Πέρασε και το τελευταίο τρένο...

Χειμωνιάζει. Οι νύχτες είναι πλέον μακριές. Αναζητώ να κάνω κάτι, να διαφύγω από την αδράνεια της παθητικής τηλεθέασης, να είμαι ξύπνια και ζωντανή, να ακουμπήσω την ψευδαίσθηση της δημιουργικότητας, να σταματήσω να υπνοβατώ. Αναζητώ διεξόδους από το κέλυφος της ασφαλισμένης καθημερινότητας και να πιαστώ από κάτι, να προχωρήσω πιο πέρα. Τα διάβασμα, μια καλή συντροφιά πάντα. Αντιγράφω το παρακάτω ποίημα του Χρ. Λάσκαρι, που τιτλοφορείται «Επαρχία». Πέρασε και το τελευταίο τρένο./ Τα όνειρα/ τραντάχτηκαν για μια στιγμή/ μέσα στις κάμαρες/ κι ύστερα ησυχία,/ τίποτα./ Έξω το φεγγάρι/ έγλειφε τους τοίχους. Προβληματίζομαι. Η περιγραφή δεν διαφέρει και πολύ από τα δρώμενα στην πόλη μας. Το βραδινό τρένο, που έχουμε πια συνηθίσει να περνάει, δεν μας τραντάζει στο συνειδητό, το αφήνουμε να συνεχίσει τον δρόμο του, να παραμένουμε στην ησυχία μας. Χρόνια τώρα, στη γειτονιά του σιδηροδρομικού σταθμού, εξοικειώθηκα με τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις των αμαξοστοιχιών. Ακόμα δεν είδα όμως να φέρνουν το καινούργιο στη ζωή μου, ούτε να παίρνουν το παλιό και φθαρμένο. Ανακύκλωση των συνηθισμένων. Μονάχα κάτι γέροντες θυμάμαι, να μετράνε τις ώρες τους και να προγραμματίζονται ανάλογα με το πέρασμα του τρένου. Τα πιτσιρίκια σταμάτησαν να το χαιρετούν στο πέρασμα του. Και οι οδηγοί, εκνευρισμένοι στην βιασύνη τους, να περιμένουν να ανέβουν οι μπάρες, να προχωρήσουν. Το τρένο θα αργήσει να μας φέρει την ανάπτυξη, ασθμαίνοντας στις παλιές του ράγες. Είμαστε στην αναμονή του εκσυγχρονισμού του. Ίσως τότε τρανταχτούμε ουσιαστικά, να οδηγηθούμε σε μια αναπτυγμένη κοινωνία. Το φεγγάρι όμως θα συνεχίσει να βγαίνει τις νύχτες…

___________________________________________________________

Η έμπνευση μου στέρεψε... και αντέγραψα αυτούσιο από το αρχείο μου το παραπάνω κειμενάκι... γράφτηκε την 02.11.2002 και ο εκσυγχρονισμός ακόμα να' ρθει!!!