το παραλήρημα και η αφιέρωση

Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει πως μπλέχτηκα με το μπλόγκιν! Πάντως, όταν ξεκίνησα, αλλιώς τα σκεφτόμουνα τα πράγματα. Πίστευα ότι θα μπορούσα να είμαι όπως παλιά, να βγαίνουν οι λέξεις αβίαστα... και είχα πει, μετά το μαλακό μου, αγαπημένο 2Β, μολύβι, ένα πληκτρολόγιο... και ας μη ξέρω τυφλό... το αρνήθηκα, συνειδητά, όταν μας κάναν σεμινάρια της τυπικής τραπεζιτικής, "εθνικάρια" ούσα τότε. Αλλά και τα πλήκτρα της από το '57 γραφομηχανής της μαμάς μου, μπορούσα να τα χειριστώ...

Να μπορώ να γράψω, να "μιλήσω", να βγάλω τα σώψυχα μου...

Είχα παραβλέψει έναν παράγοντα...

"το seroxat σε αλλάζει"... Σάρα Κέην, "4.48 ψύχωση"

Ναι! δεν σας το έκρυψα ότι είμαι καταθλιπτική. Με μια συνταγή ακόμα από το 2005, από το γιατρό στην Αθήνα... εναλλάξ landose και seropram... Δεν ξαναπήγα στο γιατρό από τότε, μετά ήρθε ο ορυμαγδός, που καιρός για τέτοια...

Τελευταία μου κρίση, παρά τη χημεία, στις αρχές του Δεκέμβρη...

Τότε πήρα πολύ αγάπη από σας... αλήθεια... κουβεντούλες με ουσία και έρχονταν και άλλοι...

Ήμουν και είμαι πονεμένη...

Σε πολλούς από σας "χρωστάω"

Και θέλω να σας προσφέρω, να σας πω το θαυμασμό μου... να σας πω ότι δεν είστε μόνο εικονικοί... υπάρχετε!!! είστε αληθινοί, με το κάτι που βγάλατε αλλά το μέγιστο γιά μένα...

Και, σε κρίση εξομολόγησης...

Ανήμερα Πρωτοχρονιάς... "χάθηκα"... εντελώς... δεν ξέρω πως! Καλά είχα ξυπνήσει... και τραγουδούσα!!! Αλλά, κάπου το απόγευμα, χάθηκα... ναι! Το ομολόγησε ο Παύλος μου σήμερα, σε κάποιον... φίλο του αλλά ταυτόχρονα συνεργάτη μου, άρα βγήκε από τη φωλιά μας και θα σας το πω... Με βρήκε ξαπλωμένη και ... πιό πέρα... δυό αδειασμένα κουτιά χάπια και κενό πιά το μπουκάλι το κρασί με το Αγιωργίτικο... τουλάχιστον χρησιμοποίησα το κρυστάλλινο ποτήρι, οικογενειακή κληρονομιά... Ε! δε μπορεί, κόρη από καλή γενιά είμαι! Τρόμαξε ο καλός μου...

Και αποφασίσαμε... όχι πιά χάπια στο σπίτι... μήπως και ξανασαλτάρω...
Από τότε δεν παίρνω φάρμακα αλλά δε μίλησα και σε γιατρό. Εδώ θα πειραματιστούν πάνω μου, όπως και παλιότερα... Θα ανέβω Αθήνα, στο γιατρό μου, μετά δύο χρόνια...

Από τότε "θεωρώ" ότι είμαι καλύτερα... Αλλά , στο βάθος, ξέρω ότι δεν είμαι...

Το κατάλαβα γιατί υπεκφεύγω... Ενεργοποιούμαι γενικά αλλά όχι εκεί που πρέπει. Σίγουρα! Κάνω κουζινο-ιστορίες αντί να ετοιμάσω μια σημαντικότατη αναφορά για τις υποθέσεις που με βασανίζουν... σαν να τρέμω μην και η γλώσσα ξαναγίνει "ξύλινη"...


Αλλά τη μετάφραση για την Αλκιμήδη μας, δεν τη θεωρώ περιττή!

Είναι ένα παραμύθι των Αβοριγίνων της Αυστραλίας...

Ήταν τότε που έγινε γκρι... και την ξέραμε ροζ!!! (όχι ροζουλί, έχει διαφορά και εκείνη το ξέρει καλύτερα)

Από ένα βιβλίο, που μου έστειλε δώρο η μαμά- δυνάστης (αλλά είναι ... η μαμά μου...)

Η χρωματιστή ευχή

(η αυθεντική εικονογράφηση)

Ο Dinewan , το εμού, κοίταξε την αντανάκλαση του στη λιμνούλα και αναστέναξε. Τα φτερά του φαινόντουσαν τόσο μονότονα. Γιατί, αναρωτήθηκε κακοδιάθετα, δεν ήταν πολύχρωμος, όπως τα άλλα πουλιά.

