οι νέες φιλεναδίτσες μου!

λίγο πριν αλλάξει η χρονιά...
με την αισιοδοξία για το καινούργιο...

αντάμωσα τις καινούργιες φιλενάδες μου...
...τις εφτάχρονες δίδυμες!!!

"γιατί ήρθες;... θα γίνουμε φίλες..."
παιδική απορία,
αλλά μεγάλη πρόκληση- πρόσκληση...

η Ειρήνη και η Δήμητρα,
(κλικ στα ονοματάκια τους)
ήδη γνωστές μου ηλεκτρονικά
από τα κατορθώματα τους...

αλλά ένα βράδυ μαζί τους...
πανηγύρι...

και παίξαμε... και παραμύθια διαβάσαμε...

και μου έδειξαν και τα κοχύλια,
που μαζεύουν στην παραλία...

και μου χάρισαν και τη συλλογή τους με τις πετρούλες τους!!!
δείγμα μια στέρεας φιλίας που γεννιέται!!!

Ναταλάκι, ευχαριστώ για την υπέροχη βραδιά!!!

άντε και τον καινούργιο χρόνο...
συχνότερα!!!

φάντασμα ... ονειρικό...

είναι που θυμάμαι...
αυτά που θέλω από τα παλιά...
τα καλά...
του δωδεκαημέρου οι γλύκες...
οι νύχτες...
οι δικές μου, οι καλές...

οι φίλοι οι καλοί...
οι σταθεροί... οι παντοτινοί...

το ξημέρωμα
μετά τη γιορτή...
η κραιπάλη, η καλή!

μιά αγκαλιά, ένα φιλί αδερφικό...

σ' αυτούς σπονδή!!!

να είναι καλά...
πολύ καλά!!!

όπως και οι καινούργιοι...
εσείς που ήρθατε "διαδικτυακά"...

και σας ευχαριστώ!!!

πως να δείξω την ευγνωμοσύνη μου...

φιλώ σας!!!
και ασπασμοί...

σε απολογισμό...

μετρώντας και καταμετρώντας
τα γινωμένα και τα τωρινά...
στη στροφή,
πριν αλλάξει ο χρόνος...
όριο και αποχαιρετισμός...
να δω που βρίσκομαι...
πόσο και που έχω/ είχα χαθεί...

στην καινούργια πορεία...

σε δρόμο που εγώ επιλέγω...

κάθαρση και εκκαθάριση...

μαζί με τη σκόνη
και το φθαρμένο,
μακρυά μου να φύγει...

αναλογίζομαι, συλλογίζομαι
ίσως παρασύρομαι
σε σκέψεις περιττές
και αναλύσεις εντός μου...

είναι που θέλω να γίνουν καλύτερα τα πράγματα
και στον αποχαιρετισμό,
την ώρα της συμβατικής αλλαγής ...

να έχω τα μάτια μου ανοιχτά
στο καινούργιο...

θα κουβαλάω αρκετά και από το φορτίο των παλιών
αλλά όχι παραπάνω από όσα μπορώ να αντέξω...
σε κάθε λύγισμα στην ανηφόρα,
να φτάνουν οι δυνάμεις μου να ξανασηκωθώ...

και τις κρίσεις μου
να μπορώ να τις διαχειρίζομαι...
μη με παρασέρνουν...

και να μπορώ να "φαντάζομαι" πάλι...

"μια υπέροχη ζωή"

καλήν ημέρα άρχοντες και αρχόντισσες!
αντί για κάλαντα...
δωράκι...

μία αγαπημένη κλασσική ταινία...

(για μεγαλύτερη εικόνα...
πατήστε το "κουμπάκι" googlevideo)

προσοχή... προσοχή...

επικίνδυνη "παπιόβια"... από το "μηχανόβια"...
φέρουσα κουραμπιέδες...
κυκλοφορεί στην πόλη...

συλλάβετε την!!!

όλα ξεκίνησαν γύρω στα μεσάνυχτα...
ξέμεινα από τσιγάρα!!!
και πως θα βγει η νύχτα;

έπρεπε να βγω να αγοράσω!

πάλι χωρίς αυτοκίνητο...
ο αδερφός μου δούλευε στο club...

ε! σκέφτηκα, αφού θα βγω στο κέντρο
(τα περίπτερα στη γειτονιά είχαν πια κλείσει)
ας πάω και λίγους κουραμπιέδες στα παιδιά...
μην τους καταβροχθήσουμε όλους με τον καλό μου
(οι θερμίδες καραδοκούν...)

