της Αλκυόνης... αφιέρωμα...

επειδή κάτι γίνεται με τα κομμεντάκια στον μπλόγκερ...

επειδή ήθελα να πω κάτι στην αλκυόνη

της αφιερώνω σπό το αρχείο μου
αυτό το κειμενάκι...

Μια μικρή ιστορία.

Μόλις ξημέρωνε η πρώτη μέρα του Αυγούστου έφτασε το ταχυδρομικό περιστέρι. Το κορίτσι, τρίβοντας τα νυσταγμένα του μάτια, διάβασε το μήνυμα. Κατέβηκε ξυπόλητη στην παραλία, να συναντήσει το όραμα της. Εκεί την περίμενε ο παράξενος γυρολόγος, που της έφερνε το δώρο της από την άλλη άκρη τους κόσμου, από τα βάθη του μακρινού ωκεανού. Πήρε στα χέρια της το τεράστιο κοχύλι που της το είχε τάξει το δελφίνι, που πέρυσι είχε βρεθεί στα μέρη της. Είχαν περάσει πολλές ώρες μαζί, να της αφηγείται τις ιστορίες του. Στο τραγούδι του, της είπε για τον Μόμπι Ντίκ, και από τότε στοίχειωσαν οι νύχτες της αγκαλιά με ένα βιβλίο. Μόνο που η φαντασία της δεν μπορούσε να συμπληρώσει με μυρουδιές και ήχους το γραπτό λόγο που την συνέπαιρνε. Και να το κοχύλι, ήρθε να καλύψει τα κενά. Αφουγκράστηκε τον ωκεανό, οι αισθήσεις πλημμύρισαν ευφορία. Ένοιωσε εγκλωβισμένη, η Μεσόγειος είχε όρια, σαν «βρωμερή σούπα», όπως την είχε περιγράψει η Άιρις Μέρντοχ. Χάιδευε το όστρακο με τα χέρια της και ήθελε να ακολουθήσει το ψιθύρισμα που την προσκαλούσε έξω από την λιμνασμένη θάλασσα. Το φτερούγισμα της καρδιάς της πνιγόταν από το βάρος του κορμιού. Τα ξυπόλητα πόδια της βρέθηκαν ξαφνικά ποδεμένα με βαριά σιδερένια πέδιλα. Δεν μπορούσε να κάνει ούτε ένα βήμα. Αναζήτησε ένα κομμάτι χαρτί. Με λίγες σταγόνες αίμα σημείωσε την κραυγή της: «ελευθερώστε με». Σαν ναυαγός στο πουθενά, άδραξε μια μπουκάλα, σφράγισε μέσα το διπλωμένο χαρτί και απόστειλε το μήνυμα μας της λίγο πιο πέρα. Κάθισε στην άκρη του βράχου να περιμένει την απάντηση. Οι γλάροι ήρθαν να την συντροφέψουν κατά την αναμονή. Είθε να μην χρειαστεί να περιμένει πολύ.

πάντα περιμένουμε...

το μπουκάλι με το μύνημα...