23.1.07

το παραλήρημα και η αφιέρωση


Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει πως μπλέχτηκα με το μπλόγκιν! Πάντως, όταν ξεκίνησα, αλλιώς τα σκεφτόμουνα τα πράγματα. Πίστευα ότι θα μπορούσα να είμαι όπως παλιά, να βγαίνουν οι λέξεις αβίαστα... και είχα πει, μετά το μαλακό μου, αγαπημένο 2Β, μολύβι, ένα πληκτρολόγιο... και ας μη ξέρω τυφλό... το αρνήθηκα, συνειδητά, όταν μας κάναν σεμινάρια της τυπικής τραπεζιτικής, "εθνικάρια" ούσα τότε. Αλλά και τα πλήκτρα της από το '57 γραφομηχανής της μαμάς μου, μπορούσα να τα χειριστώ...

Να μπορώ να γράψω, να "μιλήσω", να βγάλω τα σώψυχα μου...

Είχα παραβλέψει έναν παράγοντα...

"το seroxat σε αλλάζει"... Σάρα Κέην, "4.48 ψύχωση"

Ναι! δεν σας το έκρυψα ότι είμαι καταθλιπτική. Με μια συνταγή ακόμα από το 2005, από το γιατρό στην Αθήνα... εναλλάξ landose και seropram... Δεν ξαναπήγα στο γιατρό από τότε, μετά ήρθε ο ορυμαγδός, που καιρός για τέτοια...

Τελευταία μου κρίση, παρά τη χημεία, στις αρχές του Δεκέμβρη...

Τότε πήρα πολύ αγάπη από σας... αλήθεια... κουβεντούλες με ουσία και έρχονταν και άλλοι...

Ήμουν και είμαι πονεμένη...

Σε πολλούς από σας "χρωστάω"

Και θέλω να σας προσφέρω, να σας πω το θαυμασμό μου... να σας πω ότι δεν είστε μόνο εικονικοί... υπάρχετε!!! είστε αληθινοί, με το κάτι που βγάλατε αλλά το μέγιστο γιά μένα...

Και, σε κρίση εξομολόγησης...

Ανήμερα Πρωτοχρονιάς... "χάθηκα"... εντελώς... δεν ξέρω πως! Καλά είχα ξυπνήσει... και τραγουδούσα!!! Αλλά, κάπου το απόγευμα, χάθηκα... ναι! Το ομολόγησε ο Παύλος μου σήμερα, σε κάποιον... φίλο του αλλά ταυτόχρονα συνεργάτη μου, άρα βγήκε από τη φωλιά μας και θα σας το πω... Με βρήκε ξαπλωμένη και ... πιό πέρα... δυό αδειασμένα κουτιά χάπια και κενό πιά το μπουκάλι το κρασί με το Αγιωργίτικο... τουλάχιστον χρησιμοποίησα το κρυστάλλινο ποτήρι, οικογενειακή κληρονομιά... Ε! δε μπορεί, κόρη από καλή γενιά είμαι! Τρόμαξε ο καλός μου...

Και αποφασίσαμε... όχι πιά χάπια στο σπίτι... μήπως και ξανασαλτάρω...
Από τότε δεν παίρνω φάρμακα αλλά δε μίλησα και σε γιατρό. Εδώ θα πειραματιστούν πάνω μου, όπως και παλιότερα... Θα ανέβω Αθήνα, στο γιατρό μου, μετά δύο χρόνια...

Από τότε "θεωρώ" ότι είμαι καλύτερα... Αλλά , στο βάθος, ξέρω ότι δεν είμαι...

Το κατάλαβα γιατί υπεκφεύγω... Ενεργοποιούμαι γενικά αλλά όχι εκεί που πρέπει. Σίγουρα! Κάνω κουζινο-ιστορίες αντί να ετοιμάσω μια σημαντικότατη αναφορά για τις υποθέσεις που με βασανίζουν... σαν να τρέμω μην και η γλώσσα ξαναγίνει "ξύλινη"...


Αλλά τη μετάφραση για την Αλκιμήδη μας, δεν τη θεωρώ περιττή!


Είναι ένα παραμύθι των Αβοριγίνων της Αυστραλίας...

Ήταν τότε που έγινε γκρι... και την ξέραμε ροζ!!! (όχι ροζουλί, έχει διαφορά και εκείνη το ξέρει καλύτερα)

Από ένα βιβλίο, που μου έστειλε δώρο η μαμά- δυνάστης (αλλά είναι ... η μαμά μου...)

