τι;

δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι με έχει καταβάλει τόσο πολύ...
που δεν έχω δυνάμεις να "συρθώ" έστω...

το μυαλό μου ίσως δούλεψε πολύ, να διευθετήσει τα "πρακτικά"...
και ... στέγνωσε...
σαν το φυλλαράκι στη φωτογραφία...

προσπαθώ να εμπνευστώ... δυσκολεύομαι...
ξεφύλλισα βιβλία... όπως πάντα, η καταφυγή μου...
στις "αρχαίες" σημειώσεις....
θυμήθηκα ακόμα και το συναίσθημα κάποιων αναγνώσεων...

αλλά ... κενό... νεκρή...

"ψυχανεμίζομαι" περιρρέουσες καταστάσεις....
που δεν αντιλαμβάνομαι το επίπεδο τους...
φοβάμαι, μην και παρεξηγηθώ από φίλους...

ακόμα και στην καταιγίδα, που για δυό μέρες μας τάραξε...
στήριξα ελπίδες....
αλλά δεν κόπηκε το ρεύμα, όπως έλπιζα...
να αποκοπώ από τον πολιτισμό...
να αφεθώ στη φλόγα του σπερματσέτου...
(ναι! αγόρασα τέτοια, να φωτιστώ από το λίπος της σπερμοφάλαινας-
που μου θύμισε η Kira- και η αναφορά της στο Μόμπι Ντικ...
ίσως είμαι ψυχωτική, τελικά...
γιατί υπογράφω όλα τα μανιφέστα προστασίας της φάλαινας)

διαβάζω τα ποστ των φίλων μου και δεν σχολιάζω...
συγνώμη, θα συμμετάσχω στις "αγωνίες" σας...

μόνο ένα "ποδήλατο" σήμερα, μου θύμισε...
πολλά...
ένα κομμάτι από τον πατέρα μου...
και τον αγώνα του, ως έφηβος, κατοχή ήταν τότε,
να κρατηθεί η ιστορία της οικογένειας...
τη διαδρομή του σιδηροδρόμου ακολουθώντας,
για 120 χιλιόμετρα...
να φτάσει στο "εργοστάσιο" του κουμπάρου,
να φέρει το εμπόρευμα για το μαγαζί...
αυτήν την ιστορία, που "έκλεψαν" οι απατεώνες...
γιατί είχε χρήμα... πολύ χρήμα...

όλα, μάλλον, γυρίζουν εκεί...
είναι ίσως η "αντεπίθεση" που ετοιμάζουμε...
και οι "παρωπίδες"* που εκούσια μου φόρεσα...

πιστεύω να πάρω λίγο τα πάνω μου...
το 'χω πει και σας το ξαναλέω

ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο...

γιατί μου είπατε ότι έχω "δύναμη"
και τη βρίσκω...
έστω και αν τρώω τις σάρκες μου
(άντε... μήπως αδυνατίσω κιόλας...)

*(= η αποκλειστική μου ενασχόληση με "νομικά" και "τραπεζικά")

........

Η "κούραση" μου κρατάει ακόμα... Όμως, τόσο γλυκά και "δυνατά" τα λόγια σας... Παίρνω δύναμη... Όπως και ένα sms του αδερφού μου "δύναμη και κουράγιο"... Και έτσι συνεχίζω...

Έχω ανοίξει τα "χαρτιά" και μελετάω τα καινούργια στοιχεία που προέκυψαν.

Δε μου "βγαίνει" να γράψω κάτι από "μένα", από τις σκέψεις και τις απόψεις μου, τις εμπειρίες και τα βιώματα μου, κάποια ιστοριούλα από τη φαντασία μου. Τίποτε... Μέχρι και τις "κουζινο- ιστορίες" μου αμέλησα, που τόσο μ' αρέσει να γράφω.

Για λίγες μέρες... θα έχω "παρωπίδες". Θα βλέπω μόνο νόμους, αποφάσεις, συμβάσεις... Μέχρι να προετοιμαστεί το επόμενο στάδιο.

Και μετά, θέλω να πάω στην Αθήνα... Κάποιος θα έλεγε ότι χρειάζονται διακοπές στη φύση... Όμως εγώ θέλω ένα "πολιτιστικό" διάλειμμα...

Αλλά βασικά, θέλω να βρεθώ με φίλους... καινούργιους και παλιούς.... ξέρετε, ε;;;

κούραση...

νιώθω πολύ κουρασμένη...
πάλι χθες, με εξουθένωσαν οι καταστάσεις...
είναι πάνω από μένα, από τις δυνάμεις μου...

πρέπει να κρατήσω...

πόσο ακόμα θα αντέχω να παλεύω για το δίκαιο...
μέχρι πότε θα με στήνουν στον τοίχο,
και να με πυροβολούν ...

(πάλι είχα δικαστήριο χθες...)

