30.1.07

καταφύγιο



η Ντόλλυ παίζει μπάλα στην αυλή
και στο βάθος η θάλασσα
(10 χρόνια πριν)
_____

μέχρι και πριν ενάμιση χρόνο, όταν κάτι μου συνέβαινε,
ήξερα που να πάω...

τις ώρες της κρίσης μου, να ηρεμήσω...
να "συμμαζευτώ"...


στο σπίτι, στα παράλια του Ιονίου...
με τη Ζάκυνθο και την Κεφαλλονιά απέναντι...


να με νανουρίσει η θάλασσα...

να δω τα αστέρια...

από το παράθυρο στο υπνοδωμάτιο,
να βλέπω τη σελήνη να δύει στα νερά..


καταφύγιο...

ακόμα και όταν δεν είχα αυτοκίνητο, με το παπάκι μου...
δεν φοβόμουν τη νύχτα, την ερημιά,
το κρύο, τις νεράιδες...

πήγαινα "σπίτι" μου...
και η Ντόλλυ θα με περίμενε στην πόρτα για παιχνίδι...
ανάλογα με τον καιρό, να ανάψω τζάκι ή καλοριφέρ...
και να κουρνιάσω

Τη νύχτα της Κυριακής "πνιγόμουν"...
το κλάμα μου, ο αναστεναγμός μου...

Βγήκα στο μπαλκόνι..
το νυχτερινό τρένο μόλις είχε έρθει
(θυμάσαι αυτό το τρένο Ρενάτα...)
στο σταθμό, με τις μηχανές αναμμένες,
να ξαναταξιδέψει στις 5:40...

Η νύχτα καθαρή, αστέρια...

κοιτάζω δυτικά και είδα το φεγγάρι να δύει...
(ευτυχώς προς τα κει δεν έχει πολυκατοικίες,
είναι το τέλος της πόλης...)

δεν είχα που να πάω όμως...
μέχρι το μπαλκόνι...

χθες βράδυ, πάλι...

θυμήθηκα τον Καϊάφα...

σκέφτηκα, θα πάρω το αυτοκίνητο
και θα πάω,
στην άκρη της λίμνης...


και η γκαντεμιά μου...
είχα μείνει από μπαταρία...

(οι τελευταίες μέρες είναι λίγο "δύσκολες",
επαναπροσδιορισμός της σχέσης,
μια κρίση- που άνοιξε χάσμα
και δεν ξέρω πως θα γεφυρωθεί)





μη...



μη μου "δαγκώνεις" άλλο την ψυχή...
κουράστηκα...
δεν έμεινε και τίποτα άλλο να μου πάρεις...

μη με κάνεις να κλαίω πάλι...

όχι άλλη αγρύπνια...


29.1.07

για τον Όμηρο Πέλλα.


Τον Όμηρο Πέλλα (Οδυσσέα Γιαννόπουλο), δεν τον ήξερα... Τον ανακάλυψα κάπου το 1997, μέσα από ένα διήγημα του αγαπημένου μου Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου. Ήταν στο διήγημα του "Η Νάουσα των νερών", από τη συλλογή "τόποι τέσσερεις" - εκδόσεις "στιγμή".

Αναφερόμενος στις μετακινήσεις του με το τραίνο, προς Θεσσαλονίκη, αναφέρει..


"Σε ένα τέτοια ταξίδι πρόσεξα στον κάμπο της Σκύδρας έναν μικρό, έρημο σταθμό, με το ασύνηθες όνομα "Ξεχασμένη". Σε μιά του επίσκεψη στη Νάουσα ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης με πληροφόρησε πως εκεί τοποθετήθηκε και υπηρέτησε ως δάσκαλος (μετά που επέστρεψε από ομηρεία και εξορίες) ο ξεχασμένος και παραγνωρισμένος πεζογράφος Όμηρος Πέλλας- γεννημένος στα ορεινά της Κυπαρισσίας, σε ένα χωριό με το απίστευτο όνομα "Καημένη Γυναίκα". Τέτοιες συγκυρίες!"

Φυσικά και μου κίνησε την περιέργεια. Στην πόλη μου, δεν έχουμε αμιγές βιβλιοπωλείο, έχουμε ξεμείνει στα χαρτοβιβλιοπωλεία- και κάτι από είδη δώρων μέσα, οπότε κάτι σχετικό, ήταν αδύνατο να βρώ. Σε επόμενη επίσκεψη μου στην Πάτρα, πέρασα όπως συνήθως από το αγαπημένο μου "Πολύεδρο"... ένα πραγματικό βιβλιοπωλείο, με την αισθαντικότητα των παλιών καιρών (άλλο ένα τέτοιο βιβλιοπωλείο, έχω συναντήσει στην Κέρκυρα- "ο πλους"- και όταν βρίσκομαι στο νησί περνάω για "προσκύνημα"). Ο Κωστής, ο ιδιοκτήτης- πάντα ενημερωμένος και πρόθυμος... Συλλογή διηγημάτων... εκδόσεις "στιγμή" 1986. Και μόνο ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος... αποτελεί εγγύηση για μένα... Εκδόσεις καλλιτεχνικές, πραγματική τυπογραφία με την προσεγμένη επιμέλεια του Αιμίλιου Καλιακάτσου... (δεν ξεχνώ τα υπέροχα βιβλία των Ε.Χ. Γονατά, Νίκου Καχτίστη, τις μεταφράσεις του Στυλιανού Αλεξίου- μου "σύστησαν" τον Antonio Porcia... και πολλά- πολλά άλλα... )


