Μερικές φορές, αυτό στο οποίο αντιδράς... αυτό που αποφεύγεις -το βρίσκεις μπροστά σου... σε κυνηγάει... φάντασμα και φάσμα- το πέπλο που βλέπεις τα πράγματα!
Χτες το βράδυ ήθελα να κάνω ένα ποστ να το χαρίσω στην Αλκιμήδη, που με τίμησε με την επίσκεψη της στα "υφαντά" μου...
Ήθελα να κάνω μιά αναφορά στην Barbara- την "αδερφή" στην Ulm της Γερμανίας... που με καλεί σε δρόμους αυτο-ολοκλήρωσης, που μου έμαθε χίλια και άλλα χίλια πράγματα, που παράτησε μια θέση (με καλά λεφτά!) στο νοσοκομείο της πόλης ... εκεί έκανε μέχρι και ο Μητσοτάκης εγχείρηση(!)...για να ακολουθήσει το όνειρο της, να ασχολήθει με το σιάτσου και να στήσει ένα εργαστήριο βοήθειας στο σπίτι της- και λαμβάνει ως αντάλλαγμα (όχι αντίτιμο) το υπέρτατον της αγάπης- και να ψάχνει την ένωση των ανθρώπων μέσα από τους ελληνικούς χορούς (καμία δε ελληνική καταγωγή)- αυτούς που απέφευγα στο σχολείο...
Η Barbara για κάθε επίσκεψη της στην Ελλάδα, έκανε αλμπουμάκια με φωτογραφίες και μου τα 'στελνε... να θυμόμαστε μαζί αυτά που ζήσαμε... Και αυτά, τα από τα χεράκια της φτιαγμένα, λευκωματάκια ξεφύλλισα χθές βράδυ...
Και ήταν, που με ...φρίκη αρχικά, με κατέλαβε η μέγιστη ταραχή... Μιά από τις φωτογραφίες που είχε "τραβήξει" η Barbara, ήταν η μαμά μου, στο γραφείο της, στο μαγαζί μας... και δεν διαφέρει από το σκίτσο που διάλεξα για το προφίλ μου...
Της μαμάς τον ίσκιο, που χρόνια θέλω να διώξω μακριά μου... που χρόνια με πλακώνει... που χρόνια δε μ΄αφήνει να είμαι ο εαυτός μου, γιατί της έλαχε για κόρη ένα άτομο με μεγάλα όνειρα.. και έπρεπε να το συνθλίψει... και το συνθλίβει...
Τον έβγαλα βόλτα στο διαδίκτυο και τον βάφτισα "εγώ"....
Χτες το βράδυ ήθελα να κάνω ένα ποστ να το χαρίσω στην Αλκιμήδη, που με τίμησε με την επίσκεψη της στα "υφαντά" μου...
Ήθελα να κάνω μιά αναφορά στην Barbara- την "αδερφή" στην Ulm της Γερμανίας... που με καλεί σε δρόμους αυτο-ολοκλήρωσης, που μου έμαθε χίλια και άλλα χίλια πράγματα, που παράτησε μια θέση (με καλά λεφτά!) στο νοσοκομείο της πόλης ... εκεί έκανε μέχρι και ο Μητσοτάκης εγχείρηση(!)...για να ακολουθήσει το όνειρο της, να ασχολήθει με το σιάτσου και να στήσει ένα εργαστήριο βοήθειας στο σπίτι της- και λαμβάνει ως αντάλλαγμα (όχι αντίτιμο) το υπέρτατον της αγάπης- και να ψάχνει την ένωση των ανθρώπων μέσα από τους ελληνικούς χορούς (καμία δε ελληνική καταγωγή)- αυτούς που απέφευγα στο σχολείο...
Η Barbara για κάθε επίσκεψη της στην Ελλάδα, έκανε αλμπουμάκια με φωτογραφίες και μου τα 'στελνε... να θυμόμαστε μαζί αυτά που ζήσαμε... Και αυτά, τα από τα χεράκια της φτιαγμένα, λευκωματάκια ξεφύλλισα χθές βράδυ...
Και ήταν, που με ...φρίκη αρχικά, με κατέλαβε η μέγιστη ταραχή... Μιά από τις φωτογραφίες που είχε "τραβήξει" η Barbara, ήταν η μαμά μου, στο γραφείο της, στο μαγαζί μας... και δεν διαφέρει από το σκίτσο που διάλεξα για το προφίλ μου...
Της μαμάς τον ίσκιο, που χρόνια θέλω να διώξω μακριά μου... που χρόνια με πλακώνει... που χρόνια δε μ΄αφήνει να είμαι ο εαυτός μου, γιατί της έλαχε για κόρη ένα άτομο με μεγάλα όνειρα.. και έπρεπε να το συνθλίψει... και το συνθλίβει...
Τον έβγαλα βόλτα στο διαδίκτυο και τον βάφτισα "εγώ"....
Να ψάξω για καινούργια εικόνα, να μου μοιάζει περισσότερο...
ή
να βρω το θάρρος να βάλω την πραγματική...
ή
να βρω το θάρρος να βάλω την πραγματική...
Μήπως βρω κάτι παραπάνω από την αλήθεια μου...
3 σχόλια:
Δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για γονείς.
Κι ό,τι θες να ξορκίσεις, μονάχα από μακριά... Από πολύ μακριά θα το καταφέρεις.
Μια για πάντα, αφού ξορκίσεις τη σχέση πρώτα και μετά το πρόσωπο....
Αν ποτέ...συναντηθούμε.....είμαι σίγουρη θάχουμε πολλά να πούμε....
ναταλία, πόσο με γλυκαίνουν τα λόγια σου! Μόνο που η μαμά κινεί όλα τα νήματα, ο μεγάλος στρατηγός, ακόμα και από το εξωτερικό που βρίσκεται, και ταυτόχρονα μου ανέθεσε να διορθώσω τα λάθη της, που είχα επισημάνει αλλά "επρεπε" να γίνει το δικό της...
Καλημέρα kyriayf
ευχαριστώ καταρχάς, είναι πολύ γλυκό αυτό που λες και η τιμή δική μου.
Αυτό το κατ'εικόνα και ομοίωση και εμένα με κυνηγά, αλλά ξέρεις έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, που κοιτάζεις στον εσωτερικό καθρέπτη και βλέπεις όλες εκείνες τις διαφορές που τελικά είναι και οι πιο ουσιαστικές, και κρατάς μόνο αυτά τα λίγα που ταιριάζουν...
Δημοσίευση σχολίου