"ζω την τέχνη"

"...Τα έργα τέχνης ζουν μέσα σ' απέραντη μοναξιά, κι η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να τα ζυγώσεις. Μονάχα η αγάπη μπορεί να τα "συλλάβει", να τ' αγκαλιάσει, να σταθεί δίκαιη απέναντι τους.- Να πιστεύετε, πάνω απ' όλα, ό,τι σας λέει το δικό σας αίσθημα, στο πείσμα όλων αυτών των αναλύσεων, των συζητήσεων, των εισαγωγών. Κι άδικο ακόμα αν είχατε, η φυσική ανάπτυξη του εσωτερικού σας κόσμου θα σας οδηγήσει σιγά- σιγά, με τον καιρό, προς άλλες γνωστικές καταχτήσεις. Αφήστε τις κρίσεις σας ν' ακολουθήσουν τη δική τους σιωπηλή, αδιατάραχτη εξέλιξη, που (όπως κάθε πρόοδος) πρέπει να 'ρχεται από τα βάθη του Είναι σας, και δε μπορεί ν' ανεχτεί ούτε πίεση, ούτε βιάση. Εγκυμοσύνη ως την κρίσιμην ώρα, και, τότε, γεννοβόλημα: Αυτό είν' όλο. Αφήστε κάθε εντύπωση, κάθε σπόρο συναισθήματος να ωριμάζει μέσα σας, στο σκοτάδι, στο χώρο του ανείπωτου, του υποσυνείδητου, όπου δε φτάνει η νόηση σας, και, με βαθιά ταπεινοσύνη κι υπομονή, προσμείνετε την ώρα που θα γεννηθεί ένα καινούργιο φεγγοβόλημα: αυτό, και μόνο, θα πει "ζω την τέχνη": είτε απλός πιστός της είσαι, είτε δημιουργός. ..."

Rainer Maria Rilke
Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή
(μετ. Μάριου Πλωρίτη)

Μια άποψη και μια συμβουλή του ποιητή, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη....

top 5!!!

ήρθε και σε μένα το μπαλάκι...
το παιχνίδι με τις 5 αλήθειες μας...
το 'ριξε αρχικά η φεγγαροαγκαλιασμένη μας...
μετά ήρθε και από την Αλκυόνη μας...

σαν η Σαλονίκη να θέλει να μου στείλει χαιρετίσματα...
(ναι, είναι δέκα τα χρόνια που ήμουν εκεί τελευταία φορά)

ως πρακτικό ον, δεν με απασχόλησε τι θα πω...
τα πλείστα τα έχω πει... "ρόμπα" διαδικτυακή
(όνομα δεν έχω πει, 'ντάξει ...
έχω σπάνιο όνομα σε πολύ μικρή πόλη, γμτ!!!!)
αλλά, έλεγξα τους "αγαπημένους"
για το που θα πάει η πυραμίδα μετά...

τέλος πάντων...

ένα ποτήρι κρασί... γιορτινή ατμόσφαιρα!

και σας λέω...

Ι. είμαι άνθρωπος της επαρχίας... γεννήθηκα και μεγάλωσα στην επαρχία, με τα "κλειστά" μυαλά και την περιρρέουσα "υγρασία"...
ΙΙ. αγαπώ τη φύση... πνίγομαι που ζω μες το μπετόν... παρότι στη δουλειά μου κάνω μελέτες οπλισμένου σκυροδέματος...
ΙΙΙ. είμαι αρρωστημένα κυκλοθυμική... (το 'χετε καταλάβει, το "κουσούρι" δεν κρύβεται....)
IV. είμαι υπέρμαχος της υψηλής "αισθητικής", με έναν τρόπο που έχω στήσει στην κούφια κεφάλα μου...
V. θεωρώ ως ύψιστη αρετή την "αγάπη", που περικλείει πολλές άλλες έννοιες - ελευθερία, σεβασμό....

και εις το τετράγωνο να τα 'λεγα και πάλι η λογοδιάρροια μου δεν θα χωρούσε....

Στέλνω το μπαλάκι εις...

μικρή Γωγώ...
Μάρω...
Στέφανο...
Simon...
dodos...

(και κρύβομαι από τις "πετριές"....
με την ελπίδα να έχω προλάβει...
στην πρόσκληση εννοώ,
γιατί η "πυραμίδα" τρέχει....)

λύγισαν...

χθες τους είδα
και τους δύο...
τους άντρες που είναι δίπλα μου...
να έχουν λυγίσει...

δύσκολο για τον εγωισμό του φύλου τους
αλλά το έδειξαν... σε μένα
τους είδα...

βάρυνα περισσότερο...

πως θα δυναμώσω να τους δώσω το χέρι...

φοβάμαι...

...παλιά βιβλία...

Ξεφυλλίζω παλιά βιβλία...
Προσπαθώ να τα βάλω σε τάξη...
τα ράφια λειψά... αδυνατώ...
και ανοίγω σελίδες...
υπογραμμίσεις με μολυβάκι...

