Τρέχοντας...

μία από τις περίεργες μέρες!!!

κατά τις 7:30 που ξύπνησα, βγήκα στο μπαλκόνι!
πάντα το κάνω... είναι που επιθυμώ να ξεκινάει η μέρα
με τις πρώτες αχτίνες του ήλιου...
να δυναμώνω, σαν πρωινή προσευχή.

Είδα την ομίχλη, μάλλον θα 'ρχόταν βροχή...
νερά πολλά, να μας ξεπλύνουν...
αλλά και η πραγματικότητα,
οι υδρορροές;;;

Γρήγορα τη σκούπα,
πολλά φύλλα από τις γλάστρες είχαν πέσει,
(σαν στρώμα σε φθινοπωρινό δάσος...
αλλά στη βεράντα του ρετιρέ...)

Σκούπισα λοιπόν τα πεσμένα φύλλα,
και τα ΄βαλα στον κάδο,
που τάχα κάνω φυλλόχωμα...

Μετά, σε πανικό,
να βάλω τα χαρτιά στην επαγγελματική τσάντα...
ο μικρός "εφιάλτης" της πολεοδομίας....
(περαστικά μου, πως καθάρισα ακόμα δεν κατάλαβα)

.....

πίσω σπίτι, όχι στο γραφειάκι,
αλλά στην κουζίνα...
(για σας της πρωτευούσης, φαντάζει αστείο...
αλλά εδώ έχουμε "μεσημέρι"...)

και είχα πρόγραμμα,στο σημερινό μας γεύμα,
να "μετρήσω" ένα φαγάκι,
για την επόμενη κουζινο- ιστορία...
(τα 'χω μάθει με το "μάτι"... και το "χέρι",
από τη γιαγιούλα, που με μεγάλωσε
και έφερε "ζεστασιά" στο πατρικό μου)...

λοιπόν, τσιγάριζα το κρεατάκι...
(αν και Παρασκευή, μη γελάτε καλέ...
οι παλιές λέγανε: Τετάρτη και Παρασκευή,
κάνουμε όσπριο ή λαδερό...
πρόγραμμα, από τα χρόνια του Βυζαντίου...
σκοταδισμός και νηστείες...)

και πως έγινε, τώρα!!!
το κρεατάκι νερά δεν είχε...
το 'χα σκουπίσει καλά με το χαρτί κουζίνας...

άρχισαν να "πετάνε" τα λάδια, τα καυτά...
σαν και κείνα που 'ριχναν
από τις άκρες των μπαλκονιών
στους πειρατές, κατά το μεσαίωνα...

και με πέτυχαν!!!!
ζντουβ!!!
στο δεξί το μάτι,
το πάνω χείλι,
και την αριστερή παλάμη...

τραυματίας ούσα,
άνοιξα τον υπολογιστή...

να γελάσετε
με τα "θαύματα" μου...

το φαγάκι παραλλάχτηκε...
δεν έχω κουράγιο να το ολοκληρώσω...
ας φάμε αρνάκι με κόκκινη σαλτσούλα!!!

(και στα μέηλ θα απαντήσω το βραδάκι,
τώρα είδα τα "καμπανάκια")

αλλά υψώνω το λάβαρο...

μακριά από τα λάδια του τηγανιού...

πονάει, βρε!!!

(ευτυχώς είχα την κατάλληλη αλοιφή)