Φυσικά, ενθουσιάστηκα! Και στέκει στο ίδιο ράφι με επιλογές από τα αγαπημένα μου...

Πριν 3 χρόνια, ο κος Γιώργος είχε έρθει για διακοπές από την Αυστραλία και φιλοξενήθηκε στο σπίτι μας στη θάλασσα... (αυτό που χάθηκε...)
Άνθρωπος, που έφυγε μετανάστης στη δεκαετία του '60 ... με άσβεστο τον πόθο για τη μάθηση... Φυσικά, περάσαμε ώρες κουβεντιάζοντας και διαβάζοντας... Κάποτε ανέφερε το χωριό "Καημένη Γυναίκα"... δίπλα από τον τόπο καταγωγής του. Θυμήθηκα τότε τον Όμηρο Πέλλα, και φυσικά διάβασε το βιβλιαράκι. Όπου ανταμώθηκε με δικές του μνήμες... γιατί και αυτός μαθητής στην Κυπαρισσία, σε νοικιασμένο δωματιάκι και τρύπια παπούτσια...

"Πήγαινα στην πέμπτη τάξη του Γυμνασίου. Είχα κιόλας ανακαλύψει ένα σωρό πράγματα, όπως π.χ. το ηλιοβασίλεμα στο Ιόνιο με τις πυρκαγιές που ανάβει πίσω από τη Ζάκυνθο, ενώ η θάλασσα παίρνει αμέτρητες αποχρώσεις, από το τριανταφυλλί ως το μελί και το μαβί ή το καφέ, λυπόμουνα την κάθε στιγμή που πέθαινε, τα ανεπίστροφα σχήματα που άλλαζαν τα σύννεφα και τα άλλα τέτοια. Ήταν μια μικρή επαρχιακή πόλη στη δυτική Πελοπόννησο, ανακαθισμένη στη ρίζα του βουνού, ακουμπισμένη από τη μέση κι απάνω στο βουνό και με τα πόδια απλωμένα ως τη θάλασσα να τα λούζει- έτσι έλεγε ο Πωλ Φεβάλ για την Καλκούτα-, μια μικρή πόλη γεμάτη αλογοκοπριές και περηφάνια, καφενεία με λιθογραφίες Φάουστ και Ριγολέτο, σε μεγάλες κατασκονισμένες χρυσαλειμμένες κορνίζες, ένα παλιό κάστρο γιομάτο βρωμιές, σημάδια από ένα άλλο κάστρο που το 'χτισε ο Επαμεινώνδας, ένα μουράγιο μισογκρεμισμένο, όπου άραζε που και που κανένας σκυλοπνίχτης και πολλά παλιά σπίτια αρχοντικά στην απάνω ρούγα που εγκαταλείπονταν και νοικιάζονταν σε μας- φτωχά χωριατόπαιδα- 50-60 δραχμές το μήνα. ..."


Και γω, κείνα τα ηλιοβασιλέματα από το κάστρο, τα 'ζησα κάποτε. Όταν διακοπές στον Καϊάφα, κάναμε και τις βόλτες μας προς τα κεί.. 30 χλμ δρόμος...




28.1.07

συγνώμη...

κάτι γίνεται με τη σύνδεση μου...
βλέπω φίλοι μου
τα post σας...
αλλά δεν μπορώ να "μπω"
στα σχόλια,
να καταθέσω την άποψη μου...

και πληρώνω "ακριβά"
τo 1024 ADSL...

ελπίζω και αυτό
το χαζό- ποστ
να μπει...

για τη συγνώμη μου...

φιλώ σας...

27.1.07

ο θυμός



















σήμερα είμαι θυμωμένη... πολύ!
αυτό που με τρώει και με σκοτώνει,
δεν θα το στείλω μέσα μου...
όχι, δεν θα ξανασκεφτώ να πάρω χάπια,
το μπαλκόνι το φοβάμαι....
μια θηλιά στο λαιμό πια θα μου ταίριαζε...

όχι! όχι!

δεν θα τους κάνω τη χάρη...


και προπάντων στη μαμά,
που θα με κλάψει... δε λέω...
ίσως στα τυπικά,
ίσως καταλάβει, μετά...
ίσως πολύ μετά...

