αδράνεια

Έχω αδρανήσει εντελώς. Σχεδόν απαθής, βλέπω το χρόνο, τη ζωή σε παράλληλη διαδρομή, μακρυά μου... Και εγώ εδώ... αδειανή, σε μέρες του κενού μου. Ούτε καν σε ένα λιμάνι, προστατευμένη να ξεκουραστώ... τίποτα. Νεκρή... χωρίς εσωτερική δύναμη ... ψυχικά ανέκφραστη... επίπεδη στο συναίσθημα, στη σκέψη.
Σα να μη με αφορά τίποτα πιά... Δεν έχω διάθεση για οποιαδήποτε πράξη, έλλειψη ενέργειας... ακίνητη ...σαν κρύο μάρμαρο , όγκος που πιθανόν να αφεθεί στη σμίλη του καλλιτέχνη ή να καταπατηθεί σε κάποιο σοκάκι ή να καλύψει τους τάφους των νεκρών...
Παρατημένη στην οποιαδήποτε "μοίρα"... χωρίς επιθυμία παρέμβασης... χωρίς λήψη απόφασης... χωρίς ξεκίνημα... χωρίς αγώνα και αγωνίες...
Δεν κάνω τίποτα... απολύτως. Τα χρειώδη για την επιβίωση... ένα ποτήρι νερό, μια μπουκιά φαϊ και δύσκολος ύπνος... Βουνό έχουν μαζευτεί γύρω οι υποχρεώσεις... Κάποιος να με βοηθήσει- κάποιος να με προσέξει....
Και "αυτός" παρατηρητής μου, από μακρυά... και όλο απαιτήσεις... τι θα μαγειρέψεις, πότε θα πλύνεις τα πιάτα, πότε η μπουγάδα- το σίδερο- το σκούπισμα- το ξεσκόνισμα. Δε μπορώ καλέ μου, δεν είμαι καλά... το βλέπεις, το νιώθεις, δεν είμαι πράμα, μη με υποβιβάζεις σε δουλικό... Εγώ πουθενά... μόνο το αποτέλεσμα των πράξεων μου, αυτό που διευκολύνει την καθημερινότητα σου...

Δε νιώθω ούτε καν τον "πνίξιμο"...
Μόνο που δε μπορώ να "ανασάνω"...

τελείωσα;
έκλεισε η πορεία μου;
δεν θα φτάσω ποτέ στη στροφή;

ούτε καν φόβος
απάθεια...
τίποτε...
κενό...
άδεια...

κουφάρι ξεχασμένο...
ήμουν άνθρωπος...
είμαι... τι;