τι;

δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι με έχει καταβάλει τόσο πολύ...
που δεν έχω δυνάμεις να "συρθώ" έστω...

το μυαλό μου ίσως δούλεψε πολύ, να διευθετήσει τα "πρακτικά"...
και ... στέγνωσε...
σαν το φυλλαράκι στη φωτογραφία...

προσπαθώ να εμπνευστώ... δυσκολεύομαι...
ξεφύλλισα βιβλία... όπως πάντα, η καταφυγή μου...
στις "αρχαίες" σημειώσεις....
θυμήθηκα ακόμα και το συναίσθημα κάποιων αναγνώσεων...

αλλά ... κενό... νεκρή...

"ψυχανεμίζομαι" περιρρέουσες καταστάσεις....
που δεν αντιλαμβάνομαι το επίπεδο τους...
φοβάμαι, μην και παρεξηγηθώ από φίλους...

ακόμα και στην καταιγίδα, που για δυό μέρες μας τάραξε...
στήριξα ελπίδες....
αλλά δεν κόπηκε το ρεύμα, όπως έλπιζα...
να αποκοπώ από τον πολιτισμό...
να αφεθώ στη φλόγα του σπερματσέτου...
(ναι! αγόρασα τέτοια, να φωτιστώ από το λίπος της σπερμοφάλαινας-
που μου θύμισε η Kira- και η αναφορά της στο Μόμπι Ντικ...
ίσως είμαι ψυχωτική, τελικά...
γιατί υπογράφω όλα τα μανιφέστα προστασίας της φάλαινας)

διαβάζω τα ποστ των φίλων μου και δεν σχολιάζω...
συγνώμη, θα συμμετάσχω στις "αγωνίες" σας...

μόνο ένα "ποδήλατο" σήμερα, μου θύμισε...
πολλά...
ένα κομμάτι από τον πατέρα μου...
και τον αγώνα του, ως έφηβος, κατοχή ήταν τότε,
να κρατηθεί η ιστορία της οικογένειας...
τη διαδρομή του σιδηροδρόμου ακολουθώντας,
για 120 χιλιόμετρα...
να φτάσει στο "εργοστάσιο" του κουμπάρου,
να φέρει το εμπόρευμα για το μαγαζί...
αυτήν την ιστορία, που "έκλεψαν" οι απατεώνες...
γιατί είχε χρήμα... πολύ χρήμα...

όλα, μάλλον, γυρίζουν εκεί...
είναι ίσως η "αντεπίθεση" που ετοιμάζουμε...
και οι "παρωπίδες"* που εκούσια μου φόρεσα...

πιστεύω να πάρω λίγο τα πάνω μου...
το 'χω πει και σας το ξαναλέω

ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο...

γιατί μου είπατε ότι έχω "δύναμη"
και τη βρίσκω...
έστω και αν τρώω τις σάρκες μου
(άντε... μήπως αδυνατίσω κιόλας...)

*(= η αποκλειστική μου ενασχόληση με "νομικά" και "τραπεζικά")