που χθές διασκέδαζα με το "ατυχηματάκι" στην κουζίνα...
έτρεξα να σας
το πω, να γελάσει το χειλάκι σας...
στο "βασίλειο" του μαγειρείου μου,
(τόση κουβέντα γίνεται πια με τους βασιλιάδες)

τα πάντα μπορούν να συμβούν...

αλλά, μετά τηλεφώνησε... από την Αυστραλία
(εκεί ζει πιά...)

δεν θυμόταν την ιστορία της Ανδρομέδας...
και πήρε να ρωτήσει, να της θυμίσω...
και της είπα,

ήταν που βρέθηκε με το "φιλόσοφο"
έτσι λένε στην παροικία του Σύδνεϋ,
τον Κο Γιώργο...
(ο μόνος άνθρωπος που του είπα,
όταν τον γνώρισα,
ότι τον βλέπω πια σαν "μπαμπά" μου...
και μου 'πε, "μακάρι να 'σουν κόρη μου"...
μαζί ξαναδιαβάσαμε τα διηγήματα του Όμηρου Πέλλα,
γιατί ήταν κοντοχωριανός του
και μου ανάλυσε τα "κατατόπια"...)

και μετά να "στείλει" το δηλητήριο της...

ήταν που της είπα,
όταν ρώτησε τι κάνει ο μικρός, (ο αδερφός μου),
ότι να! χθες τηγάνισε κεφτέδες (τέλειοι!... σας λέω)
και μας έφερε από τον πρώτο όροφο που μένει πιά
(στο παλιό μου γραφειάκι)
να φάμε και μεις...

και η απάντηση...
αντί να χαρεί που τα "παιδιά" αλληλοβοηθούνται... είπε:
"έτσι όπως τα κάνατε, θα σας πάρουν τα διαμερίσματα"...
αναφερόμενη στα δικαστικά...

και μείς που τηρήσαμε την προτροπή της...
"μην πειράξετε τη "μικρή", δηλαδή την πρώην νύφη της,
με άμεση εμπλοκή στην απάτη...
αφήσαμε κάποιες αγωγές πίσω...
δηλαδή ο "σεβασμός'" κρίθηκε ολιγωρία...
γιατί συμφωνήσαμε,αφού μεγαλώνει τη μπέμπα μας -
δεν είναι καν 3 χρονών...
πρέπει το παιδάκι να μεγαλώσει με ηρεμία...
(και μου μοιάζει... η "σκα@τούλα...
κοιτάω παιδικές φωτό μου και διαφέρουμε μόνο λίγο στο μάτια,
έχει ακριβώς τα μάτια του Γρηγόρη, του μπαμπά μου)

και ανοίγω τα κιτάπια,
ξέρω και λίγα από λογιστικά...
(κάτι από το μαγαζί μας, κάτι η τράπεζα)
η πραγματική υλική ζημιά,
που προξένησε η "μικρή" σε μένα μόνο,
ανέρχεται στα 171.400,00 €...
αλήθεια... με χαρτιά και πιστοποιήσεις...

το αποτέλεσμα
πίεση: 178 η μεγάλη, 108 η μικρή, 102 παλμοί....

ενημέρωσα τον αδερφό μου φυσικά...
πήγε τρέχοντας στο δικηγόρο...
(που μελετάει ενδελεχώς το θέμα)
και με συμβούλεψε...
άμα βλέπω κλήση από τη μαμά,
μη σηκώνω το τηλέφωνο...
όχι άλλη "ασθένεια"...

και ο θυμός έγινε οργή...

κάπου να ξεσπάσει...
όχι λεπίδα στη φλέβα,
μη χυθεί αίμα...

στον σύντροφο μου...
είπα κουβέντες "δηλητήριο"
η άμυνα... προστασία για κάτι,
που γίνεται "βέλος" σε άλλον...

και στην "τρέλα" μου, μετά από καιρό
πήγα από το μπαρ- στέκι...
γνωστοί και φίλοι...
δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν...
στην άκρη... να παρατηρώ,
αλλά να μη "βλέπω" γύρω μου...

το πρωί, όφειλα τη "συγνώμη" στον καλό μου
και κρατούσε "μούτρα"
σαν παιδάκι, που του πήραν το παιχνίδι,
ακόμα και αν ...στο χαζοκούτι...
ο Ευτύχης, στην κουζίνα της μαμάς,
είχε την πόλη του... και τα φαγάκια τους...
(διαφωνούμε περί γεύσης... αλλά μου 'ταξε...
λάχανο αρμιά - το τουρσί για τα γιαπράκια -λαχανοντολμάδες)...

πρίν λίγο, εκεί που είχαμε γκρίνια...
και έγραφα ...
"το μπλόγκ σου και τα παρεπόμενα...
πες μου πως..., να κάνω και το δικό μου..."

