Άλλα ήθελα να γράψω σήμερα. Αλλά ήρθε ο καλός μας ασκαρδαμυκτί, σε σχόλιο του στο προηγούμενο, να τα ανατρέψει... Θέλει να δει την ποίηση του κου "περιφερειακού". Δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος, αλλά η προϋπηρεσία μου στη Τράπεζα με κατευθύνει σε αυτούς τους "κώδικες" ...
Να εξηγηθώ όμως:
Βρέθηκα στην Τράπεζα, γιατί ακόμα και ως πρωτοετής φοιτήτρια τα σ/κ ελέγχονταν. Τότε, έτος 1982 ήθελα να συνοδεύσω τον εφηβικό μου-ακόμα τότε - έρωτα στην Αθήνα, να του δώσω δύναμη για τη συμμετοχή του σε διαγωνισμό της ΕΤΕ. Δικαιολογία, πάω και γω.... Ήξερα ότι θέλει χοντρό γλείψιμο για να περάσεις, που δεν το είχα φυσικά... Ντάξει!, είπα στην αφέλεια μου, ένα πρωινό στο Ν. Ηράκλειο, που θα με συνόδευε η αδερφή του μπαμπά μου, κάτοικος Αθηνών (οδός Ηπείρου- ήθελα να πω στη Μάρω ότι την οδό Ιουλιανού την ξέρω από παιδάκι- η Ηπείρου ανεβαίνει -και η θεία μένει διαγώνια απέναντι από κείνο το παλιό "κύτταρο"-η Ιουλιανού κατεβαίνει... ακόμα και τώρα Μάρω μου, πάντα την Ιουλιανού κατεβαίνω να πάω στη θεία)... αλλά!!! έλα μου ντε!... Το παλικάρι δεν "πέρασε" και γω ... πρώτευσα... γιατί είπαν- οι 4 περνάνε αντικειμενικά, και ήμουν εγώ "πρώτη"... τότε κατάλαβα, την απόλυτη εγκεφαλική τους μετριότητα, γιατί είχα γράψει μόνο τα μισά... μετά είδα ότι θα 'πρεπε να χω ζωγραφίσει γατούλες... αλλά, που να τα φανταστεί το μυαλουδάκι μου...
Εκεί έμεινα 10 χρόνια... μπλιάχ....
Όταν, γίναν τα "ευτράπελα"... με τις απάτες κατά του αδερφού μου και της μαμάς μου, κανείς δεν υπολόγισε ...την "προϋπηρεσία" μου...
Τότε ήταν που σηκώθηκα... βράχος... (ακόμα αναρωτιέμαι που βρήκα τόση δύναμη....)
Έτρεχα από δω και από κει... μέχρι που πήγα στον κο "περιφερειακό"... ο μόνος που έδωσε σημασία... και ξαφνικά με ρώτησε για ποιητές , καταγόμενους από τον τόπο μου... τους περισσότερους τους έχω αποδομήσει, αλλά τους ήξερα και τους ξέρω προσωπικά... και κει που γινόταν καταγγελία...
άλλα λόγια, που να φανταστώ!!!
Να εξηγηθώ όμως:
Βρέθηκα στην Τράπεζα, γιατί ακόμα και ως πρωτοετής φοιτήτρια τα σ/κ ελέγχονταν. Τότε, έτος 1982 ήθελα να συνοδεύσω τον εφηβικό μου-ακόμα τότε - έρωτα στην Αθήνα, να του δώσω δύναμη για τη συμμετοχή του σε διαγωνισμό της ΕΤΕ. Δικαιολογία, πάω και γω.... Ήξερα ότι θέλει χοντρό γλείψιμο για να περάσεις, που δεν το είχα φυσικά... Ντάξει!, είπα στην αφέλεια μου, ένα πρωινό στο Ν. Ηράκλειο, που θα με συνόδευε η αδερφή του μπαμπά μου, κάτοικος Αθηνών (οδός Ηπείρου- ήθελα να πω στη Μάρω ότι την οδό Ιουλιανού την ξέρω από παιδάκι- η Ηπείρου ανεβαίνει -και η θεία μένει διαγώνια απέναντι από κείνο το παλιό "κύτταρο"-η Ιουλιανού κατεβαίνει... ακόμα και τώρα Μάρω μου, πάντα την Ιουλιανού κατεβαίνω να πάω στη θεία)... αλλά!!! έλα μου ντε!... Το παλικάρι δεν "πέρασε" και γω ... πρώτευσα... γιατί είπαν- οι 4 περνάνε αντικειμενικά, και ήμουν εγώ "πρώτη"... τότε κατάλαβα, την απόλυτη εγκεφαλική τους μετριότητα, γιατί είχα γράψει μόνο τα μισά... μετά είδα ότι θα 'πρεπε να χω ζωγραφίσει γατούλες... αλλά, που να τα φανταστεί το μυαλουδάκι μου...
Εκεί έμεινα 10 χρόνια... μπλιάχ....
Όταν, γίναν τα "ευτράπελα"... με τις απάτες κατά του αδερφού μου και της μαμάς μου, κανείς δεν υπολόγισε ...την "προϋπηρεσία" μου...
Τότε ήταν που σηκώθηκα... βράχος... (ακόμα αναρωτιέμαι που βρήκα τόση δύναμη....)
Έτρεχα από δω και από κει... μέχρι που πήγα στον κο "περιφερειακό"... ο μόνος που έδωσε σημασία... και ξαφνικά με ρώτησε για ποιητές , καταγόμενους από τον τόπο μου... τους περισσότερους τους έχω αποδομήσει, αλλά τους ήξερα και τους ξέρω προσωπικά... και κει που γινόταν καταγγελία...
