βροχερό πρωινό

Βρέχει αστάματητα από χθές. Μ' ανοιχτές τις κουρτίνες, παρατηρώ το νερό, ακούω τον αέρα... Αυτό το ονειρεμένο κυριακάτικο πρωινό. Γιατί έτσι είναι οι Κυριακές του χειμώνα. Βροχερές και ασφαλείς. Στη ζεστασιά του σπιτιού, λίγη μουσική και σκέψεις... Με νοσταλγική διάθεση προσεγγίζω τις καταστάσεις και το μυαλό μου τρυπάνε ιστορίες, σα νεοσσοί έτοιμοι να σπάσουν το τσόφλι τους. Μου έρχονται εικόνες από το παρελθόν και εκεί τοποθετώ τους "χαραχτήρες" μου. Παρότι η "βρύση έχει κλείσει για λίγο", όπως -μες την καλοσύνη της- μου είπε η Ελένη ... να διώξει το φόβο μου για τις χημικές διεργασίες που γίνονται στον εγκέφαλο μου... Σαν αυτό το προσωρινό διάλειμμα του θυμικού ... η επίπεδη συναισθηματική μου έκφραση, να ήταν το "δώρο" μου ... που μου το χάρισε ο πόνος, η θλίψη, ο σπαραγμός μου. Οι λέξεις ξανάρχονται, αργά αλλά σταθερά... Η έμπνευση ακόμα ταξιδεύει αλλού... ανακυκλώνομαι στα βιώματα. Δε με πειράζει... Έχω αναστείλει τα "πρακτικά"... δε με αγχώνουν κοινοτοπίες και καθημερινότητα. Στέκομαι στα βασικά... στα απολύτως χρειώδη. Μια διαφορετική οπτική ... μια εναλλακτική αντιμετώπιση...

Χθες "έστησα" μια από τις κουζινο-ιστορίες μου. Βγήκε σχεδόν αβίαστα... Την "πόσταρα" αμέσως χωρίς χτένισμα - πρωτολειακή και άτεχνη. Το χάρηκα όμως. Συνέθεσα εικόνες και έστησα τον τόπο. Το δάσος με τις λεύκες υπάρχει πράγματι στην άκρη της πόλης. Εκεί πήγαινα κοριτσάκι , βόλτα τις κούκλες μου με το καροτσάκι τους, να επιδείξω τα νέα ρουχαλάκια τους που είχαμε φτιάξει με τη γιαγιά μου. Το εργοστάσιο με τις οδοντογλυφίδες είναι φανταστικό, αλλά θυμάμαι όταν μας είπε η δασκάλα ότι φτιάχνονται από ξύλο λεύκας (οι παλιές λευκές), φανταζόμουν πόσες χιλιάδες να βγάζει ένα δέντρο. Τα χωράφια με τα μανουσάκια υπήρχαν, σε άλλο σημείο όμως, αλλά τα σύνδεσα. Τις κουζίνες με το πατημένο χώμα τις πρόλαβα, σε κάποια χωριά, πολύ παλιά... όπως και τις σαρωματιές. Τα δε προσκυνήματα σε μοναστήρια ήταν το "χόμπυ" της μαμάς μου, όταν χάσαμε το μπαμπά μου. Με το αυτοκίνητο, συντροφιά με τη γιαγιά και φίλες, σχεδόν κάθε Κυριακή εξέδραμαν ... Μοναστηριακός τουρισμός!

Με κατακλύζει πλημμυρίδα ιδεών... Θα βάλω "ωράριο εργασίας"... Σαν τμήμα της "θεραπείας"... Τουλάχιστον ο "αγώνας" να είναι γόνιμος....