κλείνω γρήγορα...

να στήσουμε και το δικό του...

(μου ΄πε, μη με αναφέρεις στο δικό σου...
αλλά η "διαστροφή" μου δεν μου το επιτρέπει...
θα σας πω.... )

και όλα καταλάγιασαν....
τώρα πιά είμαι χαλαρή....
θα ΄ρθει και η γαλήνη...

26.1.07

Τρέχοντας...



μία από τις περίεργες μέρες!!!

κατά τις 7:30 που ξύπνησα, βγήκα στο μπαλκόνι!
πάντα το κάνω... είναι που επιθυμώ να ξεκινάει η μέρα
με τις πρώτες αχτίνες του ήλιου...
να δυναμώνω, σαν πρωινή προσευχή.

Είδα την ομίχλη, μάλλον θα 'ρχόταν βροχή...
νερά πολλά, να μας ξεπλύνουν...
αλλά και η πραγματικότητα,
οι υδρορροές;;;

Γρήγορα τη σκούπα,
πολλά φύλλα από τις γλάστρες είχαν πέσει,
(σαν στρώμα σε φθινοπωρινό δάσος...
αλλά στη βεράντα του ρετιρέ...)

Σκούπισα λοιπόν τα πεσμένα φύλλα,
και τα ΄βαλα στον κάδο,
που τάχα κάνω φυλλόχωμα...

Μετά, σε πανικό,
να βάλω τα χαρτιά στην επαγγελματική τσάντα...
ο μικρός "εφιάλτης" της πολεοδομίας....
(περαστικά μου, πως καθάρισα ακόμα δεν κατάλαβα)

.....

πίσω σπίτι, όχι στο γραφειάκι,
αλλά στην κουζίνα...
(για σας της πρωτευούσης, φαντάζει αστείο...
αλλά εδώ έχουμε "μεσημέρι"...)

και είχα πρόγραμμα,στο σημερινό μας γεύμα,
να "μετρήσω" ένα φαγάκι,
για την επόμενη κουζινο- ιστορία...
(τα 'χω μάθει με το "μάτι"... και το "χέρι",
από τη γιαγιούλα, που με μεγάλωσε
και έφερε "ζεστασιά" στο πατρικό μου)...

λοιπόν, τσιγάριζα το κρεατάκι...
(αν και Παρασκευή, μη γελάτε καλέ...
οι παλιές λέγανε: Τετάρτη και Παρασκευή,
κάνουμε όσπριο ή λαδερό...
πρόγραμμα, από τα χρόνια του Βυζαντίου...
σκοταδισμός και νηστείες...)

και πως έγινε, τώρα!!!
το κρεατάκι νερά δεν είχε...
το 'χα σκουπίσει καλά με το χαρτί κουζίνας...

άρχισαν να "πετάνε" τα λάδια, τα καυτά...
σαν και κείνα που 'ριχναν
από τις άκρες των μπαλκονιών
στους πειρατές, κατά το μεσαίωνα...

και με πέτυχαν!!!!
ζντουβ!!!
στο δεξί το μάτι,
το πάνω χείλι,
και την αριστερή παλάμη...

τραυματίας ούσα,
άνοιξα τον υπολογιστή...

να γελάσετε
με τα "θαύματα" μου...

το φαγάκι παραλλάχτηκε...
δεν έχω κουράγιο να το ολοκληρώσω...
ας φάμε αρνάκι με κόκκινη σαλτσούλα!!!

(και στα μέηλ θα απαντήσω το βραδάκι,
τώρα είδα τα "καμπανάκια")

αλλά υψώνω το λάβαρο...

μακριά από τα λάδια του τηγανιού...

πονάει, βρε!!!

(ευτυχώς είχα την κατάλληλη αλοιφή)




25.1.07

για το μπαμπά μου...



που σήμερα θα γιόρταζε...

στη μνήμη του σας μαγείρεψα...

με πολλές μνήμες,
τρυφερά κρατημένες μέσα μου...

γιατί μου έμαθε πολλά
αλλά "έφυγε" νωρίς...

και μου λείπει η αγκαλιά του,
η λάμψη στα μάτια του...


ας "αναπαύεται" με ειρήνη...

23.1.07

το παραλήρημα και η αφιέρωση


Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει πως μπλέχτηκα με το μπλόγκιν! Πάντως, όταν ξεκίνησα, αλλιώς τα σκεφτόμουνα τα πράγματα. Πίστευα ότι θα μπορούσα να είμαι όπως παλιά, να βγαίνουν οι λέξεις αβίαστα... και είχα πει, μετά το μαλακό μου, αγαπημένο 2Β, μολύβι, ένα πληκτρολόγιο... και ας μη ξέρω τυφλό... το αρνήθηκα, συνειδητά, όταν μας κάναν σεμινάρια της τυπικής τραπεζιτικής, "εθνικάρια" ούσα τότε. Αλλά και τα πλήκτρα της από το '57 γραφομηχανής της μαμάς μου, μπορούσα να τα χειριστώ...