άλλα λόγια, που να φανταστώ!!!
η ποίηση του κου περιφερειακού...update: επειδή έζησα το "απρόσωπο" των Τραπεζικών, τα "κάγκελα" (αλήθεια, πίσω από σιδερόφραχτο δούλεψα), δεν καταλαβαίνω τι αντοχές έχουν κάποιοι για να κραυγάσουν ...(εγώ παρέλυσα.. τελείως λέμε... μηδέν) και την Κική Δημουλά, δεν την αντέχω... με τίποτα..., προσπαθείστε να με πείσετε περί του αντιθέτου... στην ΕΤΕ δούλευε και αυτή... ενώ ο Αχιλλέας Κυριακίδης (δεν ήταν στην ΕΤΕ νομίζω, αλλά από τράπεζα πέρασε) μου λέει είτε κείμενα του, είτε μεταφράσεις του είτε εκείνο το μαγικο ρετσιτατίβο (μικρού μήκους) που με μάγεψε...
5 σχόλια:
Αυτά τα ρημάδια τα κάγκελα... στεγνώνουν την ψυχή, έτσι;
ασκαραμυκτι!
πολύ- πάρα πολύ!!!
καλημέρα!
Το υπαλληλίκι και το εν ευρεία ενοία δημοσιουπαλληλίκι στεγνώνει την ψυχή - είτε πίσω από κάγκελα Ταμείου είτε όχι...
Παρ' όλ' αυτά πολλοί προσπαθούν να το δουν από την θετική του πλευρά, να εκμεταλλευθούν το ότι αφήνει χρόνο σχετικά ελεύθερο και δίχως έγνοιες, μετά το μεσημέρι, για να κάνουν "τα δικά τους". Έτσι ο Σεφέρης, έτσι η Δημουλά, έτσι ο άντρας της (Τραπεζικός, νομίζω, κι αυτός), έτσι κι άλλοι πολλοί...
Έχουν διασταυρωθεί τα λόγια μας στης Ναταλίας και, αν κατάλαβα καλά, είστε από εκείνη την περιοχή. Κι έχετε τον Γιώργη Παυλόπουλο εκεί - έτσι δεν είναι;
Ελπίζω να τον "αγαπάτε"...
asteroid!
καλώς ήρθατε! και είναι τιμή μου που με επισκεφτηκατε!
Αν το προχωρήσουμε περισσότερο και ο Καβάφης δημ υπάλληλος ήταν, και ο Πεσόα και άλλοι...
Ο ελευθερος χρόνος ήταν 10-12 το βράδυ... σπάνια έφευγα στις 3:30 και συνέχεια σε υπερωρίες τα απογεύματα...
Με τον Γιώργη, που με τον γιό του είμασταν φίλοι από το σχολείο, συνεργαστήκαμε όταν προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κινηματογρική λέσχη Τραπεζοϋπαλλήλων...
Αλλά είναι και ο Σινόπουλος, που η ποιήση του μ' αρέσει περισσότερο από του Παυλόπουλου. Και ο Χρ. Λάσκαρης από την Ηλεία έρχεται... για ποιητές μιλάω γιατί είναι και οι πεζογράφοι... σε τοπικό βιβλίοπωλείο ρώτα για Παπαδημητρακόπουλο και θα απορήσουν ή ακόμα και τον κοντο-συντοπίτη Καχτίτση, που οι πρώτες εκδόσεις του έγιναν με την βοήθεια του Παυλόπουλου στον Πύργο θα τον βρεις με παραγγελία...
καλό βράδυ!
Με λυπεί αυτό, που λέτε, για το ότι οι τοπικοί "αρμόδιοι", οι βιβλιοπώλες, δεν γνωρίζουν τους συμπατριώτες τους λογοτέχνες. Θα περίμενα πως ειδικά αυτοί θα έπρεπε να τους γνωρίζουν εξ ορισμού και να τους προβάλουν.
Φαντάζομαι πως είναι βαρειά κι επώδυνη η πνευματική μοναξιά του λογοτέχνη στην επαρχία κι ίσως νάναι εξ ίσου βαρειά κι η πραγματική του μοναξιά. Είτε είναι επιλογή του να κάτσει στον τόπο του και από κει να δημιουργεί είτε όχι, άλλη ελάχιστη παρηγορία δεν βλέπω παρά την τοπική αναγνώριση.
Στον Παυλόπουλο, χωρίς να ξέρω γιατί, έχω μιαν αδυναμία. Ίσως με έχει επηρεάσει η εκτίμηση του Σεφέρη. Νομίζω, ωστόσο, πως μάλλον το χαμηλόφωνο και μελαγχολικό, το σαν "επαρχιακό" (με την γλυκειά και καλή έννοια του όρου), ύφος του είναι αυτό, που μου έχει γεννήσει την συμπάθεια.
Φαντάζομαι ότι ως γυναίκα θα είχατε κι άλλες υποχρεώσεις πιο πεζές, αλλά και και πιο αναπόδραστες, και γι' αυτό ο ελεύθερος χρόνος σας συμπιεζόταν τόσο αργά, μετά την δουλειά. Ανεξάρτητα απ' αυτό, όμως, θα πρέπει να εκτιμάτε τον καθημερινό αγώνα, που γίνεται για να αποφορτισθείς από την γραφειοκρατική στέγνια του πρωινού και νάρθεις σ' επαφή επί τέλους με τις τρυφερότερες γωνιές σου και να γράψεις.
Θάθελα να ελπίζω πως τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα για σας, αλλά τα posts σας μου λένε ότι αγωνίζεσθε ακόμη αγώνες άχαρους.
Καλή δύναμη κι υπομονή!
Δημοσίευση σχολίου