Δε με γέλασαν τ' αυτιά μου... Είναι αλήθεια... Βγήκα στο μπαλκόνι και το είδα... Μες την παγάδα και το ψιλόβροχο η λατέρνα τραγουδούσε... αστέρι του βοριά, θα φέρει ξαστεριά... Μαγικό και καταλυτικό... γρήγορα στη σιντοθήκη... ν' ακούσουμε του Μάνου τα τραγούδια... και θα σκάσω που δεν μπορώ να παίξω και τα παλιά μου τα βινύλια... το πικαπ το πήρε ο άνεμος... Και να βάλω και το dvd, να δω ξανά και ξάνα το america- america... και να ξαναδιαβάσω και το σημείωμα από το "χαμόγελο της Τζοκόντα", για τη φθινοπωρινή έμπνευση μια Κυριακή απόγευμα στη Νέα Υόρκη του '63... και να θέλω να πιστεύω ότι αυτό συνέβη το απόγευμα που γεννήθηκα...Και μετά, λες να τα καταφέρω να βγάλω την κιθάρα από τη θήκη της... ένα χρόνο κλεισμένη, θα μου βγάλει το παράπονο της ... Θα μπορέσουν άραγε τα χέρια να πατήσουν σωστά στις χορδές... και θα μπορέσω άραγε να αφήσω να κυλήσουν τα δάκρυα του Tarrega ή να βουήσουν οι μέλισσες; Δύσκολο, θέλει δουλειά πολύ- υπομονή και επιμονή- για να ξαναπαίξω... Αλλά ίσως τα καταφέρω με ένα "χάρτινο φεγγαράκι" και ένα "ρομάντζο" από την εκδρομή του Μαμαγκάκη...
4 σχόλια:
Καλημέρα και καλώς σε βρήκα
και καθυστερημένα χρόνια πολλά για τα γεννέθλια σου!
Και κοίτα σύμπτωση, κι εγώ σκορπίνα, κι εγώ κάποτε έπαιζα κιθάρα. Πού και πού τη βγάζω από τη θήκη, τη ρομάντζα του ανώνυμου από τα επικύνδινα παιχνίδια μόνο καταφέρνω, και με πίκρα, πίσω πάλι στη θήκη αφού της δώσω υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα αντέξω να ξαναμάθω να τη κάνω να κελαηδά.
Φιλιά
Τον Villa Lobos νοσταλγώ πιο πολύ εγώ
ευχαριστώ σε συντροφισσα(καμμία σχέση με ΚΚΕ) σκορπίνα και x-(ίσως και νυν)συνκιθαρίστρια... Τον Villa Lobos αγαπάω και γω! Όταν- λόγω ασθενείας... τ' άφησα- το Νο 1 κάτι (δε βρίσκω την παρτιτούρα) "σπούδαζα". Αυτό που υπέροχα έχει αποδόσει ο Βαγγέλης Ασημακόπουλος- τόχω μόνο σε βινύλιο και δε μπορώ να το ακούσω πιά (εκτός και αν επαιτήσω φιλοδώρημα να έχω πάλι πικαπ, γιατί έχω θησαυρούς σε βινύλια). Και ευλογήθηκα να παίξω σε σεμινάριο το ρομάντζο του Μαμαγκάκη (από την ταινία "εκδρομή" του υπέροχου Τάκη Κανελλόπουλου- νομίζω θα παιχτει στην τιβι αυτή τη βδομάδα)με τη Λίζα Ζώη να ακούει και με το κρασί να μου εκμυστηρεύεται το παράπονο για τον υιό που δεν έγινε κιθαριστής γιατί από έμβρυο κουβαλούσε τον ήχο και τις δονήσεις του ηχείου.. Αν έχεις την παρτιτούρα της Ρομάντζας από τα "επικίνδυνα παιχνίδια" είσαι τυχερή... Γιατί βγήκαν και παρτιτούρες σε απαίσιες διασκευές και αισχρή δακτυλοθέτηση...
α, σας βρίσκω πολύ προχωρημένη στα κιθαριστικά.
Μου γεννάς νοσταλγίες πολλές, και είναι πολλά τα χρόνια που την άφησα, πάρα πολλά.
@ alcimede... ευχαριστώ καλή μου... παρακολουθώ σε και την Ορνέλια που μου σύστησες και θα ξαναβρεθούμε σε comments... μπορώ να βάλω link;
Δημοσίευση σχολίου