το δικό μου δωμάτιο (part II)

....εκ συνεχείας

Γύρισα πιά στο σπίτι μου... Τα κουβάλησα όλα (ή σχεδόν;). Ευτυχώς υπήρχε το μικρό δωματιάκι, να στριμωχτούν τα υπάρχοντα μου, τα εργαλεία μου δηλαδή, που μου 'διναν (ίσως) την ευκαιρία να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Αλλά και την ευφυέστατη δικαιολογία -της με το πνεύμα πλήρους απάσχολησης μου, προκειμένου να απέχω από την σκληρή καθημερινότητα... τον αγώνα του μεροκάματου, τις ευθύνες και τις υποχρέωσεις του "κανονικού" ανθρώπου...

Δε μπόρεσα να τα χωρέσω όλα στο νέο μου χώρο... Μοίρασα κάποια και σε άλλα σημεία του σπίτιου, διάσπασα την ενότητα τους και έχανα σταδιακά κομμάτια τους... Σταθερή αξία το γραφειάκι με τον υπολογιστή μου...

Έγραψα όμως τότε αρκετά. Είχα κάτι σαν ωράριο εργασίας και εβδομαδιαία (οποίο θράσος!) παρέδιδα κείμενο προς δημοσίευση... Και έβλεπα τα ψυχοβγάλματα μου τυπωμένα με ανάμικτα συναισθήματα... Δεν άφησα την έπαρση να με συνεπάρει όμως... Στο χρόνο το σταμάτησα... Αφού το ύφος μου δεν είχε σταθερότητα, ακροβατούσα στα θέλω μου και τις στιγμιαίες παραρορμήσεις μου... Τις προάλλες ξαναδιάβασα κάποιες από τις δημοσιεύσεις μου, τέσσερα χρόνια μετά την αρχική γραφή τους. Άτεχνα κειμενάκια, υποψία ουσίας, προσπάθεια σχηματοποίησης... Ήταν όμως εμπειρία...

Μου προέκυψαν και κάτι παραμυθάκια... Σε προκαθορισμένο πλαίσιο, ως παράπλευρο δημοσίευμα κάποιων φεστιβαλικών δραστηριοτήτων... Μου 'παν ότι τα πήγα καλά! Δεν είμαι σίγουρη όμως... Ίσως φέτος ξαναγράψω αφού πέρισυ -λόγω κάποιων προβλημάτων - απείχα... Αν κρίνουν οι ιθύνοντες ότι μπορεί έτσι να συνεισφέρω...

Το παιδικό μου όνειρο για τη συγγραφή κατέρρευσε... Το τελειωτικό χτύπημα όμως το έλαβα από το βιβλίο "Η πρώτη αράδα" του ΖΑΝ-ΜΑΡΙ ΛΑΚΛΑΒΕΤΙΝ (σε μετάφραση Θωμά Σκάσση, εκδ. ΠΟΛΙΣ), αφιερωμένο στους "ανώνυμους συγγραφείς" κατά το "ανώνυμοι αλκοολικοί" αφού ο ήρωας παραδίδει σεμινάρια απεξάρτησης από τη μανία της γραφής...

Είμαστε πιά στο σωτήριον έτος 2004!!! Τότε που άνοιξα την καρδιά μου να μπει ο έρωτας!!! Και μπήκε καταγίδα... Έγραψα τότε και μια μικρή ιστορία για 'κείνη τη συνάντηση, αφιερωμένη στην αφιξη του Π. στη ζωή μου...

Ο καλός μου όμως, εκτός από μένα, ηράσθη και το "δικό μου δωμάτιο". Μες τη μεγαλοκαρδία μου τον άφησα να μπαινοβγαίνει... Αφού υπήρχε στη ζωή μου... Δεν είχα αφήσει πια μια ακρούλα για τον εαυτό μου... Δεν με ενοχλούσε όμως... Η αγάπη είναι δόσιμο, φροντίδα!!!

Μέχρι που ήρθε το ADSL!!!

Και ο υπολογιστής μου δεν μας χωράει και τους δύο! Βάλαμε βάρδιες... Σαν οδηγοί σε ταξί... Αλλά δε μου φτάνει... Θέλω περισσότερο!

Θέλω πάλι ένα δικό μου δωμάτιο
και ένα σκληρό δίσκο μόνο με τα δικά μου...