Θέλω να μπω σε ένα Βιβλιοπωλείο...
αληθινό... όχι υπεραγορά βιβλίου...
με τη μυρωδιά του χαρτιού...
την αίσθηση- τη συναίσθηση
να αφεθώ στην παραίσθηση,
σε κόσμο φτιαγμένο από λέξεις
τυπωμένες...

Έφτιαξα μια ομπρέλα από βιβλία...
κλειδώθηκα στο σκονισμένο γραφείο ...
και η ζωή περνούσε δίπλα...

και όταν "ξύπνησα".... τι;;;

πάντοτε δυσκολία προσαρμογής
στις καταστάσεις...
σε στάση διαρκή...
σταματημένη...
εδώ, εκεί, στο πουθενά...

σήμερα "πισωγύρισα"...
μπερδεύτηκα ίσως...
τα μπέρδεψα μήπως;

το "εργόχειρο"

Από μικρή έτσι έχω μάθει.... Το "εργόχειρο"....
Ήταν η γιαγιά μου, που πάντα με το βελονάκι της "έγραφε" τις ιστορίες της σε δαντέλες...
Ίσως η μαμά μου, που ακόμα και στη βάρδια της στο μαγαζί είχε πάντα ένα κέντημα...
Ίσως οι θείες μου, που με κάθε μέσον έφτιαχναν αριστουργήματα...
Ίσως, που στα 12 μου χρόνια, έλαβα το δώρο μου από το μπαμπά... μια ολοκαίνουρια ραπτομηχανή Singer... που φυσικά έχω ακόμα...

Πάντως, από μικρό κοριτσάκι, είχα πάντα το "εργόχειρο" μου...
Μαθήτρια καμάρωνα τα πουλόβερ που φορούσα, πλεγμένα από τα χέρια μου...
Φοιτήτρια χαιρόμουν τις ριγμένες στο πάτωμα μαξιλάρες, κεντημένες από τα χέρια μου.
Στα σπίτια που ζούσα πάντα κάτι ιδιαίτερο... ίσως μια μπάντα, ένα ριχτάρι... ένα κέντημα στο σεντόνι... μια"πινελιά" στην κουρτίνα... πάντα κάτι.... εκτός φυσικά από "σεμεδάκια" και "καρεδάκια"... μακριά από μένα...

Στο σπίτι μας στη θάλασσα, είχα πάντα ένα "εργόχειρο"... Τις νύχτες, όταν κουραζόμουν από το διάβασμα... έπιανα το "εργόχειρο" μου και σκεφτόμουν...

Τη βροχερή Κυριακή που μας πέρασε...
Μια μικρή τακτοποίηση σε πράγματα, που ακόμα είναι σε κούτες, που ήρθαν από "κει"... και με πονάει πολύ ακόμα να τα ξεκαθαρίσω... Και βρέθηκε... Το κουτάκι με το μισοτελειωμένο "κέντημα"... Και έπιασα πάλι τον καμβά και τις κλωστές... Και χάθηκα εκεί... Και χαίρομαι τα χέρια μου, που δημιουργούν...

Έτσι, έκλεισα λίγο τον υπολογιστή...

Ίσως σας φανεί ανόητο ή αναχρονιστικό... Αλλά μου αρέσει και με κάνει να νιώθω καλά... Και το χρειάζομαι τώρα...

βροχερό πρωινό

Βρέχει αστάματητα από χθές. Μ' ανοιχτές τις κουρτίνες, παρατηρώ το νερό, ακούω τον αέρα... Αυτό το ονειρεμένο κυριακάτικο πρωινό. Γιατί έτσι είναι οι Κυριακές του χειμώνα. Βροχερές και ασφαλείς. Στη ζεστασιά του σπιτιού, λίγη μουσική και σκέψεις... Με νοσταλγική διάθεση προσεγγίζω τις καταστάσεις και το μυαλό μου τρυπάνε ιστορίες, σα νεοσσοί έτοιμοι να σπάσουν το τσόφλι τους. Μου έρχονται εικόνες από το παρελθόν και εκεί τοποθετώ τους "χαραχτήρες" μου. Παρότι η "βρύση έχει κλείσει για λίγο", όπως -μες την καλοσύνη της- μου είπε η Ελένη ... να διώξει το φόβο μου για τις χημικές διεργασίες που γίνονται στον εγκέφαλο μου... Σαν αυτό το προσωρινό διάλειμμα του θυμικού ... η επίπεδη συναισθηματική μου έκφραση, να ήταν το "δώρο" μου ... που μου το χάρισε ο πόνος, η θλίψη, ο σπαραγμός μου. Οι λέξεις ξανάρχονται, αργά αλλά σταθερά... Η έμπνευση ακόμα ταξιδεύει αλλού... ανακυκλώνομαι στα βιώματα. Δε με πειράζει... Έχω αναστείλει τα "πρακτικά"... δε με αγχώνουν κοινοτοπίες και καθημερινότητα. Στέκομαι στα βασικά... στα απολύτως χρειώδη. Μια διαφορετική οπτική ... μια εναλλακτική αντιμετώπιση...