μπουφαν, κασκόλ, γάντια...
(κρύο και ψιλόβροχο)...
20€ στην τσέπη
το πακέτο με τους κουραμπιέδες!!!!
και το παπάκι μου!!!

αμ! έλα ντε, που πέρασα και απο το στέκι...
(απέναντι είναι... μην πω μια καλησπέρα!)
και ήταν πολλοί- πολλοί φίλοι εκεί!!!
να πιω και 2 ποτάκια...

κατά τις 3:30 αποφάσισα να
μαζευτώ πια σπίτι...

και στη στροφή, πριν παρκάρω....

το περιπολικό!
που με παρακολουθούσε την επικίνδυνη!!!

"δίπλωμα έχετε;"....
δεν είχα καν ταυτότητα... τίποτα...
και το δίπλωμα (έχω και για μηχανή η καμικάζι!)
στο αυτοκίνητο...

"ξέρετε! το έχω στο αυτοκίνητο...
και είναι παρκαρισμένο στο κέντρο..."

κοιτάζω καλύτερα, 4 μπάτσοι στο περιπολικό!!!
(είμαι τελικά πολύ επικίνδυνη!!!)

κατεβαίνω από το παπί...
να συνεννοηθώ καλύτερα...
αλλά με είδαν πιά κατά πρόσωπο!
γρια γυναίκα!!! (που γυρνάω τις νύχτες!)

και μέχρι να πλησιάσω έφυγαν...

μετά μπήκα στην πολυκατοικία γελώντας...

πλάκα είχε τελικά!

το καλικαντζαράκι μου...

η εικόνα είναι από την ιστοσελίδα www.asprilexi.com
_________________________

Κάθε χρόνο συνήθιζε να με επισκέπτεται τα Χριστούγεννα ένα καλικαντζαράκι. Το έστελναν οι παλιές γιαγιάδες από τα βάθη της παράδοσης να με προσέχει, κι ας λένε ότι τα δαιμόνια αυτά του σκότους ανεβαίνουν στη γη για το κακό. Τον τάιζα μελομακάρονα και κουραμπιέδες, όπως ακριβώς του άρεσαν, είχε στείλει την δική του συνταγή από τα καταχθόνια μαγειρεία με τις παραδοσιακές μαγείρισσες.

Τις προάλλες, εκεί που παραλάμβανα τις εορταστικές κάρτες με τις προτυπωμένες ευχές και υπογραφές, ένα περίεργο γράμμα ήταν ανάμεσα τους. Ο φίλος μου καλικάντζαρος, με τις γνωστές καλικαντζούρες του, μου έγραφε ότι φέτος δεν θα έρθει. Στενοχωρήθηκα. Τόσα χρόνια είχα συνηθίσει την συντροφιά του αυτές τις μέρες, να καθόμαστε στο πάτωμα και να τρώμε μελομακάρονα και κουραμπιέδες, και ας λέρωνε το χαλί με την κουραμπιεδόσκονη! Μου έλεγε ιστορίες από τα παλιά Χριστούγεννα που είχε ζήσει πάνω στη γη και απολάμβανα το καυστικό του σχόλιο για το «μπάχαλο» των τωρινών εορτασμών.

Το γράμμα που έλαβα ήταν πολύ θλιμμένο. Η παρέα του όλη κινδύνευε να εξαφανιστεί από την φαντασία των ανθρώπων και είχαν αποφασίσει να διασώσουν ό,τι απόμεινε στην λαϊκή παράδοση για τον μύθο τους. Είχε αναλάβει την δύσκολη αποστολή να μεταβεί στην Καισαρεία να συναντήσει τον Άγιο Βασίλειο, που και αυτός κινδύνευε από την επέλαση του Santa Claus. Μετά από ειδικές διαπραγματεύσεις, να μην χρησιμοποιήσει την αγιαστούρα του, θα υπόγραφαν την συμφωνία να συμμαχήσουν ενάντια στις δυτικές παραδόσεις για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Είχε μόνο δώδεκα μέρες προθεσμία και έτσι η επίσκεψη του αναβαλλόταν. Ζήτησε τις ευχές μου για την ευόδωση της αποστολής του.

Καλό μου καλικαντζαράκι,

σου εύχομαι καλή τύχη…

εγώ όμως θα γιορτάσω,

με την απλότητα που θυμάμαι από τις διηγήσεις της γιαγιάς...

