κοιτώντας μια φωτογραφία...

Την ώρα που ανέτειλε το φεγγάρι, βγήκα στη γέφυρα. Είπα επιτέλους να φτάσω μέχρι το κάστρο. Χρόνια το έβλεπα απειλητικό απέναντι μου, ένιωθα τη παγερή παρουσία του να με συνθλίβει. Αλλά μετά τη γιορτή, όταν τα πυροτεχνήματα έσβησαν, είπα να προσπαθήσω... Έβγαλα τα παπούτσια που με βάραιναν, με τα πόδια γυμνά είπα να βαδίσω. Δεν πήρα εφόδια μαζί μου, μόνο την ψυχή μου... Κάλυψα το σώμα μου με ένα σάλι, να φυλαχτώ από τον καιρό αλλά... και τα γυρίσματα των καιρών. Μακρύς ο δρόμος και ανηφόρα... Στενωπός, και δεν υπάρχουν κάγκελα, προστασία από την πτώση... Ισορροπία ευαίσθητη, ακροβασία στο κενό... Δεν τολμάω να κοιτάξω κάτω, μόνο μπροστά και ψηλά!