αναζήτηση εντός μου...

Πέρασα ένα "ποιητικόν" Σαββατοκύριακο. Είναι που πέρασα από το μπαρ του Rick και με "τσίγκλησε", με τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Τον είχα ακουστά σαν όνομα... δεν θυμόμουν να είχα διαβάσει κάτι. Άρχισα να ψάχνομαι στο νετ και βρήκα ποίηση του... Έμαθα λοιπόν ότι το υπέροχο "ερωτικό" που έχει μελοποιήσει ο Ν. Ξυδάκης και έχει τραγουδήσει η Ελ. Αρβανιτάκη είναι ποίηση του...

Καημός αλήθεια να περνώ/ του έρωτα πάλι το στενό,/ώσπου να πέσει σκοτεινιά/ μια μέρα του θανάτου.../
Στενό βαθύ και θλιβερό,/ που θα θυμάμαι για καιρό,/ -τι μου στοιχίζει στην καρδιά/ το ξαναπέρασμα του;/
Αν είναι, ωστόσο, -τι ωφελεί;/Γυρεύω πάντα το φιλί,/ στερνό φιλί, πρώτο φιλί/ και με λαχτάρα πόση!/
Γυρεύω πάντα το φιλί- αχ καρδιά μου/ που μου το τάξανε πολλοί,/ κι όμως δεν μπόρεσε κανείς/ ποτέ να μου το δώσει.../
Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ,/ γυρνώντας πάλι στο βυθό/ και με τη νύχτα μυστικά,/ γίνουμε πάλι ταίρι,/
αυτό το ανεύρετο φιλί,/ που το λαχτάρησα πολύ,/ - σα μια παλιά της οφειλή/ - να μου το ξαναφέρει...

Και μου ξύπνησαν μνήμες... από παλιούς έρωτες- δυνατούς και λυσσαλέους... Τότε που δινόμουν με ένταση και πάθος, που ξεσκιζόμουν- κυλιόμουν στα τάρταρα αλλά ζούσα ταυτόχρονα τη λύτρωση... Τότε που η ψυχή και η καρδιά μου ήταν ελεύθερες να αφεθούν και να ζήσουν- το μυαλό που θόλωνε από την ένταση αλλά είχε την πύλη της έμπνευσης ανοιχτή...

Προσπαθώ να θυμηθώ
- να ξυπνήσω τον κοιμισμένο μου εαυτό-

αλλά είμαι πια τόσο ξερή...

Τι ξέμεινε πιά από τον εαυτό μου; Τώρα που ζω μόνο τις βιολογικές του λειτουργίες, που έχω σφραγίσει όλα τα παράθυρα... Που είμαι;... Άφησα τη ζωή μου αλλού... που όμως;... Που έπεφταν τα κομματάκια, να βρω τα μονοπάτια, να πάω τα μαζέψω... να με μαζέψω...