άργησα λίγο...

αλλά σήμερα θα μυρίσει το σπίτι κουραμπιέδες και μελομακάρονα...

και θα στολίσω και το δεντράκι...

που, απ' όσο θυμάμαι, η γιαγιά έλεγε...

στολίζουμε την προπαραμονή...το βράδυ!

να 'ναι έτοιμο το πρωί της παραμονής

για τα παιδιά που θα 'ρθουν

για τα κάλαντα!!! (που πιστεύω να 'ρθουν...)

και τα δώρα την πρωτοχρονιά...

(γιατί έτσι έμαθα μικρή...)

και κατέβασα και τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη...

όπως παιδί, να ξαναδιαβάσω τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του...

καλά Χριστούγεννα

μία ... πόρτα!

η πόρτα ανοίγει...

ίσως ... αρχικά φαίνεται

το κενό του χώρου...

αλλά.. το φως.. έρχεται
γιατί ... έτσι θέλω...

το απαιτώ!!!

ακούτε!!!

δυό μέρες ήμουν "έξω"...

ξαναβρήκα 2 ανθρώπους
που τους είχα "κλείσει την πόρτα"
όταν ήθελαν "πραγματικά" να με βοηθήσουν...
και ήταν "μεγαλείο" που τα είπαμε ξεκάθαρα...

και σήμερα... επιτέλους... έκοψα τα μαλλιά μου...
σα να 'φυγε ένα βάρος...

και βγήκαμε για "ψώνια"
(γυναικουλίστικα τα λέω... αλλά...
κάποιες φορές... να !!!
ξεφεύγω..)

καινούργιο τζηνάκι ... (παντελόνι φυσικά!!!)
μπλουζοφούστανο
(πως να το πω... αυτό το είδος που φοριέται με κολάν...)
και ένα υπέροχο δώρο από την ξαδέλφη μου
(αυτή που έκανε την εγχείρηση)
πορτοκαλί κασκόλ....
(αισιοδοξούμε να ... χειμωνιάσει.....)

και το βράδυ βγαίνουμε μπαρότσαρκα...
με αυτήν τη συνομήλικη ξαδέλφη!

ο καλός μου θα μείνει σπίτι
(η καλύτερη του...
υπολογιστής ελεύθερος να κατεβάσει βιντεάκια
-βρήκε τον τρόπο να μετατρέπει σε .avi από you tube
και είτε να τα αποθηκεύει είτε να τα "γράφει"...)

ο αδελφός μου δε, που θα δουλέψει σε κάποιο club σήμερα...
μας αποτρέπει να περάσουμε από κεί...
γιατί θεωρεί υποχρέωση του να μας κεράσει...

αλλά θα πάμε

όπως και απο το μπαρ- στέκι (φυσικά!!!)

και όπου βγεί...

αλλά με το παπάκι...
στο κρύο...

ο "αδελφούλης" θα πάρει το αυτοκίνητο
να κουβαλήσει λάπτοπ- εξωτερικό σκληρό- σιντιέρα και τα συναφή...

πω! πω! προβλέπεται "νεανική" νύχτα!!!!

άντε! βρε!!!
αφού και γω η μίζερη θα βγω για διασκέδαση...

όλοι σας να τα ... "σπάσετε"¨....

απ' αυτά που έζησα εκεί...

το κείμενο που έπεται είναι καταγραφή μιας νύχτας εκεί...
στο "σπίτι" μας...
αντιγράφηκε από σημειώσεις σε χαρτί...

φθινόπωρο 2003...
με τη μαμά μου...

εκεί...

Η νύχτα της καταιγίδας.