Να μπορώ να γράψω, να "μιλήσω", να βγάλω τα σώψυχα μου...

Είχα παραβλέψει έναν παράγοντα...

"το seroxat σε αλλάζει"... Σάρα Κέην, "4.48 ψύχωση"

Ναι! δεν σας το έκρυψα ότι είμαι καταθλιπτική. Με μια συνταγή ακόμα από το 2005, από το γιατρό στην Αθήνα... εναλλάξ landose και seropram... Δεν ξαναπήγα στο γιατρό από τότε, μετά ήρθε ο ορυμαγδός, που καιρός για τέτοια...

Τελευταία μου κρίση, παρά τη χημεία, στις αρχές του Δεκέμβρη...

Τότε πήρα πολύ αγάπη από σας... αλήθεια... κουβεντούλες με ουσία και έρχονταν και άλλοι...

Ήμουν και είμαι πονεμένη...

Σε πολλούς από σας "χρωστάω"

Και θέλω να σας προσφέρω, να σας πω το θαυμασμό μου... να σας πω ότι δεν είστε μόνο εικονικοί... υπάρχετε!!! είστε αληθινοί, με το κάτι που βγάλατε αλλά το μέγιστο γιά μένα...

Και, σε κρίση εξομολόγησης...

Ανήμερα Πρωτοχρονιάς... "χάθηκα"... εντελώς... δεν ξέρω πως! Καλά είχα ξυπνήσει... και τραγουδούσα!!! Αλλά, κάπου το απόγευμα, χάθηκα... ναι! Το ομολόγησε ο Παύλος μου σήμερα, σε κάποιον... φίλο του αλλά ταυτόχρονα συνεργάτη μου, άρα βγήκε από τη φωλιά μας και θα σας το πω... Με βρήκε ξαπλωμένη και ... πιό πέρα... δυό αδειασμένα κουτιά χάπια και κενό πιά το μπουκάλι το κρασί με το Αγιωργίτικο... τουλάχιστον χρησιμοποίησα το κρυστάλλινο ποτήρι, οικογενειακή κληρονομιά... Ε! δε μπορεί, κόρη από καλή γενιά είμαι! Τρόμαξε ο καλός μου...

Και αποφασίσαμε... όχι πιά χάπια στο σπίτι... μήπως και ξανασαλτάρω...
Από τότε δεν παίρνω φάρμακα αλλά δε μίλησα και σε γιατρό. Εδώ θα πειραματιστούν πάνω μου, όπως και παλιότερα... Θα ανέβω Αθήνα, στο γιατρό μου, μετά δύο χρόνια...

Από τότε "θεωρώ" ότι είμαι καλύτερα... Αλλά , στο βάθος, ξέρω ότι δεν είμαι...

Το κατάλαβα γιατί υπεκφεύγω... Ενεργοποιούμαι γενικά αλλά όχι εκεί που πρέπει. Σίγουρα! Κάνω κουζινο-ιστορίες αντί να ετοιμάσω μια σημαντικότατη αναφορά για τις υποθέσεις που με βασανίζουν... σαν να τρέμω μην και η γλώσσα ξαναγίνει "ξύλινη"...


Αλλά τη μετάφραση για την Αλκιμήδη μας, δεν τη θεωρώ περιττή!


Είναι ένα παραμύθι των Αβοριγίνων της Αυστραλίας...

Ήταν τότε που έγινε γκρι... και την ξέραμε ροζ!!! (όχι ροζουλί, έχει διαφορά και εκείνη το ξέρει καλύτερα)

Από ένα βιβλίο, που μου έστειλε δώρο η μαμά- δυνάστης (αλλά είναι ... η μαμά μου...)

Η χρωματιστή ευχή

(η αυθεντική εικονογράφηση)

Ο Dinewan , το εμού, κοίταξε την αντανάκλαση του στη λιμνούλα και αναστέναξε. Τα φτερά του φαινόντουσαν τόσο μονότονα. Γιατί, αναρωτήθηκε κακοδιάθετα, δεν ήταν πολύχρωμος, όπως τα άλλα πουλιά.

Τότε ο Dinewan είχε μια ιδέα. Μάζεψε κάθε πλουμιστό φτερό και λουλουδοπέταλο που μπορούσε να βρει και τα έβαλε ανάμεσα στα φτερά του. Όταν είχε ολοκληρωτικά καλυφθεί, βιαστικά επέστρεψε στη λιμνούλα, να δει πως μοιάζει. Εκεί, στην αντανάκλαση του, είδε το πιο όμορφο, πολύχρωμο πουλί που είχε ποτέ του ματαδεί.