Η χρωματιστή ευχή

(η αυθεντική εικονογράφηση)

Ο Dinewan , το εμού, κοίταξε την αντανάκλαση του στη λιμνούλα και αναστέναξε. Τα φτερά του φαινόντουσαν τόσο μονότονα. Γιατί, αναρωτήθηκε κακοδιάθετα, δεν ήταν πολύχρωμος, όπως τα άλλα πουλιά.

Τότε ο Dinewan είχε μια ιδέα. Μάζεψε κάθε πλουμιστό φτερό και λουλουδοπέταλο που μπορούσε να βρει και τα έβαλε ανάμεσα στα φτερά του. Όταν είχε ολοκληρωτικά καλυφθεί, βιαστικά επέστρεψε στη λιμνούλα, να δει πως μοιάζει. Εκεί, στην αντανάκλαση του, είδε το πιο όμορφο, πολύχρωμο πουλί που είχε ποτέ του ματαδεί.

Ο Dinewan ανυπομονούσε να επιδείξει τα αστραφτερά καινούργια χρώματα του και περπατούσε καμαρωτά στην πεδιάδα, ώσπου ο Bindar, το καγκουρό, τον εντόπισε.

«Τι όμορφο πουλί είναι αυτό;» είπε με κομμένη την ανάσα.

«Δεν με αναγνωρίζεις Bindar; Εγώ είμαι ο Dinewan.»

«Μα δείχνεις τόσο πολύχρωμος» είπε ο Bindar. «Πως το έκανες αυτό;»

Ο Dinewan εξήγησε και προέτρεψε τον Bindar να το δοκιμάσει. Έψαχναν μαζί για πιο πολλά φτερά και λουλουδοπέταλα όταν η Googarh, η σαύρα, τους πλησίασε.

«Τι κάνετε;» ρώτησε

«Πλουμιζόμαστε και ομορφαίνουμε» είπε ο Bindar. «Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας;»

Οι Dinewan, Bindar και Googarh ήταν σχεδόν πολύχρωμοι, όταν το φίδι της ίριδας (του ουράνιου τόξου) εμφανίστηκε.

«Γιατί πλουμιζόσαστε έτσι;» τους ρώτησε.

«Για να ομορφύνουμε, σαν τα πουλιά και σαν τα λουλούδια» απάντησαν.

«Μα δεν σας αρέσουν τα χρώματα που σας έχω δώσει;» είπε το φίδι της ίριδας.

«Ω! μα είναι τόσο μονότονα.» είπε ο Bindar,

«Ανόητα πλάσματα!» είπε το φίδι της ίριδας. «Σας έχω χαρίσει ειδικά χρώματα, να σας βοηθήσω να συνταιριάζετε με τους θάμνους, να δυσκολεύονται να σας εντοπίσουν. Αυτοί που δεν σας βλέπουν, δεν μπορούν και να σας φάνε.»

«Μα τα άλλα πουλιά έχουν πανέμορφα χρώματα», είπε ο Dinewan.

«Μόνο αν ζουν και αναζητούν την τροφή τους ανάμεσα στα δέντρα και τα αγριολούλουδα στις πεδιάδες.» είπε το φίδι της ίριδας. «Τα φωτεινά χρώματα, ταιριάζουν στις ανάγκες τους, όπως τα μονότονα ταιριάζουν στις δικές σας.»

Το φίδι της ίριδας κοίταξε σταθερά και επίμονα καθέναν τους χωριστά, αλλά έμεναν αμετακίνητα στην άποψη τους. Ήθελαν λαμπερά χρώματα, να ακτινοβολούν!

«Λοιπόν, αν αυτό είναι που θέλετε, έτσι και θα γίνει» είπε λυπημένα. Τα κύκλωσε πολλές φορές, και το μονότονο, φυσικό κάλυμμα τους μεταμορφώθηκε στα πιο λαμπερά χρώματα.

Καταχαρούμενα, τα τρία ζωάκια, κίνησαν τρέχοντας κατά την πεδιάδα για να επιδείξουν τα νέους πλουμίδια.

Σχεδόν αμέσως, μια ομάδα κυνηγών τα παρατήρησε, που δύσκολα θα τα άφηναν να φύγουν.

«Τι παράξενα και όμορφα πλάσματα!», είπε κάποιος από αυτούς.

«Ω! ναι» κάγχασε κάποιος άλλος. «και αν είναι νόστιμα, όσο φαίνονται, τι γιουρούσι θα έχουμε απόψε!»

Και πράγματι, ήταν ένα λαμπρό φαγοπότι.