Τότε ο Dinewan είχε μια ιδέα. Μάζεψε κάθε πλουμιστό φτερό και λουλουδοπέταλο που μπορούσε να βρει και τα έβαλε ανάμεσα στα φτερά του. Όταν είχε ολοκληρωτικά καλυφθεί, βιαστικά επέστρεψε στη λιμνούλα, να δει πως μοιάζει. Εκεί, στην αντανάκλαση του, είδε το πιο όμορφο, πολύχρωμο πουλί που είχε ποτέ του ματαδεί.

Ο Dinewan ανυπομονούσε να επιδείξει τα αστραφτερά καινούργια χρώματα του και περπατούσε καμαρωτά στην πεδιάδα, ώσπου ο Bindar, το καγκουρό, τον εντόπισε.

«Τι όμορφο πουλί είναι αυτό;» είπε με κομμένη την ανάσα.

«Δεν με αναγνωρίζεις Bindar; Εγώ είμαι ο Dinewan.»

«Μα δείχνεις τόσο πολύχρωμος» είπε ο Bindar. «Πως το έκανες αυτό;»

Ο Dinewan εξήγησε και προέτρεψε τον Bindar να το δοκιμάσει. Έψαχναν μαζί για πιο πολλά φτερά και λουλουδοπέταλα όταν η Googarh, η σαύρα, τους πλησίασε.

«Τι κάνετε;» ρώτησε

«Πλουμιζόμαστε και ομορφαίνουμε» είπε ο Bindar. «Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας;»

Οι Dinewan, Bindar και Googarh ήταν σχεδόν πολύχρωμοι, όταν το φίδι της ίριδας (του ουράνιου τόξου) εμφανίστηκε.

«Γιατί πλουμιζόσαστε έτσι;» τους ρώτησε.

«Για να ομορφύνουμε, σαν τα πουλιά και σαν τα λουλούδια» απάντησαν.

«Μα δεν σας αρέσουν τα χρώματα που σας έχω δώσει;» είπε το φίδι της ίριδας.

«Ω! μα είναι τόσο μονότονα.» είπε ο Bindar,

«Ανόητα πλάσματα!» είπε το φίδι της ίριδας. «Σας έχω χαρίσει ειδικά χρώματα, να σας βοηθήσω να συνταιριάζετε με τους θάμνους, να δυσκολεύονται να σας εντοπίσουν. Αυτοί που δεν σας βλέπουν, δεν μπορούν και να σας φάνε.»

«Μα τα άλλα πουλιά έχουν πανέμορφα χρώματα», είπε ο Dinewan.

«Μόνο αν ζουν και αναζητούν την τροφή τους ανάμεσα στα δέντρα και τα αγριολούλουδα στις πεδιάδες.» είπε το φίδι της ίριδας. «Τα φωτεινά χρώματα, ταιριάζουν στις ανάγκες τους, όπως τα μονότονα ταιριάζουν στις δικές σας.»

Το φίδι της ίριδας κοίταξε σταθερά και επίμονα καθέναν τους χωριστά, αλλά έμεναν αμετακίνητα στην άποψη τους. Ήθελαν λαμπερά χρώματα, να ακτινοβολούν!

«Λοιπόν, αν αυτό είναι που θέλετε, έτσι και θα γίνει» είπε λυπημένα. Τα κύκλωσε πολλές φορές, και το μονότονο, φυσικό κάλυμμα τους μεταμορφώθηκε στα πιο λαμπερά χρώματα.

Καταχαρούμενα, τα τρία ζωάκια, κίνησαν τρέχοντας κατά την πεδιάδα για να επιδείξουν τα νέους πλουμίδια.

Σχεδόν αμέσως, μια ομάδα κυνηγών τα παρατήρησε, που δύσκολα θα τα άφηναν να φύγουν.

«Τι παράξενα και όμορφα πλάσματα!», είπε κάποιος από αυτούς.

«Ω! ναι» κάγχασε κάποιος άλλος. «και αν είναι νόστιμα, όσο φαίνονται, τι γιουρούσι θα έχουμε απόψε!»

Και πράγματι, ήταν ένα λαμπρό φαγοπότι.

Ήταν που ήθελα να της πω ότι της χαρίστηκε ένα χρώμα... να τη σώζει και να μην το αλλάζει... και ευτυχώς! τα κατάφερε..

Δώρα θα έρθουν για όλους σας...

Είπα να τα πω με αλφαβητική σειρά...

εκτός απροόπτου φυσικά...

Πάντως,
σας ευχαριστώ!!!