Τη νύχτα που ξέσπασε η καταιγίδα ήμασταν απροετοίμαστες να αντιμετωπίσουμε την μανία του καιρού. Μόλις είχαμε γυρίσει από μακρύ ταξίδι και ,αποκαμωμένες, ξαπλώσαμε νωρίς. Οι χοντρές σταγόνες της βροχής, που βρήκαν δίοδο από κάποια σπασμένα κεραμίδια της στέγης, με ξύπνησαν από τον βαθύ μου λήθαργο. Είναι που ονειρευόμουν βουτιές σε μακρινές θάλασσες και έτσι δεν ξαφνιάστηκα. Σε κατάσταση ενυπνίου, σχεδόν υπνοβάτισσα, επιθυμούσα να αφεθώ στα φαινόμενα. Το ηλεκτρικό ρεύμα είχε κοπεί και αναζήτησα τα παλιά σπερματσέτα που με ευλάβεια φύλαγε η γιαγιά σε ένα σκάλισμα της αρχαίας πέτρας. Με το φως το κεριού περιφερόμουνα στους χώρους του σπιτιού και πίσω από τα παράθυρα ένιωθα τη βροχή να μου ψιθυρίζει την πρόσκληση στην μαγεία της. Το σπίτι δεν ήταν προστατευμένο από τους καιρούς, δεν ήταν ένας στέρεα θεμελιωμένος «πύργος των καταιγίδων» με μυθιστορηματική δράση. Στο υπόστεγο είχα την σχετική προφύλαξη να παρακολουθήσω τις βροντές και τις αστραπές.

Και ήταν τότε που σε κάθε λάμψη αστραπής εμφανίζονταν εικόνες σαν κινηματογραφική προβολή. Σκηνές που διαδραματίσθηκαν στην ακρογιαλιά το περασμένο καλοκαίρι, πρόσωπα και καταστάσεις που η μνήμη ανασχημάτιζε. Είδα τα κορίτσια με τα λευκά φουστάνια να περπατάνε στα μαρόκια. Την θαλάσσια χελώνα που έχασε το δρόμο της και γέννησε τα αβγά της στην άμμο. Τα παιδιά που έκτιζαν τους πύργους τους. Τα τροχόσπιτα με τους ξεχασμένους χίπηδες που βρέθηκαν εδώ. Τις χαμογελαστές τσιγγάνες να πλένουν τις πλουμιστές τους φούστες στο ακριανό ποταμάκι. Τους έφηβους κολυμβητές να συναγωνίζονται στην ταχύτητα. Την παρέα που άναψε φωτιά τη νύχτα της πανσελήνου και τραγουδούσαν με κιθάρες και ντέφια κάνοντας σπονδές στον Διόνυσο. Είδα και το εαυτό μου στο αέναο κολύμπι σε καθάρια νερά. Ένιωσα σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, όχι στη μιζέρια του όμως. Γιατί ο δικός μου κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει. Και ήταν η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα να ποτίσει το χώμα, να ζωντανέψουν και να ανθίσουν και φέτος τα κυκλάμινα.

και η αισιοδοξία...
ότι ο δικός μου κόσμος
θα συνεχίσει
να υπάρχει...

έγινε καπνός...

το "σπίτι" μου....

όχι φωτογραφία...
μόνο ένα κλικ

(διακρίνεται ο πέτρινος διάδρομος,
που με "εστελνε" στη θάλασσα,
είναι το δεύτερο σπίτι από δεξιά,
με τα "χαγιάτια")

αυτό που μου "έκλεψαν"
αυτό που μου "στέρησαν"

και ήταν μόνο το λίγο
της συνολικής απάτης....

αλλά χτύπησε εμένα...
μου πήραν τον τόπο μου...

και έχω τις αποδείξεις
για τα "γνωστά- άγνωστα" κυκλώματα...

και να το "αντέξω" να σας πω
πως ζούσα εκεί...

λίγα... είχα γράψει παλιότερα...

εκεί, ήταν το κάστρο, με τους "αργαλειούς"
χωρίς υπολογιστή...
(τον είχα στην πόλη- να μη "μολύνω" τον τόπο)
σε χαρτιά οι σημειώσεις και μετά αντιγραφή...

με το συναίσθημα έντονο...
με το αίσθημα έντονο...

και τη ζωή μου εκεί....

τα "τερατάκια"

Αυτές τις μέρες έχω αναλάβει μία υποχρέωση στην ξαδέρφή μου, που έπρεπε να ανέβει για μερικές μέρες στην Αθήνα, γιά κάποιο πρόβλημα υγείας της. Βλέπετε, στην επαρχία, μόνο να πεθάνουμε μπορούμε... Μεγαλώνει μόνη της 2 αγοράκια 10 και 12 χρονώ...
Υποσχέθηκα λοιπόν, να τα φροντίσω στα διαβάσματα τους, αφού για τα υπόλοιπα θα φρόντιζε η αδερφή της...
Είναι 2 απογεύματα λοιπόν, που πηγαίνω εκεί και μελετάμε... Δηλαδή ένα χάος... Δεν έχω σχετική εμπειρία με παιδιά και με "κοροιδεύουν" ασύστολα τα σκασμένα... Προχτές, ήταν 11 η ώρα πιά και έφευγα και μου λέει μεγάλος: "θεία έχω και θρησκευτικά ακόμα, αλλά δεν με πειράζει θα πάω αδιάβαστος! Δε θα με σηκώσει ο δάσκαλος!!!" τι του λες εκείνη των ώρα... τίποτα, απλά μία συμβουλή - προσπάθησε να μην αφήνεις κενά τουλάχιστον για να μπορείς να προχωρήσεις... Χθες βράδυ μας πήγε μέχρι τις 12.30 αφού μέχρι τις 8 δεν μπορούσαμε να τα μαζέψουμε από το καλτσέτο... και είχαμε και διαγώνισμα επανάληψη μαθηματικά 6ης Δημοτικού... "θεία φτιάξε μου προβλήματα να τα λύνω"... τι να κάνω, παράλασσα τις εκφωνήσεις από το βιβλίο και τους αριθμούς και φτιάχναμε ασκήσεις... και το "ατιμούλι" ήταν πάνσωστο... μακάρι να προλάβαινα (αφού κουτούλαγε πια από τη νύστα) να του έλεγα και παραμυθάκια από τη θεωρία των αριθμών- φυσικούς αριθμούς κάνουν τώρα, να γοητευτεί περισσότερο... Το θέμα είναι, ότι του άρεσαν πολύ οι παραλαγές μου στις ασκήσεις, και θα τις δείξει στο δάσκαλο σήμερα... που τυχαίνει να είναι παιδικός φίλος και γείτονας, δηλαδή να με συναντήσει στο φούρνο και να γελάμε... Όσο για το μικρό, στις 11 μου είπε ότι έχει "σκέφτομαι και γράφω" και ήθελε να τον εμπνεύσω πρώτα και μετά να σκεφτεί και να γράψει... Ε! μετά δεν άντεχα άλλο... πήγα στο μπαράκι- στέκι μας για ποτό...
Και σήμερα έχουμε να διαβάσουμε για το διαγώνισμα επανάληψης στην ιστορία της 4ης...

Περαστικά μου!!!

οι "άγγελοι"

ρώσικη τεχνοτροπία
δεν ξέρω χρόνο
_____

κάποιος μας προσέχει
κάποιος νοιάζεται για μας
ίσως
η φωνή μέσα μας
ίσως
το σύμπαν
ίσως...

τι λέτε;

από του Βυζαντίου την τέχνη...

μακεδονική τεχνοτροπία...
Καστοριάς "κοίμηση"

13ος αιών!!!

(ήθελα να πάει στα παλιά
το προηγούμενο ποστάκιο
για αρρώστιες!
... φτου στον κόρφο μας,
έλεγε η γιαγιά μου...
και δεν έχω χρόνο για περισσότερα!!!)

"ανεβάζω" τις εικόνες σε καλή ανάλυση
για να μπορείτε να τις αποθηκεύετε,
αν σας ενδιαφέρουν!

περί ασθενειών...

Δεν θέλω να είμαι άσθενης...
μπορεί κάποιες φορές να γκρινιάζω...
είναι το απομεινάρι της παλιάς "αρρώστιας"...
κατάθλιψη το 'παν οι ειδικοί...

αλλά να, τώρα, είμαι μόνη στο σπίτι...

(ο καλός μου εδω και 10 μέρες είναι για δουλειά σε ένα νησί...
θα γυρίσει πριν τα Χριστούγενα, όμως)

αλλά, πέρα από το δόντι... που υποχωρεί....
ήρθε και ο άλλος πόνος...

εκεί,

που το καλοκαίρι που μας πέρασε
έκανα την αφαίρεση του "καλοήθους" ογκιδίου,
στον αριστερό μαστό...
που στα επείγοντα του Νομαρχειακού νοσοκομείου
περίμενα 5 ώρες για την επέμβαση...

(υπάρχει δε και ιστορικό στην οικογένεια...
η αδερφή της μαμάς μου...)

άρχισε πάλι να δημιουργείται...

και πονάω τώρα!!!

και ήθελα να σας πω για την "κολλητή" μου, την Ηώ
που ξεπέρασε μιά "σκλήρυνση κατά πλάκας"
και μετά πάλεψε και παλεύει τη λευχαιμία!!!
και τώρα, που θα αρχίσει πάλι χημειοθεραπεία στις 11 του μήνα,
μου είπε - έχω κενό- τι να κάνω για το δόντι σου!!!
"τίποτα αδερφή- εγώ ντρέπομαι!!!, δεν είναι αυτό αρρώστια!!!"

πως μας κατευθύνει ο φόβος του θανάτου;
γιατί έτσι μας μάθανε!

δε θέλω να είμαι άρρωστη....

"συμπληρωματικόν"
μέχρι να ολοκληρωθεί το παραπάνω ποστ
μου τηλεφώνησαν...
από το γραφείο του δικηγόρου!
αύριο 9.30
στα δικαστηρία...
η συνέχεια του αγώνα...
δώστε μου δύναμη....

με αφορμή...

Στο κρανίο μου έχει εγκατασταθεί ένα αλυσοπρίονο!
μου τρυπάει το μυαλό...
αυτό το δόντι μου αντιστέκεται...
αλλά θα περάσει...
πόσο ακόμα...

Αφού άρχισα να παραλληλίζω την κατάσταση
με εργαλεία
θυμήθηκα το παλιό μου εργαστήριο...

Μια φίλη , με είχε μυήσει στην τέχνη
της παλαίωσης των εικόνων...

έπερνα τα ξύλα
και τα δούλευα,
με φωτιά, με ράσπα, με βερνίκια...

μετά το χαρτί...

έβγαινε πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα...

αφού χάρησα πολλές
σε φίλους και συγγενείς,
πούλησα και κάποιες!

μου δόθηκε έτσι η ευκαιρία
να μάθω πολλά για τη βυζαντινή τέχνη...
και να ψάχνω να βρίσκω σπάνιες ...

έχω αποθηκευσει στον υπολογιστή
πολλές εικόνες...

σκέφτηκα, σιγά- σιγά, να τις "ποστάρω"...

αυτή είναι χαρακτηριστική της εγκαυστικής τεχνοτροπίας,
του 6ου αιώνα,
από τη μονή της Αγ. Αικατερίνης του Σινά...

από τις αγαπημένες μου...

θέλετε να σας δείξω και άλλες;

πονόδοντος...

βοήθεια...
έχω πονόδοντο...

να πάω
στον "τσαρλατάνο"

ή να πάρω
ναρκωτικά;

(χιουμοριστικό για τον πονόδοντο
δώστε "toothache"
στο google image search
και θα "βγάλει"
τα πιο απίθανα...)

ο πονόδοντος είναι αλήθεια...
αλλά, φυσικά, ακολουθώ τις συμβουλές
της οδοντιάτρου μου...

τρίχες...

κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη...

γερασμένη ... δε με νοιάζει...
χοντρή πιά ... δε με νοιάζει...
άσπρα μαλλιά ... δε με νοιάζει...

αλλά θυμάμαι
τα φυσικά πυρόξανθα μαλλιά...
τα πράσινα μάτια...
και τις φακίδες...

ένιωθα σαν ιρλανδέζικο ξωτικό...

τα μαλλιά, που σαν παιδί τα "γιδοκούρευαν"...
και σαν αντάλλαγμα
για μιά χάρη από τα "κεκτημένα" ...
μου 'κόβαν τα μαλλιά...
και τώρα που 'χω κουραστεί από το χαλαρό μου "κότσο"
που θέλω 3 κουτιά βαφή να κρύψω τα γεράματα...
φοβάμαι ! να "κουρευτώ"

θα είναι συμβιβασμος;

(τριχοφιλοσοφία
- αλλά πρέπει να κόψω τα μαλλιά μου-
και "τρέμω" τη χαρά που θα λάβει η μαμά
στην άλλη άκρη του κόσμου
από τους "κατασκόπους"!
"το παιδί κουρεύτηκε"
δηλαδή θα είναι υποταγή στη βούληση της...)

η μεταμοντέρνα άποψη της "κατινιάς"

(σε κρίση ναρκισσισμού-
στη φωτό εγώ,
20 χρόνια πριν)

"μου το χρωστάω"

πίστευα ότι είχα "ακρωτηριαστεί"
στην ψυχή
στο μυαλό
στο συναίσθημα

όμως, στο βάθος
υπήρχε το απόθεμα
της δύναμης...

και άρχισα να "σκαρώνω"
και μιά ιστοριούλα...

μετά από χρόνια

πρέπει να τη "βγάλω"

μου το χρωστάω...