από τη... βεράντα!

Το 'χω πει. Εδώ και περίπου ένα χρόνο δεν βγαίνω από το σπίτι. Τα βήματα μου φτάνουν μέχρι τη βεράντα... Ευτυχώς, μου 'λαχε να μένω σε ρετιρέ... και έχω άπλα. Κάποια φίλη, μου είπε κάποτε ότι το μπαλκόνι μου τις θύμισε τις παλιές αυλές... Για να κρύψω την ασχήμια της πόλης φύτεψα λιγούστρα σε γλάστρες, και έχει δημιουργηθεί πιά ένας ανθότοιχος να με προστατεύει! Και το γιασεμί και η μπουκαμβίλια, το παλεύουν και σκαρφαλώνουν... Μόνο τον ουρανό άφησα ανοιχτό... Να μου θυμίζει την επιθυμία μου να ...πετάξω... Παλιότερα δε, που ήταν πιό έντονη... Τώρα το μάτι μου φτάνει μέχρι την κορφή του γιασεμιού, εκεί που από τύχη, περνάει καμιά πεταλούδα... Τις προάλλες δε βρήκε καταφύγιο και ένα σπουργίτι... Παλιότερα ήταν και η γατούλα η Ριρή, αλλά ξέμεινε εκείνο το καλοκαίρι στο σπίτι μας στη θάλασσα, που η μαμά "πούλησε" πλήρως εξοπλισμένο... με τα ζώα μας, τα φυτά που είχα φυτέψει, τα έπιπλα μου...

Πριν λίγο, ήμουν στη βεράντα... Και έχει έναν υπέροχο ήλιο!!! Δεν έχω τη δύναμη όμως να τσουλήσω μέχρι το αυτοκίνητο... να βάλω μπρος και να φύγω... Δεν έχω το κουράγιο, ακόμα και αν το 'χω τάξει στον εαυτό μου... Να ανέβω προς το βουνό όμως, δεν είναι μακρυά... Τη θάλασσα τη "φοβάμαι" πιά... Δεν αντέχω να τη δω, γιατί θα θυμηθώ... Και δεν πρέπει... Πέρασε καιρός που στέγνωσαν τα δάκρυα, ξεράθηκα... Αλλά πονάω... βουβά- ψιθυριστά...

Όλο αυτό το διάστημα πολλοί προσπάθησαν να με παρηγορήσουν...κάποιοι δε, με βαρέθηκαν και... γύρισαν απλά την πλάτη και έφυγαν... Όλοι όμως αναγνωρίζουν το λάθος της μαμάς- μέχρι και η ίδια- αλλά εγώ υπέστην και υφίσταμαι όλες τις συνέπειες...

Να που όλα γυρίζουν εκεί, ξεκίνησα να μιλήσω για μια ηλιόλουστη Κυριακή, μεσούντος του Νοεμβρίου και με πήρε πάλι αποκάτω... Με πλακώνει και με πνίγει... Γιατί όλα χάθηκαν άδικα- πολύ άδικα... Και πρέπει να αντέξω, γιατί έχω πολύ δρόμο μπροστά μου- κακοτράχαλο και ανηφορικό...και το οφείλω στον εαυτό μου αρχικά και σε δύο πολύ δικούς μου ανθρώπους...

Και ήθελα να είμαι αισιόδοξη και στα λίγο καλύτερα μου για να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μια e-αγκαλιά που έλαβα... και μ' αρέσει πολύ... όπως και κάθε συναπάντημα με αληθινούς ανθρώπους....

Και να κι άλλο που ήθελα να γράψω... για την αγάπη μου για το Δούναβη... αλλά άστο, ίσως αργότερα... (μου το θύμισε το χθεσινό άρθρο στο "γεωτρόπιο" και το ατέλειωτο βιβλίο "Δούναβης" του Κλ. Μαγκρίς-εκδ. Πόλις- καιρό στο προσκεφάλι μου...)

Αλλά να που με το γράψιμο -πάω καλύτερα- ψυχοθεραπεία μου! Είναι τα βιβλία όμως, η μεγάλη μου αγάπη... Που μέτρο σύγκρισης για τη σύγχυση που επικρατεί στον εγκέφαλο μου, είναι τα βιβλία που είναι στο τραπεζάκι- δίπλα στο κρεβάτι... παράνοια! από μαθηματικά και αρχιτεκτονική μέχρι ποίηση, ιστορία και πάντα κάποιο μυθιστόρημα... Μόνο που η αδυναμία συγκέντρωσης (έτσι το λένε οι ειδήμονες) δεν μ' αφήνει το τελευταίο καιρό για ιδιαίτερη μυθιστορηματική πλοκή και μένω σε διηγήματα ή επανανάγνωση σημειώσεων παλαιότερων αγαπημένων μου... Λέω όμως να το παλαίψω να ξεκινήσω κάτι...

Ουφ!
Καλημέρα!!!
Νιώθω καλύτερα τώρα...