο...

(Συνήθως δεν κοιμάμαι πολύ τις νύχτες, δε μ' αρέσει να χουζουρεύω στο κρεβάτι... αλλά "σκοτώνω" όποιον μου στερήσει τη μεσημεριανή μου σιέστα...)

Πέρασαν περίπου δύο χρόνια όταν η καλή μου η μαμά, υπέρμαχος του ρεαλισμού, ανακάλυψε ότι δεν είχα βγάλει "φράγκο" από τη χρήση του χώρου! Έκρινε τότε ότι όφειλε να τον εκμεταλλευτεί εμπορικά...

Και με έστειλε "πακέτο" πίσω στο σπίτι μου...

συνεχίζεται...

27.10.06

Ανάπαυλα...

Κουράστηκα!!!
Αποφάσισα ν' ανέβω λίγο ψηλότερα!
Μέχρι που απόκαμα...
Κι έγυρα να ξαποστάσω...
Λίγο να ξεκουραστώ...

Έχω μακρύ δρόμο να διανύσω...
Το ταξίδι μακρύ και δύσκολο...
Κάπου τα 'καψα τα φτερά μου, και αδυνατώ να πετάξω...
Βασίζομαι στα πόδια μου...
Να στηριχτώ στις δυνάμεις μου και να παλέψω...

Ο ισχυρότερος αντίπαλος όμως είναι μέσα μου,
στο μυαλό μου,

αλλά θα ΝΙΚΗΣΩΩΩ!!!



25.10.06

Το υφαντό της αράχνης
















A Spider sewed at Night
Without a Light
Upon an Arc of White

If Ruff it was of Dame
Or Shroud of Gnome
Himself himself inform

Of Immortality
His Strategy
Was Physiognomy


Emily Dickinson


24.10.06

παλαιαί διαφημίσεις

όταν η BMW έκρινε ότι μελλοντικοί ... πελάτες...
ήταν και οι γυναίκες!!!
έτος 1933!!!
και γω, την παλιά μοτοσυκλέτα, του '52
την έχω ακόμη στην αποθήκη...
και βασανίζομαι με 1 άθλιο παπί -yamahaki- με ιστορία
και το χαζοκινέζικο που... τάχατες γκαζώνει!!!
αλλά δε... μπαίνει στις στροφές...




23.10.06

η χουρμαδιά του Ευστάθιου και της Υακίνθης

Ο Ευστάθιος είναι ο πολύ καλός μου φίλος... Κολλητός... Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Εσπερία, από μετανάστες γονείς... σχεδόν πολιτικοί πρόσφυγες... Εποχή χούντας γαρ... Πήρε ευρωπαϊκή παιδεία. Στο σπίτι όμως ο πατέρας "αφέντης" τον μυούσε στον ελληνικό κόσμο και πολιτισμό. Αξιώθηκε να γνωρίσει τους μετέπειτα ηγέτες της χώρας σαν κολλητούς του μπαμπά, καλεσμένους σε φιλικά τραπεζώματα... Και είδε την Ελλάδα μετά το '74!!! Νεανίσκος! Και ηράσθη τον τόπο... Κουβαλούσε όμως και την αλαζονεία του ξενοτραφούς... Η τότε εικόνα της χώρας παράπεμπε στον τριτόκοσμο, δεν υπήρχε καν η μαγεία του παλαιού... Έμαθε έτσι το χωρίον του, στα ελάχιστα ορεινά μιάς πεδινής γης...

Πέρασε τις μπόρες της εφηβείας στον ξένο τόπο μέχρι που χάθηκε στις... ουσίες!!! Οικογενειακή σύσκεψη... Στέλνουμε το "παιδί" στην "πατρίδα" να ξεφύγει... Έτσι, "πακέτο", βρέθηκε στο κοντινότερο, με τον τόπο καταγωγής του, αστικό κέντρο...

Εκεί συνάντησε την Υακίνθη. Μαθητευόμενη κομώτρια, μια πανύψηλη - πανέμορφη έφηβη!!! Και άκουσαν τους χτύπους της καρδιάς τους να πάνε στο "χωρίον", να βρούν τον κοινό τους στόχο! Αρραβωνιάσματα και βέρες για τα τυπικά με την οικογένεια της Υακίνθης. Στο πατρικό αρχαίο σπίτι ζούσαν τον έρωτα τους. Κι άρχισαν να φτιάχνουν και τον κήπο τους. Φύτευαν δέντρα και φυτά...

Μέχρι που ο Ευστάθιος, ασταθής τύπος , άρχισε να "ξενοκοιτάει". Η Υακίνθη ωρίμαζε και άρχισε να "βλέπει",αλλά η αγάπη της τεράστια να συγχωρεί τα παραπατήματα.Μέχρι και η ημερομηνία του γάμου ορίστηκε. Αυτός όμως, κάπου πνιγόταν... είχε αμφιβολίες (για τόν εαυτό του βασικά). Και άρχισε τις ζηλοτυπίες (αθώα Υακίνθη!!!) χωρίς λόγο και αφορμή. 'Ετσι έφτασε το τέλος, που σε ένα ταξί μπουζούριασε το κοριτσάκι, εισητήριο χωρίς επιστροφή στη φαμίλια της. 'Ηταν λίγους μήνες πριν το γάμο!

Τι να συγχωρέσει, παρά την αγάπη της, μετά την τόση κατρακύλα από τον άμοιρο Ευστάθιο; Ουδέποτε καταδέχτηκε να του ξαναμιλήσει ή έστω, κάπως, να την προσεγγίσει.

Ο Ευστάθιος όμως, μες την αστάθεια του, αγαπούσε πάντα την Υακίνθη. Τη βέρα δεν την έβγαλε ποτέ! Στο μυαλό του είναι ακόμα αρραβωνιασμένος μαζί της... Κι ας ερωτεύεται διαρκώς παράφορα. Και είμαι πάντα εδώ να τον στηρίζω και να τον συμβουλεύω ως η γραία φίλη του...

Τις προάλλες η κοινή μας φίλη, η Πορτοκαλένια, του είπε ότι συνάντησε την Υακίνθη... εντελώς τυχαία. Είναι συμφοιτήτριες... Η Υακίνθη παράτησε τα μπικουτί και το μπιστολάκι, πήγε νυχτερινό σχολείο και σπουδάζει πιά στο πανεπιστήμιο... και μόνη της πορεύεται νοσταλγώντας όμως το χωρίον ....

Ο Ευστάθιος τότε πήγε στο χωρίον, μετά από 5, ίσως και παραπάνω, χρόνια. Και είδε, στον παρατημένο πιά κήπο, τη χουρμαδιά που φύτεψε με την Υακίνθη να έχει θεριέψει... να απειλεί ακόμα και τα θεμέλια... και να απορεί πως το τροπικό φυτό άντεξε χειμώνες και χιόνια...

Ήρθε να με βρεί, να με ρωτήσει, λες και είμαι η μάγισσα Φούρκα, να μαντέψω τους οιωνούς!!!

Λες να είναι η Υακίνθη το πεπρωμένο του;
ή
η χουρμαδιά τυχαία θεριεύει;

καλή αρχή

άντε!!! να κινήσουμε...τα νήματα...