Ο Dinewan ανυπομονούσε να επιδείξει τα αστραφτερά καινούργια χρώματα του και περπατούσε καμαρωτά στην πεδιάδα, ώσπου ο Bindar, το καγκουρό, τον εντόπισε.

«Τι όμορφο πουλί είναι αυτό;» είπε με κομμένη την ανάσα.

«Δεν με αναγνωρίζεις Bindar; Εγώ είμαι ο Dinewan.»

«Μα δείχνεις τόσο πολύχρωμος» είπε ο Bindar. «Πως το έκανες αυτό;»

Ο Dinewan εξήγησε και προέτρεψε τον Bindar να το δοκιμάσει. Έψαχναν μαζί για πιο πολλά φτερά και λουλουδοπέταλα όταν η Googarh, η σαύρα, τους πλησίασε.

«Τι κάνετε;» ρώτησε

«Πλουμιζόμαστε και ομορφαίνουμε» είπε ο Bindar. «Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας;»

Οι Dinewan, Bindar και Googarh ήταν σχεδόν πολύχρωμοι, όταν το φίδι της ίριδας (του ουράνιου τόξου) εμφανίστηκε.

«Γιατί πλουμιζόσαστε έτσι;» τους ρώτησε.

«Για να ομορφύνουμε, σαν τα πουλιά και σαν τα λουλούδια» απάντησαν.

«Μα δεν σας αρέσουν τα χρώματα που σας έχω δώσει;» είπε το φίδι της ίριδας.

«Ω! μα είναι τόσο μονότονα.» είπε ο Bindar,

«Ανόητα πλάσματα!» είπε το φίδι της ίριδας. «Σας έχω χαρίσει ειδικά χρώματα, να σας βοηθήσω να συνταιριάζετε με τους θάμνους, να δυσκολεύονται να σας εντοπίσουν. Αυτοί που δεν σας βλέπουν, δεν μπορούν και να σας φάνε.»

«Μα τα άλλα πουλιά έχουν πανέμορφα χρώματα», είπε ο Dinewan.

«Μόνο αν ζουν και αναζητούν την τροφή τους ανάμεσα στα δέντρα και τα αγριολούλουδα στις πεδιάδες.» είπε το φίδι της ίριδας. «Τα φωτεινά χρώματα, ταιριάζουν στις ανάγκες τους, όπως τα μονότονα ταιριάζουν στις δικές σας.»

Το φίδι της ίριδας κοίταξε σταθερά και επίμονα καθέναν τους χωριστά, αλλά έμεναν αμετακίνητα στην άποψη τους. Ήθελαν λαμπερά χρώματα, να ακτινοβολούν!

«Λοιπόν, αν αυτό είναι που θέλετε, έτσι και θα γίνει» είπε λυπημένα. Τα κύκλωσε πολλές φορές, και το μονότονο, φυσικό κάλυμμα τους μεταμορφώθηκε στα πιο λαμπερά χρώματα.

Καταχαρούμενα, τα τρία ζωάκια, κίνησαν τρέχοντας κατά την πεδιάδα για να επιδείξουν τα νέους πλουμίδια.

Σχεδόν αμέσως, μια ομάδα κυνηγών τα παρατήρησε, που δύσκολα θα τα άφηναν να φύγουν.

«Τι παράξενα και όμορφα πλάσματα!», είπε κάποιος από αυτούς.

«Ω! ναι» κάγχασε κάποιος άλλος. «και αν είναι νόστιμα, όσο φαίνονται, τι γιουρούσι θα έχουμε απόψε!»

Και πράγματι, ήταν ένα λαμπρό φαγοπότι.


Ήταν που ήθελα να της πω ότι της χαρίστηκε ένα χρώμα... να τη σώζει και να μην το αλλάζει... και ευτυχώς! τα κατάφερε..

Δώρα θα έρθουν για όλους σας...

Είπα να τα πω με αλφαβητική σειρά...

εκτός απροόπτου φυσικά...

Πάντως,
σας ευχαριστώ!!!

22.1.07

για μία φίλη...


από το ποστ της αγαπημένης allmylife...
και ένα σχόλιο...


θέλω να της στείλω λίγες μνήμες
από τα παιδικά χρόνια....
την αθωότητα και την ελπίδα...



την αμέριστη αγάπη μου
και τις ευχές μου...


να είναι καλά...
γερή και δυνατή...

μου ζήτησε και Μάλερ...
αλλά δεν βρήκα κάτι άλλο ...

"ανέβασα" όμως ένα αγαπημένο μου cd

από τη σειρά cafe del mar

"Aria"...
(κλικ στις μουσικούλες)


οι εξελίξεις με πρόλαβαν,
ετοίμαζα κάτι για την Αλκιμήδη μας
αλλά, ας μου επιτρέψει την αναμονή
μιας ακόμα μέρας...

οι μυστικές ιστορίες μου

ανοίξαμε παράρτημα...
και σας περιμένουμε...


20.1.07

η εικόνα...



