έβρεξε...

Μέρα βροχερή...

Ξύπνησα, και είδα το γκρίζο...
σε μια κατάδυση εντός μου,
ένιωσα το πνεύμα μου ακμαίο,
και την ψυχή μου καθαρή...

αλλά έβλεπα φως...
τα χρώματα πίσω από τα πέπλα του εγώ μου...
τα δικά μου...

'Επρεπε να βγω για δουλειές...
(σας έχω πει ότι το γραφείο μου είναι στο σπίτι,
με τα πολλά θετικά του...
αλλά και τον, κάποιες φορές, "κοινωνικό" αποκλεισμό)

Περπατούσα στο δρόμο,
παρατηρούσα τους ανθρώπους...
αλλά ταυτόχρονα "έτρεχα" να προλάβω...
τι; δεν ξέρω...
κάποιες φορές μπερδεύω τον επαγγελματισμό
με αγχώδεις καταστάσεις...

Και άρχισε η βροχούλα...
μια ψιλή βροχή...
γλυκιά, αισθαντική, με ήχους και τραγούδια...

ήθελα να υψώσω τα χέρια στον ουρανό...
να πω ένα ευχαριστώ
για την κάθαρση που με τύλιγε...

Επιβράδυνα τα βήματα μου,
έπρεπε να απολαύσω αυτό που μου συνέβαινε...
και έμεινα να βρέχομαι, να ξεπλένομαι...

και είδα παραδίπλα τα ξυπόλυτα γυφτάκια,
να χορεύουν και να τραγουδάνε...
αυτά είχαν αφεθεί στη χαρά τους...
τα αποστειρωμένα παιδάκια μας όμως,
τα τράβηξαν οι μαμάδες στα υπόστεγα...
και δεν ήταν καν μπόρα... δεν ήταν καταιγίδα...

ένα ψιλόβροχο, λίγα φιλιά από ψηλά!!!

Ένιωσα τις εικόνες να βγαίνουν σαν από μια οθόνη,
το σινεμά της καθημερινότητας...
μόνο που πρέπει να "ξαναμοντάρω" τα πλάνα...

και ακούω τώρα τη μουσική
από "τη διπλή ζωή της Βερόνικα"
ταινία αγαπημένη...

σας χαρίζω λίγη από τη μαγεία των ήχων...