Χθες "έστησα" μια από τις κουζινο-ιστορίες μου. Βγήκε σχεδόν αβίαστα... Την "πόσταρα" αμέσως χωρίς χτένισμα - πρωτολειακή και άτεχνη. Το χάρηκα όμως. Συνέθεσα εικόνες και έστησα τον τόπο. Το δάσος με τις λεύκες υπάρχει πράγματι στην άκρη της πόλης. Εκεί πήγαινα κοριτσάκι , βόλτα τις κούκλες μου με το καροτσάκι τους, να επιδείξω τα νέα ρουχαλάκια τους που είχαμε φτιάξει με τη γιαγιά μου. Το εργοστάσιο με τις οδοντογλυφίδες είναι φανταστικό, αλλά θυμάμαι όταν μας είπε η δασκάλα ότι φτιάχνονται από ξύλο λεύκας (οι παλιές λευκές), φανταζόμουν πόσες χιλιάδες να βγάζει ένα δέντρο. Τα χωράφια με τα μανουσάκια υπήρχαν, σε άλλο σημείο όμως, αλλά τα σύνδεσα. Τις κουζίνες με το πατημένο χώμα τις πρόλαβα, σε κάποια χωριά, πολύ παλιά... όπως και τις σαρωματιές. Τα δε προσκυνήματα σε μοναστήρια ήταν το "χόμπυ" της μαμάς μου, όταν χάσαμε το μπαμπά μου. Με το αυτοκίνητο, συντροφιά με τη γιαγιά και φίλες, σχεδόν κάθε Κυριακή εξέδραμαν ... Μοναστηριακός τουρισμός!

Με κατακλύζει πλημμυρίδα ιδεών... Θα βάλω "ωράριο εργασίας"... Σαν τμήμα της "θεραπείας"... Τουλάχιστον ο "αγώνας" να είναι γόνιμος....

πρόσκληση...

Σήμερα κατέβηκα στο "κατώι"...
και βρήκα τη συνταγή...
Πέρασα από το σπίτι με τις "μυστικές ιστορίες"
και την απόθεσα...

Τρατάρουμε λοιπόν την ιστορία
με το "χοιρινό μπούτι ζαμπόν"...

Αν "πεινάσατε", περάστε!
(αυτοδιαφημίζομαι...)

τυχαία...

Μια τυχαία συνάντηση χθες το μεσημέρι. Στο ταμείο του μεγαλομπακάλικου. Είχα συνοδεύσει τον κολλητό μου, να τον βοηθήσω για τις προμήθειες του "τσικνίσματος". Εκεί που μέτραγα τα κουτάκια με τις μπύρες, μια κυρία έσυρε το καρότσι της προς το ταμείο. Την αναγνώρισα. Ήταν η κα Γιώτα, η φιλόλογος που είχα στο Λύκειο. Με αγκάλιασε και με φίλησε με τρυφερότητα. Με ξέρει από παιδάκι, ως παιδική φίλη και συμμαθήτρια της μαμάς μου. Πέρα από τα τυπικά, με τη γλυκύτητα που ανέκαθεν την διέκρινε μου είπε: "Κορίτσι μου, εσύ πάντα σκεφτόσουν. Να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Να συνεχίσεις να σκέφτεσαι... πάντα..." Με συγκίνησε, με χαροποίησε, με προβλημάτισε...

Τελικά σκέφτηκα, ήμουν τυχερή. Γιατί είχα "δασκάλους" στο σχολείο..
Ναι!στάθηκα τυχερή... Μου άνοιγαν τους δρόμους από την πρώτη του Δημοτικού. Που τους συναντάω στο δρόμο και μιλάμε χαμογελαστά και εγκάρδια. Που δεν τους απασχολεί η αποτυχημένη επαγγελματική μου πορεία -(εικόνα ανεπίτρεπτη στη μικρή μας πόλη)- αλλά η προσωπικότητα μου... οι σκέψεις μου...

Τους ευχαριστώ... για όσα μου έμαθαν και με τη "στάση ζωής" τους με μαθαίνουν ακόμα...

ημερολόγια-τετράδια...