η καλή μας allmylife
είπε πως "έχουμε "πρόσωπα" στο διαδίκτυο"....
και η alkyoni τόλμησε....

έρχομαι σήμερα και γω...



φωτογραφίες του 2002...
δεν έχω νεώτερες
και ας φαντάζει αστείο...

την τελευταία χρονιά που έκανα διακοπές...
Κρήτη, στην Παλιόχωρα,
μόλις είχα στήσει τη σκηνή...
και η Νάντια φωτογράφιζε....

ήταν που ήθελα να "φύγω"
δυό μέρες μετά την κηδεία,
του αγαπημένου μου θείου
που σχεδόν με έδιωξαν...
(κατάλαβες Ναταλάκι...)

με μπανταρισμένο πόδι,
μετά από ασχημο παπιοατύχημα,
το μοναδικό που μου 'λαχε από δική μου οδήγηση,
το άλλο (με χτύπημα στο κεφάλι) προκλήθηκε αλλιώς...
(θα τα πω κάποια στιγμή)

από τότε, έχω χάσει περίπου 8 κιλά,
αλλά είμαι ακόμα "χοντρή"
με αλλοιωμένα χαραχτηριστικά από το πάχος
20 κιλά έμειναν ακόμα,
από αυτά που μου χάρισε η κυρία Κ...

και τα μαλλιά δεν είναι πιά δεμένα σε κότσο...
αλλά είμαι εγώ!!!

(δυστυχώς)

μην τρομάξετε, ε;

σήμερα σας τρατάρω
τις καρύδες της μαμάς μου

και ακούω τον Πελοποννησιακό
από τους χορούς του Ν. Σκαλκώτα

edit: όσο "πόσταρα"
ο αγαπητός dodos έφτιαξε το ξερονήσι...

τέλειο...

φύγαμε!!!!





19.1.07

έβρεξε...

























Μέρα βροχερή...

Ξύπνησα, και είδα το γκρίζο...
σε μια κατάδυση εντός μου,
ένιωσα το πνεύμα μου ακμαίο,
και την ψυχή μου καθαρή...

αλλά έβλεπα φως...
τα χρώματα πίσω από τα πέπλα του εγώ μου...
τα δικά μου...

'Επρεπε να βγω για δουλειές...
(σας έχω πει ότι το γραφείο μου είναι στο σπίτι,
με τα πολλά θετικά του...
αλλά και τον, κάποιες φορές, "κοινωνικό" αποκλεισμό)

Περπατούσα στο δρόμο,
παρατηρούσα τους ανθρώπους...
αλλά ταυτόχρονα "έτρεχα" να προλάβω...
τι; δεν ξέρω...
κάποιες φορές μπερδεύω τον επαγγελματισμό
με αγχώδεις καταστάσεις...

Και άρχισε η βροχούλα...
μια ψιλή βροχή...
γλυκιά, αισθαντική, με ήχους και τραγούδια...

ήθελα να υψώσω τα χέρια στον ουρανό...
να πω ένα ευχαριστώ
για την κάθαρση που με τύλιγε...

Επιβράδυνα τα βήματα μου,
έπρεπε να απολαύσω αυτό που μου συνέβαινε...
και έμεινα να βρέχομαι, να ξεπλένομαι...

και είδα παραδίπλα τα ξυπόλυτα γυφτάκια,
να χορεύουν και να τραγουδάνε...
αυτά είχαν αφεθεί στη χαρά τους...
τα αποστειρωμένα παιδάκια μας όμως,
τα τράβηξαν οι μαμάδες στα υπόστεγα...
και δεν ήταν καν μπόρα... δεν ήταν καταιγίδα...

ένα ψιλόβροχο, λίγα φιλιά από ψηλά!!!

Ένιωσα τις εικόνες να βγαίνουν σαν από μια οθόνη,
το σινεμά της καθημερινότητας...
μόνο που πρέπει να "ξαναμοντάρω" τα πλάνα...

και ακούω τώρα τη μουσική
από "τη διπλή ζωή της Βερόνικα"
ταινία αγαπημένη...

σας χαρίζω λίγη από τη μαγεία των ήχων...

17.1.07

μικρα και θαυμαστά...

Χθές το έκανα το θαύμα μου... διέλυσα κάποια προγράμματα στον υπολογιστή μου... ήθελα, λέει, να διορθώσω μόνη μου κάποια προβληματάκια... και τα κατάφερα η αχρεία.... κατέστρεψα ένα βασικό πρόγραμμα, απαιτούμενο για τη δουλειά μου... και σήμερα , από τις 8 το πρωί άρχισα ... απεγκατάσταση... επανεγκατάσταση!!! μέχρι τις 2 πάλευα...
Πάει το μεροκάματο! Αλλά ευτυχώς... τα κατάφερα!


Υπάρχουν όμως και τα ευχάριστα...