Ήταν που ήθελα να της πω ότι της χαρίστηκε ένα χρώμα... να τη σώζει και να μην το αλλάζει... και ευτυχώς! τα κατάφερε..

Δώρα θα έρθουν για όλους σας...

Είπα να τα πω με αλφαβητική σειρά...

εκτός απροόπτου φυσικά...

Πάντως,
σας ευχαριστώ!!!

16 σχόλια:

Unknown είπε...

Πολύ αληθινό το παραμύθι kyriayf, κι όμορφο γι' αυτό ακριβώς.
:Ο)

kyriayf είπε...

simon μέσα από ένα βιβλιαράκι που μου χαρίστηκε ανακάλυψα τα πιο αληθινά παραμύθια (παρ' ότι έχω γράψει και γω παλιότερα και έχουν δημοσιευτεί "τρομάρα" μου/σας) και τα βαθύτερα νοήματα πίσω από την απλοϊκότητα... αυθεντικοί αβοριγίνες... και η ζωγραφική τους είναι καταπληκτική!!!

ένα παραμυθάκι να κοιμηθείς ήρεμα;
καληνύχτα!!!
:)

Μαρω_Κ είπε...

Καλημέρα.
Ωραία αρχίζει η Τετάρτη μου.
Με παραμυθάκι κι εξομολογήσεις.
Αχ αυτά τα χάπια. Τρυπώνουν ύπουλα στην ζωή σου και δεν ξεκουβαλάνε ποτέ.
Δεν μπορώ να σε συμβουλέψω, γιατί κι εγώ τα ίδια έχω κάνει.
Ετσι είμαστε εμείς τα πολύχρωμα πουλιά, εύκολος στόχος.
Εκεί όμως είναι όλη η περιπέτεια, στο να ξέεις τον κηνυγό σου, να τον προκαλείς, και να ρισκάρεις.
Ποιός ξέρει πάντα υπάρχει η πιθανότητα της αθανασίας.

stefanos είπε...

Κυρία ΥΦ εγώ σε βλέπω να προχωράς μπροστά.
Είσαι μπροστά.
Και έχεις και σοβαρή υποστήριξη.

Alkyoni είπε...

μα..τι πήγες κι έκανες;;;
στάθηκα στη διήγηση παραβλέποντας παραμύθια κλπ...
τί πήγες να κάνεις πες μου!!!!!!!
με θύμωσες

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι αλλά σου θύμωσα.
Δεν σου αξίζει κάτι τέτοιο, το ξέρεις;
Όχι, δεν το ξέρεις.
Μα άνοιξε τα αυτιά σου σε εμάς που σου το λέμε!

kyriayf είπε...

Maro_k!
και συ σε αυτό το λαβύρινθο; Όμως η ζεστασιά των ανθρώπων βοηθάει... δεν είναι η συμβουλή που μετράει, αλλά η αίσθηση!!!!
Και αυτό που είπες, "να ξέρεις το κυνηγό σου και να ρισκάρεις", λέει πολλά...
:)

Στέφανε!
Με βοηθάτε πολύ εσείς για να προχωράω... αλλά μετά τη χρόνια "ακινησία" τα βήματα είναι ακόμα ασταθή!
Αλλά έχω τη στήριξη σας...
και ευχαριστώ!!!
:)

Αλκυόνη!
μη μου θυμώνεις καλή μου... Έγινε, πέρασε... Και παλεύω να μην ξαναγίνει...
Είδα τι με οδήγησε εκεί... άλλη μια απόρριψη από τη μαμά -χρόνια πολλά πήρα να πώ, και έσταξε το συνηθισμένο δηλητήριο της περί "αχρηστίας" μου... ήταν που μας απαγορεύτηκε να δούμε την ανηψούλα μου, που γιόρταζε κείνη τη μέρα και ο αδερφός μου κατέρρευσε... Απλά, τώρα αποφεύγω τις κακοτοπιές!!!
Και μη στεκόμαστε μόνο σε αυτό...
φιλί!
:)

Ναταλάκι!
Ίσως τώρα καταλαβαίνω ότι δεν μου αξίζει αυτό... Λίγη από τη "μαγκιά" σου να ΄χα καλή μου! Έτσι να "σκίσουμε" τους εχθρούς!!!
φιλί:)

αλκιμήδη είπε...

Σε ευχαριστώ καλή μου

- Κι άλλος μίλαγε για μπαλκόνια, ε; χαίρομαι που σε πρόλαβε, να ναι καλά ο καλός σου, μέσα στη καρδιά μου ζητώ να μη σε ξαναβρούν κακοτοπιές, είτε έξω είτε έσω

φιλάκι ροζ λοιπόν

kyriayf είπε...

