Μια τυχαία συνάντηση χθες το μεσημέρι. Στο ταμείο του μεγαλομπακάλικου. Είχα συνοδεύσει τον κολλητό μου, να τον βοηθήσω για τις προμήθειες του "τσικνίσματος". Εκεί που μέτραγα τα κουτάκια με τις μπύρες, μια κυρία έσυρε το καρότσι της προς το ταμείο. Την αναγνώρισα. Ήταν η κα Γιώτα, η φιλόλογος που είχα στο Λύκειο. Με αγκάλιασε και με φίλησε με τρυφερότητα. Με ξέρει από παιδάκι, ως παιδική φίλη και συμμαθήτρια της μαμάς μου. Πέρα από τα τυπικά, με τη γλυκύτητα που ανέκαθεν την διέκρινε μου είπε: "Κορίτσι μου, εσύ πάντα σκεφτόσουν. Να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Να συνεχίσεις να σκέφτεσαι... πάντα..." Με συγκίνησε, με χαροποίησε, με προβλημάτισε...
Τελικά σκέφτηκα, ήμουν τυχερή. Γιατί είχα "δασκάλους" στο σχολείο..
Ναι!στάθηκα τυχερή... Μου άνοιγαν τους δρόμους από την πρώτη του Δημοτικού. Που τους συναντάω στο δρόμο και μιλάμε χαμογελαστά και εγκάρδια. Που δεν τους απασχολεί η αποτυχημένη επαγγελματική μου πορεία -(εικόνα ανεπίτρεπτη στη μικρή μας πόλη)- αλλά η προσωπικότητα μου... οι σκέψεις μου...
Τους ευχαριστώ... για όσα μου έμαθαν και με τη "στάση ζωής" τους με μαθαίνουν ακόμα...
14 σχόλια:
Καλημέρα.
Οι άλλοι δεν θα μπορέσουν να ορίσουν ποτέ αυτό που είμαστε.
Καμία γνώμη του "κόσμου" δεν θα μετρήσει.
Είμαστε αυτό που είμαστε!
Και άλλωστε οι loosers είναι εκείνοι που γίνονται ήρωες των μυθιστορημάτων (ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ)
"Να συνεχίσεις να σκέφτεσαι" σου συνέστησε η καλή παλιά καθηγήτρια!
Να σκέπτεσαι ελεύθερα, χωρίς προκαταλήψεις και δόγματα, προσθέτω εγώ!
...και να καταγράφεις τις σκέωψεις σου πάντα μα πάντα θα συνέχιζα εγώ...
σε φιλώ
Τυχερή σε βρίσκω, υφάντρα μου.
Εγώ μια φορά συνάντησα στο μαγαζί ενός φίλου, έναν παλιό συμαθητή και τα λέγαμε. Όταν του είπα την ιστορία της ζωής μου, άνοιξε τα μάτια και μου είπε τελείως αυθόρμητα: "Τι λές! Κι εγώ τότε σε έβλεπα για πολύ μαλάκα..."
Χα! Έβαλα τα γέλια. Από μέσα μου όμως γιατί, τί να του έλεγα; Οτι σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα αλλά με διαφορετικούς γραμματικούς χρόνους;
Τι τα θες; Άστα να πάνε. Κανείς δεν ξέρει πια ποιός έχει δίκιο και ποιος όχι.
Χι,χι. Άκου αυτό. Είναι ωραίο!
Μόλις άνοιξα να ξεκινήσω το Marriage of Sticks του Jonathan Carroll κι έπαθα σοκ από τις απαντήσεις που μας ψιθυρίζει συνέχεια η ζωή χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά... τέλος πάντων , μεταφράζω την πρώτη παράγραφο του βιβλίου:
"Στο τέλος, ο καθένας μας έχει μόνο μια ιστορία να διηγηθεί. Κι όμως, παρά το ότι την έχουν ζήσει αυτή την ιστορία, οι περισσότεροι είτε δεν έχουν ιδέα πως να την πουν, είτε δεν έχουν τα κότσια".
Κι εσύ ξέρεις να τη λές την ιστορία σου, υφάντρα. Άσε που σε κόβω να έχεις και τα κότσια.
:Ο)
Υφάντρα μου, να σε σκέφτεσαι και αν σε προσέχεις!
Περαιτέρω συμφωνώ με Αλκυόνη και Σάιμον! ;) Φιλιάά
Τελικά, μήπως δεν είναι και τόσο οφέλιμο πράγμα να σκέφτεσαι πολύ;
Maro!
είναι χρόνια που έχει πάψει να με απασχολεί η "εικόνα" που έχουν οι άλλοι για μένα. Περισσότερο αυτοσαρκάζομαι κάποιες φορές. Αλλά Μάρω μου δεν θέλω πια να είμαι looser, όσο μυθιστορηματικό και αν είναι... Δεν είναι καιρός να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου;
φιλιά!
Rick!
έχεις δίκιο... "συλλογάται ορθά όποιος συλλογάται ελεύθερα"... θέλει δουλειά όμως να αφήνεις ελέυθερη τη σκέψη...
Καλό βράδυ:)
Αλκυόνη μου!
δίκιο έχεις... να καταγράφω τις σκέψεις μου... έτσι μπαίνουν σε σειρά... έτσι διαφαίνεται η συνολική πορεία!
φιλώ σε!
Simon!
Σε συναντήσεις με παλιούς συμμαθητές ακούγονται τα πιό ευτράπελα... και καλά τα λέει ο Jonathan Carrol (αν και πρώτη φορά τον ακούω)...
Μάλλον τα "κότσια" έρχονται από την εσωτερική ανάγκη να επανατοποθετηθώ στις καταστάσεις, στον εαυτό μου... στην πορεία της ζωή μου!
Καλό βράδυ!!!
Ασκαρδαμυκτί!
μου θύμισες τη μαμά μου... "τα πολλά βιβλία σε χαλάσανε"... αλλά και χωρίς σκέψη, τυχάρπαστοι;
καλό βράδυ!!!
Ρενάτα μου!
μέσα στη σκέψη, πρέπει να έχω "μέτρο" τον εαυτό μου... και το να με προσέχω είναι σημαντικό... αρκεί να βρω πάλι την αυτοεκτίμηση μου...
φιλιά!!!
είναι ακριβώς πίσω από την πλάτη σου (η αυτοεκτίμησή σου) καλή μου.
για γύρνα...
:)
allmylife!
να προσπαθήσω σιγά- σιγά να γυρίσω το κεφάλι.. ευχαριστώ!
:)))
ΥΓ. κερνάω χαλβά σιμιγδαλένιο! μόλις έγινε!!!
Η μικρή μας πόλη, έχει την αξία που της δίνεις εσύ καλή μου Υφένια.
Προχώρα....πιο κάτω θα βρεις κι άλλους ανθρώπους....
Ναταλάκι!
Προσπαθώ να προχωρήσω... Και η μικρή μας πόλη με βαραίνει πολύ... φορτίο...
αλλά υπάρχουν και "διαμαντάκια" εδώ... το ξέρουμε, έτσι;
φιλάκια!!!!
Εγώ πάλι όλο σε βλάκες καθηγητές και δασκάλους έπεφτα οι εξαιρέσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. :))
Γωγούλα μου!
μάλλον στάθηκα τυχερή... Ήταν ίσως η εποχή, γιατί βλέπω τώρα φίλους και συγγενείς συνομήλικους μου που "διδάσκουν" μόνο για το μισθό...
φιλιά!!! :)))
Δημοσίευση σχολίου