Ήταν 31 του Γενάρη το 2000. Ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωινό. Μάζεψα όλες μου τις δυνάμεις, δεν φόρεσα τα μαύρα μου ρούχα και πήγα στο ιατρείο της Ρ. Είχα περάσει 3 εφιαλτικούς μήνες, είχα κοντέψει να "περάσω" απέναντι... Διάγνωση: Βαριά κατάθλιψη. Επείγουσα ανάγκη θεραπείας. Ήταν τόσο γλυκιά η Ρ. Με τα φάρμακα και το λόγο της άρχισαν να ανοίγουν τα πέπλα, να φεύγει σιγά- σιγά το σκοτάδι. Η συμβουλή της ήταν, κράτα ημερολόγιο- γράφε αυτά που αρχίζεις να βλέπεις... γράφε τα ημερολόγια θεραπείας σου. Και έγραψα- έγραψα πολύ... τετράδια γέμισα -για τις αντιδράσεις μου στα φάρμακα, την καθημερινότητα μου, αυτά που με βασάνιζαν... Τετράδια φυλαγμένα στο συρτάρι, που δεν ξαναδιάβασα. Χείμαρρος λέξεων- ασυνάρτητη γραφή- παραλήρημα. Τώρα όμως, τα έβγαλα από την κρύπτη και θα τα ξαναδώ. Κάποιο μάθημα θα μου δώσουν. Η άλλη σημαντική συμβουλή της ήταν να προσπαθήσω να τηρώ ένα στοιχειώδες ημερήσιο πρόγραμμα, να οργανώνεται σταδιακά η καθημερινότητα μου. Εκεί ενέταξα το "τετράδιο ποίησης". Δηλαδή κάθε μέρα αντέγραφα ποίηση. Κοντά μήνα μου πήρε να αντιγράψω την "Ερημη Χώρα" του T.S. Eliot στη μετάφραση του Σεφέρη... Αυτό το τετραδιάκι σκέφτομαι να το συνεχίσω... Μάλλον με τον αγαπημένο μου Eliot θα ασχοληθώ πάλι... Η ποίηση- τα βιβλία- συμβουλάτορες και δεκανίκια...

"Στη γλώσσα της ποίησης σημασία έχει όχι μόνο αυτό που βλέπεις (διαβάζεις) γραμμένο αλλά και το άλλο που δεν βλέπεις γραμμένο. Αυτό που κάποτε ακούγεται σα δεύτερος ήχος στα ενδιάμεσα των συλλαβών και των λέξεων- δεν είναι η σιωπή, μη βιάζεσαι - είναι ο ήχος που αφήνουν οι λέξεις όταν οι συλλαβές και οι λέξεις τρίβονται- τα κόκαλα τους τρίβονται- η μιά με την άλλη. Καμιά φορά ακούς λέξεις ολάκερες πίσω από το πρώτο ηχητικό (ή εννοιολογικό) επίπεδο, που συμπληρώνουν ή αντιμάχονται τις πρώτες. Καμιά φορά- σπάνια- πίσω από ένα ποίημα ή στα ενδιάμεσα του ακούς καθαρά κάτι σαν ένα δεύτερο ποίημα- η αίσθηση είναι παράξενη, ταράζεσαι τότε. Κι αυτό φυσικά δεν είναι ο αντίλαλος του πρώτου ποιήματος. Είναι ένα άλλο ποίημα, με μια δική του συναρμογή συλλαβών και λέξεων, διαφορετικό από το πρώτο."

Τάκης Σινόπουλος
Νυχτολόγιο

Νομίζω ότι όταν αντιγράφω την ποίηση- "βλέπω" το άλλο ποίημα, το κρυμμένο...

"ΝΑΙ"

ξεκινάω από το "happy end"...γιατί εκεί θα προσπαθήσω να φτάσω...


"Ice, τι είναι Μύηση;" τον ρωτάει η Λώρα.
"Το πρώτο στάδιο της Μύησης είναι ο πόνος". απαντάει ο Ice, "αυτό που είχες όλη σου τη ζωή. Το δεύτερο στάδιο της μύησης είναι η χαρά, η ευφορία..."
"Αλλά τι είναι πραγματικά;" ρωτάει η Λώρα.
"Ετοιμάζεσαι για το Θεό..."
"Κι εγώ είμαι έτοιμη;"
"Με τους φριχτούς πόνους που πέρασες, ναι, Λώρα, είσαι έτοιμη..."
"Ναι", ψιθυρίζει η Λώρα. "Ναι... Ναι... Ναι..."

Μαργαρίτα Καραπάνου
"ΝΑΙ"

Σήμερα ξεκίνησα "θεραπεία"... Μέρα Τρίτη; Και τι πειράζει... η αρχή να γίνεται...
Πάλι "αγώνας"... να φύγει ο πόνος ...

φορτίο βαρύ...

Όταν κάποιες Κυριακές γίνονται βάρος, φορτίο βαρύ- και θα καθορίσουν την πορεία της επόμενης βδομάδας.

Δεν αναφέρομαι φυσικά στην "θλίψη του κυριακάτικου απογεύματος".

Μιλάω για το ξημέρωμα μιας μέρας χαλαρής, αποκλειστικά αφιερωμένης στα δικά μου.
Από μικρό παιδί έμαθα ότι Κυριακή είναι βόλτα...
Κυριακή είναι το μεσημεριανό τραπέζι...ένας καφές στην εξοχή...
Αργότερα, φοιτήτρια πια, έμαθα τις εφημερίδες...εθισμός σχεδόν...
Οι ίδιες κινήσεις χώρισμα τα διαφημιστικά, οι αγγελιές και τα οικονομικά.
και μετά ..."βούτηγμα"...

