για τον Όμηρο Πέλλα.

Τον Όμηρο Πέλλα (Οδυσσέα Γιαννόπουλο), δεν τον ήξερα... Τον ανακάλυψα κάπου το 1997, μέσα από ένα διήγημα του αγαπημένου μου Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου. Ήταν στο διήγημα του "Η Νάουσα των νερών", από τη συλλογή "τόποι τέσσερεις" - εκδόσεις "στιγμή".

Αναφερόμενος στις μετακινήσεις του με το τραίνο, προς Θεσσαλονίκη, αναφέρει..

"Σε ένα τέτοια ταξίδι πρόσεξα στον κάμπο της Σκύδρας έναν μικρό, έρημο σταθμό, με το ασύνηθες όνομα "Ξεχασμένη". Σε μιά του επίσκεψη στη Νάουσα ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης με πληροφόρησε πως εκεί τοποθετήθηκε και υπηρέτησε ως δάσκαλος (μετά που επέστρεψε από ομηρεία και εξορίες) ο ξεχασμένος και παραγνωρισμένος πεζογράφος Όμηρος Πέλλας- γεννημένος στα ορεινά της Κυπαρισσίας, σε ένα χωριό με το απίστευτο όνομα "Καημένη Γυναίκα". Τέτοιες συγκυρίες!"

Φυσικά και μου κίνησε την περιέργεια. Στην πόλη μου, δεν έχουμε αμιγές βιβλιοπωλείο, έχουμε ξεμείνει στα χαρτοβιβλιοπωλεία- και κάτι από είδη δώρων μέσα, οπότε κάτι σχετικό, ήταν αδύνατο να βρώ. Σε επόμενη επίσκεψη μου στην Πάτρα, πέρασα όπως συνήθως από το αγαπημένο μου "Πολύεδρο"... ένα πραγματικό βιβλιοπωλείο, με την αισθαντικότητα των παλιών καιρών (άλλο ένα τέτοιο βιβλιοπωλείο, έχω συναντήσει στην Κέρκυρα- "ο πλους"- και όταν βρίσκομαι στο νησί περνάω για "προσκύνημα"). Ο Κωστής, ο ιδιοκτήτης- πάντα ενημερωμένος και πρόθυμος... Συλλογή διηγημάτων... εκδόσεις "στιγμή" 1986. Και μόνο ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος... αποτελεί εγγύηση για μένα... Εκδόσεις καλλιτεχνικές, πραγματική τυπογραφία με την προσεγμένη επιμέλεια του Αιμίλιου Καλιακάτσου... (δεν ξεχνώ τα υπέροχα βιβλία των Ε.Χ. Γονατά, Νίκου Καχτίστη, τις μεταφράσεις του Στυλιανού Αλεξίου- μου "σύστησαν" τον Antonio Porcia... και πολλά- πολλά άλλα... )

Φυσικά, ενθουσιάστηκα! Και στέκει στο ίδιο ράφι με επιλογές από τα αγαπημένα μου...

Πριν 3 χρόνια, ο κος Γιώργος είχε έρθει για διακοπές από την Αυστραλία και φιλοξενήθηκε στο σπίτι μας στη θάλασσα... (αυτό που χάθηκε...) Άνθρωπος, που έφυγε μετανάστης στη δεκαετία του '60 ... με άσβεστο τον πόθο για τη μάθηση... Φυσικά, περάσαμε ώρες κουβεντιάζοντας και διαβάζοντας... Κάποτε ανέφερε το χωριό "Καημένη Γυναίκα"... δίπλα από τον τόπο καταγωγής του. Θυμήθηκα τότε τον Όμηρο Πέλλα, και φυσικά διάβασε το βιβλιαράκι. Όπου ανταμώθηκε με δικές του μνήμες... γιατί και αυτός μαθητής στην Κυπαρισσία, σε νοικιασμένο δωματιάκι και τρύπια παπούτσια...

"Πήγαινα στην πέμπτη τάξη του Γυμνασίου. Είχα κιόλας ανακαλύψει ένα σωρό πράγματα, όπως π.χ. το ηλιοβασίλεμα στο Ιόνιο με τις πυρκαγιές που ανάβει πίσω από τη Ζάκυνθο, ενώ η θάλασσα παίρνει αμέτρητες αποχρώσεις, από το τριανταφυλλί ως το μελί και το μαβί ή το καφέ, λυπόμουνα την κάθε στιγμή που πέθαινε, τα ανεπίστροφα σχήματα που άλλαζαν τα σύννεφα και τα άλλα τέτοια. Ήταν μια μικρή επαρχιακή πόλη στη δυτική Πελοπόννησο, ανακαθισμένη στη ρίζα του βουνού, ακουμπισμένη από τη μέση κι απάνω στο βουνό και με τα πόδια απλωμένα ως τη θάλασσα να τα λούζει- έτσι έλεγε ο Πωλ Φεβάλ για την Καλκούτα-, μια μικρή πόλη γεμάτη αλογοκοπριές και περηφάνια, καφενεία με λιθογραφίες Φάουστ και Ριγολέτο, σε μεγάλες κατασκονισμένες χρυσαλειμμένες κορνίζες, ένα παλιό κάστρο γιομάτο βρωμιές, σημάδια από ένα άλλο κάστρο που το 'χτισε ο Επαμεινώνδας, ένα μουράγιο μισογκρεμισμένο, όπου άραζε που και που κανένας σκυλοπνίχτης και πολλά παλιά σπίτια αρχοντικά στην απάνω ρούγα που εγκαταλείπονταν και νοικιάζονταν σε μας- φτωχά χωριατόπαιδα- 50-60 δραχμές το μήνα. ..."

Και γω, κείνα τα ηλιοβασιλέματα από το κάστρο, τα 'ζησα κάποτε. Όταν διακοπές στον Καϊάφα, κάναμε και τις βόλτες μας προς τα κεί.. 30 χλμ δρόμος...