δυό λεμόνια και ένα πορτοκάλι

«Πήγαινα κάποτε, φθινόπωρο ήταν, μ’ ανάλαφρη συννεφιά, με φιλτραρισμένο φως, στο Χλεμούτσι, στο κάστρο της Γλαρέντζας. Ο δρόμος ανεβοκατέβαινε ανάμεσα σε καρπισμένες λεμονιές. Ένιωθα την ευδοκία του ώριμου καρπού. Το φρέσκο λεμόνι, ν’ ανασαίνει φρέσκο λεμόνι όλος ο περίγυρα τόπος. Σε μια στιγμή ένας άνθρωπος ήρθε σιμά μου, ένας άνθρωπος της γης, απλός και ταπεινός. Έκοψε από να κλαδί δύο μεγάλα λεμόνια, μου τα πρόσφερε:

-Είστε ξένος, μου είπε. Περνάτε από τον τόπο μας. Μεροκαματιάρης είμαι, δεν έχω άλλο τίποτε να σας φιλέψω.

Πήρα το χάρισμα του με συγκινημένη ευγνωμοσύνη.

Παρόμοια σκηνή μου διηγήθηκε κάποτε ο Σικελιανός. Ήταν στην Ολυμπία, περνούσε τον Κλαδέο μόνος, καταμεσήμερο. Σίμωσε σ’ ένα χτήμα. Ένας άνθρωπος ήρθε σιμά του. Κρατούσε ένα πορτοκάλι στα χέρια του. Του το πρόσφερε. Ο Σικελιανός δεν το απολησμονούσε εκείνο το πορτοκάλι. Δεν ήταν ένας καρπός. Ήταν μια κίνηση ψυχής, μια ολόσωμη πρόσφορα. Σε τέτοια περιστατικά ο άνθρωπος εκφράζει την ψυχή του τοπίου, εκφράζει το τοπίο, το συμπληρώνει.»

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

θέσεις και αντιθέσεις του ελληνικού τοπίου

(1953)

είναι που λιγουρεύτηκα
να απλώσω το χέρι

να κόψω ένα πορτοκάλι από το δέντρο...

όπως ήξερα πάντα...