κυριακή πρωί...

κοιτάζω τα χέρια μου... και τρομάζω...
σαν περιτή προέκταση του σώματος...
η γυναίκα χωρίς άκρα... ζωντανά...

ακρωτηριασμός; ή παραίτηση;

δεν αγγίζω πιά... απ' έξω κοιτάζω τα πράγματα...

δεν ψάχνω την ουσία, δεν αγωνίζομαι...

κι όμως υπάρχουν αγώνες που με περιμένουν...
πόσα χρόνια άραγε έχω να βγω στους δρόμους να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ...
να λειτουργήσω ως πολίτης, βρε αδερφέ!
να υψώσω μια φωνή - σταματήστε!!!
να βρεθώ με τις παρέες που φτιάχνουν ιστορία...
να έχω θέση και άποψη ισχυρή...
Φοβάμαι να αντιπαρατεθώ; Ίσως...
Όχι, μάλλον βαριέμαι... τόσο... πού ξεχάστηκα πόσο βαθιά με ρούφηξε το πηγάδι...
Δεν βγαίνω, παρά μόνο ελάχιστα, από το σπίτι, για τα στοιχειώδη... τσιγάρα, τρόφιμα -τα βασικά της επιβίωσης, μόνο με το ένστικτο κρατιέμαι ζωντανή...
Προδοσία στον εαυτό μου, σ' αυτούς που με πίστεψαν...
Μου άπλωσαν το χέρι αυτοί που με απέρριπταν και αυτούς ακολούθησα... Τρομάρα μου...

Κουκούλι ύφανα στα χέρια μου και όχι τον ιστό της αράχνης...
Ίσως σε λίγο φτερουγίσει η πεταλούδα...