Αλκιμήδη!
το "δώρο" σου, χάθηκε σε έναν σπαραγμό μου! συγνώμη!!!
είναι η βιασύνη μου... δηλαδή η εισαγωγή προσπέρασε την ουσία...
θα σου στείλω και άλλο "παραμυθάκι"... να το διαβάσετε με τον Ιάσονα!

και πιό "μπαλκόνι" ... έχω υψοφοβία.. αλλά ένιωσα το πίσω της έννοιας!

εν κατακλείδι... σου χρωστάω!!!

και ευχ. για τις ευχές σου... είπαμε μακρυά από μας.., όλα τα κακά!
φιλι... λίγο μωβ!!!
:)))

Alexandra είπε...

απίθανη ιστορία, πανέμορφη!

ναι, γράφε. σου πάει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. και όλα φωτίζονται και δυναμώνουν μέσα σου!

σου στέλνω πολλές φωτεινές σκέψεις!

Σταυρούλα είπε...

Υφάντρα μου, ας μην πω πως θύμωσα-δεν έχω το θάρρος ούτε το δικαίωμα άλλωστε- αλλά στενοχωρήθηκα πολύ βρε μ΄αυτό .
Μη δίνεις βήμα στην κυρία Κ. να σε τουμπάρει. Έτσι; Ούτε "άσπρο δόντι". Κράτα, κούκλα μου.
Το παραμυθάκι πολύ ωραίο!;)

kyriayf είπε...

Αλεξάνδρα, ευχαριστώ για τις φωτεινές σκέψεις...
το παραμύθι είναι μετάφραση/ απόδοση (δική μου τρομάρα μου..)
Μια ιστορία μου, είναι στην "κουζίνα"... http://cook-yf.blogspot.com/ Αν θες πέρνα και από εκεί!
καλό βράδυ!!!

Ρενάτα! περαστικό ήταν! Προσπαθώ να "αναγεννιέμαι"- όπως εσυ καλή μου!
φιλιά:)

Τιπούκειτος είπε...

Έμεινα μακρυά από τη μπλογκόσφαιρα για αρκετές μέρες και τώρα μόλις έμαθα τα νέα σου. Δεν σου δείχνω συμπόνια γιατί εχεις μεγάλη δύναμη θέλησης μέσα σου και θα τα καταφέρεις τελικά. Σου στέλνω μόνο την αμέριστη συμπαράστασή μου.
Να είσαι πάντα καλά!

kyriayf είπε...

Rick!
ευχαριστώ... δεν μου πρέπει συμπόνια... μια γερή σφαλιάρα ίσως!!!
να συνέρθει το άδειο μου κεφάλι...
και μου θυμίζετε τη "δύναμη"... γιαυτό συνεχίζω να "υπάρχω" στο μπλογκοχωριό!!!
(θα έρθει και η δική σου αφίερωση... πάμε αλφαβητικά... και είσαι στα favourites... δε γλυτώνεις... δε γλυτώνεις...
καλό βράδυ!
:)

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά και δεν σου αξίζει.
Στο λέω εγώ. Έτσι, ευθέως, στα μούτρα.

Μαγκιά δεν είναι ένα κιλό ντομάτες να πας να το αγοράσεις.

Είναι να λες πως φοβάμαι τους γιατρούς αλλά θα πάω στην Αθήνα γιατί το παράκανα...

Μαγκιά είναι να σου έχουν κάνει την αξιοπρέπεια κουρέλι αλλά για δύο παιδικά ματάκια να λες χαλάλι ωρέ!

Μαγκιά καλή μου είναι να βλέπεις τι σε πονάει και να το παλεύεις κάθε μέρα.

Και έχεις μπόλικη από αυτή.

Ανθρώπινο να αποζητάς το χάδι της μάνας σου.
Θυμίσου πως μέχρι να πεθάνεις θα το έχεις ανάγκη.
Μα επειδή αυτό δεν έρχεται δεν ορίζει τη δική σου "αχρηστία" αλλά τη δική της ανικανότητα. Να νοιώσει.

Δεν είναι όλες καρδιά μου γεννημένες για μητέρες.
Τραγικό.....αλλά αληθινό.

Και μένει μόνο η μαγκιά να το πάρεις απόφαση. Ντάξει;

kyriayf είπε...

Ναταλάκι, και πάλι σ' ευχαριστώ... έχεις ρε παιδί μου ένα τρόπο να με δυναμώνεις...
πολλά- πολλά φιλιά!!!!