Χτες ξύπνησα νωρίς... το ξημέρωμα, αφού είχα κοιμηθεί νωρίς το προηγούμενο βράδυ για να δω σε μηνύματα στο κινητό ότι φίλοι με έψαχναν για σαββατιάτικη έξοδο. Δεν πειράζει, με τους καλούς δε χανόμαστε... Είχε καθαρό ουρανό, τόσο πολύ, που μου' στειλε χαιρετισμούς ο Αίνος από την Κεφαλλονιά... Τα μπουμπούκια από τις φρέζιες στη γλάστρα φουσκωμένα, έτοιμα να ανθίσουν, μπερδεμένα από τον καιρό. Αισιόδοξο ξεκίνημα...

Αλλά...

Ήθελα να πάω βόλτα... να φτάσω μέχρι τα "3 ποτάμια", στα σύνορα Αρκαδίας- Αχαϊας- Ηλείας, που δεν είναι και τόσο μακρυά... και μετά ανάλογα με τη διάθεση- να ακολουθήσω διαδρομές... το χρειαζόμουν και το χρειάζομαι...

Μόνο που στα πρακτικά δυσκολεύομαι... Δεν είχα βενζίνη στο αυτοκίνητο αλλά ούτε και το σχετικό αντίτιμο. Μέτρησα τα "ψιλά", δεν είχα ούτε για εφημερίδες... ένα πακέτο τσιγάρα έβγαινε, αφού την Παρασκευή ότι είχα (και σχεδόν δεν είχα) τα κατέβαλα για έναν διακανονισμό, που η απώλεια του σημαίνει έκτιση ποινής φυλάκισης του αδερφού μου.

Μες τη θλίψη μου, κατέφυγα στα βιβλία... που αλλού πια να απαγκιάσω; Έτσι βρέθηκε και το κειμενάκι που πόσταρα χθες, (το' χω σε φωτοτυπία από μια συλλογή ταξιδιωτικών - που είχα βρει κάποτε στην τοπική βιβλιοθήκη).

Τώρα είμαι στο γραφειάκι μου, που είναι γεμάτο βιβλία. Δεν έχω όμως το κουράγιο να τα μεταφέρω πιό πέρα, μπας και δουλέψω λιγάκι... Αλλά και πάλι γιατί; Πάλι θα ζητιανεύω το αντίτιμο της δουλειάς μου... για να πληρωθώ έναντι μετά ένα εξάμηνο. Ήδη δήλωσα στο συνεργάτη μου ότι διακόπτω τη συνεργασία μας, να ψαχτώ αλλού- αλλιώς... και αν δεν δύναται να εξοφλήσει άμεσα, να κάνουμε διακανονισμό, τουλάχιστον να καλύπτω κάποια πάγια έξοδα... Μου είπε από το 2008 και μετά!!!! Βλέπετε ξεκίνησε την κατασκευή της πολυτελούς μεζονέτας του στα προάστια και έχει ... δυσκολίες!!! Μετά 15 χρόνια συνεργασίας, 15 χρόνια φιλίας και πολύ- πολύ βοήθεια και από μένα αλλά και από τη μαμά μου, που πάμπολλες φορές τον γλύτωσε από την χρεωκοπία και ακόμα της οφείλει...

Και τώρα τι;;;

δυό λεμόνια και ένα πορτοκάλι

«Πήγαινα κάποτε, φθινόπωρο ήταν, μ’ ανάλαφρη συννεφιά, με φιλτραρισμένο φως, στο Χλεμούτσι, στο κάστρο της Γλαρέντζας. Ο δρόμος ανεβοκατέβαινε ανάμεσα σε καρπισμένες λεμονιές. Ένιωθα την ευδοκία του ώριμου καρπού. Το φρέσκο λεμόνι, ν’ ανασαίνει φρέσκο λεμόνι όλος ο περίγυρα τόπος. Σε μια στιγμή ένας άνθρωπος ήρθε σιμά μου, ένας άνθρωπος της γης, απλός και ταπεινός. Έκοψε από να κλαδί δύο μεγάλα λεμόνια, μου τα πρόσφερε:

-Είστε ξένος, μου είπε. Περνάτε από τον τόπο μας. Μεροκαματιάρης είμαι, δεν έχω άλλο τίποτε να σας φιλέψω.

Πήρα το χάρισμα του με συγκινημένη ευγνωμοσύνη.

Παρόμοια σκηνή μου διηγήθηκε κάποτε ο Σικελιανός. Ήταν στην Ολυμπία, περνούσε τον Κλαδέο μόνος, καταμεσήμερο. Σίμωσε σ’ ένα χτήμα. Ένας άνθρωπος ήρθε σιμά του. Κρατούσε ένα πορτοκάλι στα χέρια του. Του το πρόσφερε. Ο Σικελιανός δεν το απολησμονούσε εκείνο το πορτοκάλι. Δεν ήταν ένας καρπός. Ήταν μια κίνηση ψυχής, μια ολόσωμη πρόσφορα. Σε τέτοια περιστατικά ο άνθρωπος εκφράζει την ψυχή του τοπίου, εκφράζει το τοπίο, το συμπληρώνει.»

