"ζω την τέχνη"

"...Τα έργα τέχνης ζουν μέσα σ' απέραντη μοναξιά, κι η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να τα ζυγώσεις. Μονάχα η αγάπη μπορεί να τα "συλλάβει", να τ' αγκαλιάσει, να σταθεί δίκαιη απέναντι τους.- Να πιστεύετε, πάνω απ' όλα, ό,τι σας λέει το δικό σας αίσθημα, στο πείσμα όλων αυτών των αναλύσεων, των συζητήσεων, των εισαγωγών. Κι άδικο ακόμα αν είχατε, η φυσική ανάπτυξη του εσωτερικού σας κόσμου θα σας οδηγήσει σιγά- σιγά, με τον καιρό, προς άλλες γνωστικές καταχτήσεις. Αφήστε τις κρίσεις σας ν' ακολουθήσουν τη δική τους σιωπηλή, αδιατάραχτη εξέλιξη, που (όπως κάθε πρόοδος) πρέπει να 'ρχεται από τα βάθη του Είναι σας, και δε μπορεί ν' ανεχτεί ούτε πίεση, ούτε βιάση. Εγκυμοσύνη ως την κρίσιμην ώρα, και, τότε, γεννοβόλημα: Αυτό είν' όλο. Αφήστε κάθε εντύπωση, κάθε σπόρο συναισθήματος να ωριμάζει μέσα σας, στο σκοτάδι, στο χώρο του ανείπωτου, του υποσυνείδητου, όπου δε φτάνει η νόηση σας, και, με βαθιά ταπεινοσύνη κι υπομονή, προσμείνετε την ώρα που θα γεννηθεί ένα καινούργιο φεγγοβόλημα: αυτό, και μόνο, θα πει "ζω την τέχνη": είτε απλός πιστός της είσαι, είτε δημιουργός. ..."

Rainer Maria Rilke
Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή
(μετ. Μάριου Πλωρίτη)

Μια άποψη και μια συμβουλή του ποιητή, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη....