καταφύγιο

η Ντόλλυ παίζει μπάλα στην αυλή
και στο βάθος η θάλασσα
(10 χρόνια πριν)
_____

μέχρι και πριν ενάμιση χρόνο, όταν κάτι μου συνέβαινε,
ήξερα που να πάω...
τις ώρες της κρίσης μου, να ηρεμήσω...
να "συμμαζευτώ"...

στο σπίτι, στα παράλια του Ιονίου...
με τη Ζάκυνθο και την Κεφαλλονιά απέναντι...

να με νανουρίσει η θάλασσα...

να δω τα αστέρια...

από το παράθυρο στο υπνοδωμάτιο,
να βλέπω τη σελήνη να δύει στα νερά..

καταφύγιο...

ακόμα και όταν δεν είχα αυτοκίνητο, με το παπάκι μου...
δεν φοβόμουν τη νύχτα, την ερημιά,
το κρύο, τις νεράιδες...
πήγαινα "σπίτι" μου...
και η Ντόλλυ θα με περίμενε στην πόρτα για παιχνίδι...
ανάλογα με τον καιρό, να ανάψω τζάκι ή καλοριφέρ...
και να κουρνιάσω

Τη νύχτα της Κυριακής "πνιγόμουν"...
το κλάμα μου, ο αναστεναγμός μου...

Βγήκα στο μπαλκόνι..
το νυχτερινό τρένο μόλις είχε έρθει
(θυμάσαι αυτό το τρένο Ρενάτα...)
στο σταθμό, με τις μηχανές αναμμένες,
να ξαναταξιδέψει στις 5:40...

Η νύχτα καθαρή, αστέρια...
κοιτάζω δυτικά και είδα το φεγγάρι να δύει...
(ευτυχώς προς τα κει δεν έχει πολυκατοικίες,
είναι το τέλος της πόλης...)

δεν είχα που να πάω όμως...
μέχρι το μπαλκόνι...

χθες βράδυ, πάλι...

θυμήθηκα τον Καϊάφα...

σκέφτηκα, θα πάρω το αυτοκίνητο
και θα πάω,
στην άκρη της λίμνης...

και η γκαντεμιά μου...
είχα μείνει από μπαταρία...

(οι τελευταίες μέρες είναι λίγο "δύσκολες",
επαναπροσδιορισμός της σχέσης,
μια κρίση- που άνοιξε χάσμα
και δεν ξέρω πως θα γεφυρωθεί)