Με αφορμή ένα ποστ του Στέφανου,
ξεκίνησε ένα παιχνιδάκι με μαγειρέματα,
συνταγές και προσκλήσεις...

Κοιτάξτε...


ήρθε με μέιλ το πρωί...
το έφτιαξε ο Στέφανος...
είναι μια πρόσκληση με "τσιπουλάτα", η σπεσιαλιτέ του...

Αποφασίσαμε λοιπόν, όταν ανέβω Αθήνα, που θα γίνει σύντομα ελπίζω... να μαζωχτούμε... όσοι φίλοι θέλετε... να κάνουμε τις σπονδές μας στο Διόνυσο... τι λέτε;
και εκκρεμούν και κάτι κουραμπιέδες, που χρωστάω ...


16.1.07

γενικώς...

η νύχτα προχωράει...

σήμερα δεν άναψα το κεράκι μου,
να γεμίσει μαγεία ο χώρος...

άφησα την οθόνη του υπολογιστή να φωτίζει τη νύχτα...
"συλλέγω" μουσικές... από το διαδίκτυο...
ψάχνω καινούργια ακούσματα...

διάβασα χθές στο "Κ" της "Καθημερινής"
για την Joanna Newsom, τη μουσικό με την άρπα...
από το άρθρο του Γ. Τσίρου,
ήρθε η πρόκληση...

"...προσπαθήστε να φανταστείτε πως θα ακουγόταν
η Μπιόρκ αν μελοποιούσε τη ρομαντική ποίηση του Ουίλιαμ Γουόρντσγουόρθ,
η Κέιτ Μπους αν ξαναβαπτιζόταν στην ηχητική κολυμπήθρα της λεγόμενης "ψυχο-φολκ"
ή η Τόρι Έϊμος αν ζούσε στα μέσα του 19ου αιώνα
και συνεργαζόταν με την Έμιλυ Ντίκινσον..."

και βρήκα ...

ακούστε...

(κλικ δεξιά, στις μουσικούλες)

ανέβασα και άλλα...
τις τελευταίες μέρες ακούω πάλι κλασσικά ...

και χάρηκα που "ξαναβρήκα" το Μάλερ,
που είχα μόνο σε παλιό βινύλιο...


13.1.07

επιτέλους... καλά!!!


συνήλθα!!!

μάλλον πέρασε ... το κακό...
ξορκίστηκε... μακρυά μας!!!

και δεν είναι που νιώθω σωματικά υγιής...

σήμερα ξύπνησα αλλιώς...

δυνατή... στην ψυχή...

νιώθω σαν όλα να έχουν πάρει το δρόμο τους...

παρά την τρικυμία,
βρήκα μια "ξέρα"...
να ξεκουράζομαι, που και που,

το χρειάζομαι...

είναι το νησάκι μου,
στην άκρη του μυαλού μου,

τόνωση- οξυγόνωση...

έτοιμη να χορέψω...
στο σκοπό μου...

μέχρι να αφεθούμε σε χορούς κυκλωτικούς...
με τα χέρια ενωμένα
και τα βλέμματα στο φως!!!

9.1.07

χειμερινή ίωση...


εξασθενημένη από την ίωση...
λίγος πυρετός, τα κόκαλα μου πονάνε...
ο λαιμός μου... βήχας...
σηκώθηκα λίγο από το κρεβάτι...
βαρέθηκα ξαπλωμένη...
ούτε να διαβάσω μπορώ...
ούτε να συγκεντρωθώ σε κάτι...
σουπούλες... αφεψήματα...
πάω να αράξω στον καναπέ...
ευκαιρία να δω κάποιο DVD...

να απολαύσω τουλάχιστον
την "πολυτέλεια" της αραχτής!!!


5.1.07

γιορτινή απλότητα...

ακόμα και μέσα στο χάλασμα...
υπάρχει ένα άνοιγμα,
ένα παράθυρο στο έξω...

να βλέπει το δρόμο,
να με προετοιμάζει γιά τη διαδρομή...

που θα ακολουθηθεί...

είναι που πολεμάω με την κυκλοθυμία μου αυτές τις μέρες,
πάντα με "βάραιναν" οι γιορτές,
και φέτος ήμουν ήρεμα...
ούτε φανφάρες... ούτε διασκεδάσεις...
στο σπίτι απλά...

την αλλαγή του χρόνου μας θύμισαν τα πυροτεχνήματα,
που φώτισαν το ουρανό,
και φάνηκαν και από τη βεράντα...

έξω λοιπόν, με τις εκρήξεις των χρωμάτων
και ένα φεγγάρι φωτεινό, στη γέμιση του...

τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...

και αύριο να μαζέψω δέντρο και στολίδια...
στεναγμός ανακούφισης... ουφ...

καθαρή τη βγάλαμε και φέτος...


1.1.07

καλή χρονιά...



καλή χρονιά σε όλους....