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

θέσεις και αντιθέσεις του ελληνικού τοπίου

(1953)

είναι που λιγουρεύτηκα
να απλώσω το χέρι

να κόψω ένα πορτοκάλι από το δέντρο...

όπως ήξερα πάντα...

ο κος "περιφερειακός" και η ποίηση του...

Άλλα ήθελα να γράψω σήμερα. Αλλά ήρθε ο καλός μας ασκαρδαμυκτί, σε σχόλιο του στο προηγούμενο, να τα ανατρέψει... Θέλει να δει την ποίηση του κου "περιφερειακού". Δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος, αλλά η προϋπηρεσία μου στη Τράπεζα με κατευθύνει σε αυτούς τους "κώδικες" ...

Να εξηγηθώ όμως:

Βρέθηκα στην Τράπεζα, γιατί ακόμα και ως πρωτοετής φοιτήτρια τα σ/κ ελέγχονταν. Τότε, έτος 1982 ήθελα να συνοδεύσω τον εφηβικό μου-ακόμα τότε - έρωτα στην Αθήνα, να του δώσω δύναμη για τη συμμετοχή του σε διαγωνισμό της ΕΤΕ. Δικαιολογία, πάω και γω.... Ήξερα ότι θέλει χοντρό γλείψιμο για να περάσεις, που δεν το είχα φυσικά... Ντάξει!, είπα στην αφέλεια μου, ένα πρωινό στο Ν. Ηράκλειο, που θα με συνόδευε η αδερφή του μπαμπά μου, κάτοικος Αθηνών (οδός Ηπείρου- ήθελα να πω στη Μάρω ότι την οδό Ιουλιανού την ξέρω από παιδάκι- η Ηπείρου ανεβαίνει -και η θεία μένει διαγώνια απέναντι από κείνο το παλιό "κύτταρο"-η Ιουλιανού κατεβαίνει... ακόμα και τώρα Μάρω μου, πάντα την Ιουλιανού κατεβαίνω να πάω στη θεία)... αλλά!!! έλα μου ντε!... Το παλικάρι δεν "πέρασε" και γω ... πρώτευσα... γιατί είπαν- οι 4 περνάνε αντικειμενικά, και ήμουν εγώ "πρώτη"... τότε κατάλαβα, την απόλυτη εγκεφαλική τους μετριότητα, γιατί είχα γράψει μόνο τα μισά... μετά είδα ότι θα 'πρεπε να χω ζωγραφίσει γατούλες... αλλά, που να τα φανταστεί το μυαλουδάκι μου...

Εκεί έμεινα 10 χρόνια... μπλιάχ....

Όταν, γίναν τα "ευτράπελα"... με τις απάτες κατά του αδερφού μου και της μαμάς μου, κανείς δεν υπολόγισε ...την "προϋπηρεσία" μου...

Τότε ήταν που σηκώθηκα... βράχος... (ακόμα αναρωτιέμαι που βρήκα τόση δύναμη....)

Έτρεχα από δω και από κει... μέχρι που πήγα στον κο "περιφερειακό"... ο μόνος που έδωσε σημασία... και ξαφνικά με ρώτησε για ποιητές , καταγόμενους από τον τόπο μου... τους περισσότερους τους έχω αποδομήσει, αλλά τους ήξερα και τους ξέρω προσωπικά... και κει που γινόταν καταγγελία...

άλλα λόγια, που να φανταστώ!!!

η ποίηση του κου περιφερειακού...

update: επειδή έζησα το "απρόσωπο" των Τραπεζικών, τα "κάγκελα" (αλήθεια, πίσω από σιδερόφραχτο δούλεψα), δεν καταλαβαίνω τι αντοχές έχουν κάποιοι για να κραυγάσουν ...(εγώ παρέλυσα.. τελείως λέμε... μηδέν) και την Κική Δημουλά, δεν την αντέχω... με τίποτα..., προσπαθείστε να με πείσετε περί του αντιθέτου... στην ΕΤΕ δούλευε και αυτή... ενώ ο Αχιλλέας Κυριακίδης (δεν ήταν στην ΕΤΕ νομίζω, αλλά από τράπεζα πέρασε) μου λέει είτε κείμενα του, είτε μεταφράσεις του είτε εκείνο το μαγικο ρετσιτατίβο (μικρού μήκους) που με μάγεψε...

αναφορά..

που ποτέ δεν θα σταλεί...

Κύριε Διευθυντά!

Σήμερα ο καιρός είναι βροχερός, και δυσκολεύομαι να μεταβώ στην πόλη, που εδρεύει η υπηρεσία την οποία διευθύνετε. Σε προηγούμενη συνάντηση μας, μου ζητήσατε να συλλέξω τα στοιχεία, που αφορούν τις παράτυπες δραστηριότητες του εις την πόλη μου εδρεύοντος καταστήματος του ομίλου σας. Όπως ήδη είστε ενήμερος ο Διευθυντής του τοπικού σας καταστήματος, ενώ του επισύρρετο μελλοντική ποινή απόλυσης για τις απάτες που έχει ήδη διαπράξει, υπέβαλε εκούσια παραίτηση, προκειμένου να αναλάβει τη διεύθυνση καταστήματος έτερου τραπεζικού ομίλου, που από την πρώτην τρέχοντος μηνός λειτουργεί εις την πόλη μας.

Ταυτόχρονα όμως, σήμερα το πρωί δηλαδή, έλαβα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το αποτέλεσμα στοιχειοθεσίας λογοτεχνικού περιοδικού που επιμελείται προσωπικός μου φίλος. Και διεπίστωσα τη δημοσιοποίηση στιχουργημάτων σας, που κρίνω αρκετά ενδιαφέροντα. Με κοινό το ενδιαφέρον μας για την ποίηση, θα μπορούσατε να τηρήσετε τα προβλεπόμενα στην πράξη διοικητού Τραπέζης Ελλάδος 2501/02 προκειμένου να υπολογιστεί το ποσοστό της ευθύνης του εις την πόλιν μας εδρεύοντος καταστήματος του ομίλου σας, προκείμενου να μην εμπλακούμε σε περαιτέρω δικαστικές διαδικασίες..

Μετά τιμής

κυρία υφ

και πράγματι...

ο κος Περιφερειακός είναι ποιητής...

(κατραπακιά μου ήρθε...)

πάλι "μαζί"...

Μιλάμε... θυμόμαστε...ξανανταμώνουμε..

προσπαθούμε...μετράμε τα λάθη μας...

"μαζί"...

βγήκε και το "παραμύθι" από το σεντούκι...

γράφτηκε κείνες τις μέρες...

Φεβρουάριος 2004

για να θυμηθώ πόσο "αλλιώς" ήμουνα...

πόσο χαμένη...

και μιά αγκαλιά...

άρχισε να με "ξαναγυρίζει" στον ... κόσμο...

_____

(για τον σύντροφο μου)
Στο μεγάλο δάσος είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Το μοναχικό αρκουδάκι έφυγε από την ταβέρνα του γερόλυκου, είχε πάει να ξαποστάσει και να πνιγεί σε ένα ποτήρι κρασί και δυό τσιγάρα. Σπίτι δεν ήθελε να γυρίσει. Περιπλανήθηκε στους δρόμους και βρέθηκε σε σκοτεινό μονοπάτι. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι, είδε τον καπνό να ανηφορίζει από το τζάκι της γριάς μαϊμούς. Θα χτυπούσε το καμπανάκι. Ίσως είχαν πάλι μάζωξη οι φίλοι. Να βρεθεί μαζί τους να τα πούνε. Να φάνε λίγο από το φρέσκο μέλι που απλόχερα τους χάριζε μια αγριομέλισσα. Και τους χυμούς της σταφυλής να πιούνε που ο χαρωπός μέρμηγκας, έμπειρος οινοχόος, σέρβιρε στα καρυδότσουφλα. Κάποιοι παλιοί γνωστοί ήσαν εκεί. Καινούργιοι θαμώνες άρχισαν να καταφθάνουν την ώρα που η τριζάτη νυχτοπεταλούδα άφηνε της τελευταία πνοή της στο φως του σπερματσέτου, αφήνοντας τα πράσινα μάτια της κρεμαστάρια να στολίζουν την αγριοφουντουκιά. Κάθισε στο πιο απομακρυσμένο σημείο της καλύβας. Παρατηρούσε και μετρούσε τα λίγα φύλλα σφένδαμου που είχε στην τσέπη μήπως έφταναν να καλύψουν το αντίτιμο μιας κούπας από την αχνιστή σούπα που σιγόβραζε στο καζάνι, να ζεστάνει λίγο η ψυχή του και να αφουγκραστεί τις ωραίες μουσικές του καλλικέλαδου αηδονιού. Τότε την πρόσεξε! Μια τρυγόνα, που είχε γνωρίσει σε παλιότερο πέρασμα από το ίδιο δάσος χαιρόταν το θρεπτικό ζωμό και προσπαθούσε να γεμίσει την χοντρή κοιλιά της αφού ήταν άδεια η ψυχή της. Να τα πούνε και πάλι. Παρακάλεσε τη γρια μαϊμού να της προσφέρει δεκανίκι να φτάσει μέχρι αυτόν. Ήταν γριά πια, τα φτερά της δεν την βαστούσαν και η ανάρρωση από τις παλιές αρρώστιες την είχε φορτώσει περιττό λίπος.. Χάρηκε πολύ που είδε το αρκουδάκι. Άρχισαν να μιλούν για τα χρόνια που πέρασαν και … άλλα που δεν είχαν πει. Αποφάσισαν να βγουν έξω. Ένα χλωμό φεγγάρι φώτιζε το μονοπάτι. Η τρυγόνα κούρνιαξε στην ζεστή αγκαλιά του και σκέφτηκαν να προσπαθήσουν να βρούνε κάποιους κοινούς δρόμους να περπατήσουν. Σε λίγο θα ξημέρωνε καινούργια μέρα….